Schrijver m/v

Judy, Bouquetreeks-achtig heb ik ook weleens geschreven, daarvan ben ik me sinds kort bewust. En dat kwam niet doordat ik me aan al die regeltjes hield, maar volgens mij meer doordat ik met een beetje cliché-achtig zoet eind-goed al-goed idee schreef. Het kwam toevallig zo uit toen ik ermee bezig was, maar als ik jouw ideeën over bouquetreeks-achtig schrijven lees, ga ik me toch serieus afvragen of ik mijn schrijfsels wel met oprechte gevoelens neergezet heb. Ook heb ik een keer geschreven over mijn oprechte/eerlijke (negatieve) gevoelens, maar daar had ik achteraf gezien toch geen goed gevoel over, vooral omdat sommige mensen zich zelfs zorgen over mij begonnen te maken.

Nou ja, het kan heel goed dat je op dat moment heel oprecht schreef omdat je interesse daar lag. Misschien had je het nodig om je zo te uiten. Dat weet alleen jij natuurlijk, mijn ideeën over de bouquetreeks zijn persoonlijk, dus geen algemene waarheid (als zoiets al bestaat). Het schrijfproces is voor iedereen verschillend. En ik geloof best dat het voor sommige mensen echt hun 'ding' is, dus als je je onweerstaanbaar aangetrokken voelt tot romannetjes schrijven, waarom er dan niet helemaal in duiken? Dan kun je jezelf er wel in kwijt, denk ik. Of ben je nog erg zoekende naar je (schrijf)stem?

Maar om on-topic te blijven :D: - Zo'n beetje 98% van de romannetjesschrijvers zijn vrouwen - Romannetjes worden voornamelijk door vrouwen gelezen - De mannen schrijven onder een vrouwelijk pseudoniem, en sommige mannen schamen zich er een beetje voor omdat het niet gezien wordt als iets voor een man Over dit onderwerp is een leuk (Engelstalige) blogartikel van een man die romantische verhalen schrijft: http://drbillsharleywisdom.blogspot.com/2006/10/a…

Of ben je nog erg zoekende naar je (schrijf)stem?

Ja en soms vind ik dingen die niet zo leuk zijn. Maar aan de andere kant ook weer dingen waar ik me trots op voel.

Wat ik ook een goede ontwikkeling vind is mannen die chicklit schrijven, dat heet ladlit geloof ik. Erg leuk om te lezen hoe mannen over relaties denken en zo. Dat was vijftien jaar geleden nog niet mogelijk, denk ik. Zo zie je maar weer dat er voor alles een tijd is.

Parrot, Misschien moet je even in 'Vertelduivels' van Herman & Vervaeck kijken want daar wijden ze een hoofdstuk aan dit onderwerp.

Toen ik een paar jaar terug in de jury van de Unleash Award zat, kon ik in 90% van de gevallen toch wel zien of het verhaal door een man of door een vrouw geschreven was. Ik heb niet echt geanalyseerd waar dat aan lag, maar denk dat het ten dele met thematiek (een vrouw zal zelden een verhaal over auto's schrijven), ten dele met personages (personages van mannelijke schrijvers zijn gemiddeld "platter") en ten dele met taalgebruik en schrijfstijl (dat bij vrouwen inderdaad gemiddeld verzorgder is, maar ook vaker onder te veel bijvoeglijke naamwoorden en andere overbodige woorden te lijden heeft, al willen mannen dan weer vaker een te plechtige schrijfstijl hanteren) te maken heeft.

Aan de taal kun je het tot op zekere hoogte zien. Ik weet van spreektaal dat vrouwen "netter" spreken met een onbekende dan mannen. Geen dialect, geen kromme zinnen of opmerkingen die doen denken dat ze recht uit de polder komen.

Off topic: wat een onsympathieke, nare en van misplaatste arrogantie getuigende opmerking.

Graag gedaan, Rudolf. Misplaatst lijkt mijn bijdrage me allerminst, ik neem tenslotte deel aan een discussie over dit onderwerp. Dat jij denkt dat je daar zo'n oordeel over moet ventileren, is pas arrogant en naar. Wil je meer weten van nare, arrogante mensen die onderzoek hiernaar gedaan hebben en die een voor jouw misplaatste conclusie hebben getrokken, lees dan de hele literatuurlijst van http://www.meertens.knaw.nl/meertensnet/wdb.php?s…. Mijn kort-door-de-bocht opmerking (bij nader inzien: verkeerd verwoorde opmerking) mag naar mijn idee niet tot een buitenproportionele en kwetsende reactie leiden als die jij hier geeft.

@ Rudolf Ik ben ook een man, maar jouw opmerking vind ik toch te gemakkelijk. Ik concludeer helemaal niet uit haar reactie dat Ellabella arrogant is. Natuurlijk, zij stelt het wat ongelukkig en bepaald niet erg genuanceerd (ik zou bijna zeggen iets te mannelijk :D ), maar een kern van waarheid zit er wel in wat ze zegt.

Hehe, iemand van goede wil die verder kijkt dan de paar woorden die de boodschap hebben verpest. Dank je, Hay! :{}

Parrot, Misschien moet je even in 'Vertelduivels' van Herman & Vervaeck kijken want daar wijden ze een hoofdstuk aan dit onderwerp.

Dit lijkt me ook zonder het bewuste hoofdstuk een goed boek. Ik ga er achteraan. Bedankt.

Nou, wat me gedurende deze hele topic al op het toetsenbord ligt, is dat hierin waarschijnlijk ook deels de oorzaak in te vinden is, dat ik met Wuthering Heights tot vijfmaal opnieuw moest beginnen. Dat de ík-persoon een man was, zou een verklaring kunnen geven voor een tweede poging, en ik bleef maar in dat vrouwelijke hangen. De eerste 10 a 12 blz hebben écht pas de vijfde keer tot 'doorlezen' geleid! Nou is dat niet eerlijk want ik las het voor het eerst in het NL, dus daaraan kan de vertaler/ster ook debet zijn. En toen ik het origineel las, wist ik al wat er stond, dus in hoeverre dit Emily's 'vrouwelijke schrijfstijl' is, kan ik nu niet meer zeggen. Ik zag gisteren op TV nog een keertje de film - gedeeltelijk - langszappen en ik heb totaal geen behoefte om het nog eens te lezen, moet ik zeggen. Dat Fanny Hill door een man geschreven was, wist ik voor ik eraan begon en inderdaad - daar werden mijn vooroordelen allemaal bevestigd. (nog zo'n boek wat op de stapel: 'hoeft niet meer van mij' is beland) Hm, interessant.

Bedoel je dan dat je moeite had met Wuthering Heights omdat het door een vrouw geschreven is? Of omdat het een mannelijke hoofdpersoon is? En wat was het dan precies dat je stoorde? Als je mijn boekenkast bekijkt, lees ik meer mannen dan vrouwen, maar ik had geen enkel probleem met Wuthering Heights.

Ik was voorgeprogrammeerd, op een vrouw inderdaad, en dat bleef ook zo. Dus misschien toch iets met een 'vrouwelijke schrijfstijl', vraag ik me nu af. Ik zou het moeten gaan lenen in de bieb om het opnieuw te lezen, ik heb het weggedaan. Huizen zijn niet van elastiek....

Ik vond het een bocht van een boek en ben het onmiddellijk weer vergeten. Ik weet niet meer waarom, ik had het eeuwen geleden gelezen voor mijn literatuurlijst Engels. Het beste aan Wuthering Heights vind ik het nummer dat Kate Bush er van gemaakt heeft :D.

Nu we het toch over dit onderwerp hebben: welke van jullie (al dan niet favoriete) boeken is door een man of vrouw geschreven en had volgens jullie ook niet door iemand van het andere geslacht geschreven kunnen worden? Wuthering Heights vind ik echt zo'n voorbeeld. En ik denk ook meteen aan de boeken van Jane Austen. Duidelijk het leven en het perspectief van een vrouw; het zijn romantische verhalen, maar daarnaast ook maatschappijkritisch vanuit een vrouwelijk gezichtspunt. Er worden veel vraagtekens (met veel humor) gesteld bij en verborgen commentaar gegeven op de rol van de vrouw in het Victoriaanse tijdperk, en op de rol van de man, die van alles mocht. Een man, in elk geval een man uit die tijd, zou nooit, maar dan ook NOOIT, zulk soort boeken geschreven hebben.

Naast je geslacht, kan ook de cultuur en tijd uit waarin je bent opgegroeid van grote invloed zijn op het verhaal dat je vertelt en de manier waaróp je het vertelt. Misschien komen er dan ook boeken in jullie op? En andersom ook: zijn er boeken waarbij je je erover verbaasde dat een man (of juist een vrouw) die geschreven heeft? Bijvoorbeeld een man die zo goed vanuit een vrouwelijk perspectief schrijft, dat het echt overtuigt?

Geschreven door een man, maar kan ook geschreven zijn door een vrouw: Tony Parsons met Baby Blues. De beschrijving van het boek zegt al genoeg.

Het fantasyboek 'Mordant's Need' van Stephen Donaldson. Het verhaal vind ik typisch iets dat door een man geschreven is: veel veldslagen, handgevechten en ingewikkelde intriges à la Shakespeare, soms een beetje zakelijk verteld. Echter, het hoofdpersonage Terisa is een vrouw, en zo geloofwaardig neergezet, dat ik over dat gedeelte echt twijfelde of Stephen Donaldson niet gewoon de schuilnaam van een vrouw was (nee dus, ik heb het gecheckt). Ik had een hekel aan de hoofdpersoon: ze was een onzekere jonge vrouw, (nog) zonder enige kennis van zichzelf, zonder iniatief, echt een zeikwijf, die ook nog eens op de verkeerde man viel. Bovendien ging het soms ook erg over uiterlijk en dat ze gaat shoppen op de plaatselijke markt, en wat voor kleren ze droeg in die wereld en hoe dat haar stond, echt niet te geloven. Donaldson vertelde het verhaal vanuit verschillende perspectieven, maar zodra je haar gedachtengang volgde, zat je echt in een vrouw en die onzekerheid die jonge vrouwen kunnen hebben. Héél knap.

Ik schop dit topic omhoog, het is vast interessant voor meer mensen. Ik ben vooral benieuwd naar reacties van mannen. Heb je weleens geschreven vanuit een vrouw? En hoe ging dat je af? Zie je verschillen in de manieren waarop mannen en vrouwen denken/schrijven?

Misschien kent een van jullie deze site? http://bookblog.net/gender/genie.php Vooral de uitleg is interessant.

Heb je weleens geschreven vanuit een vrouw? En hoe ging dat je af? Zie je verschillen in de manieren waarop mannen en vrouwen denken/schrijven?

Ik heb weleens geschreven vanuit een vrouw, meerdere keren zelfs. En alle keren werden het echte vrouwen, en geen mannelijke vrouwen o.i.d. :) Misschien dat een man meer zakelijke details toevoegt en een vrouw minder. Dat viel me wel op in een paar boeken over een vergelijkbaar onderwerp. De mannelijke schrijver had allemaal details als dat geweer, dat soort auto, etc. etc. De vrouwelijke schrijver had dat veel minder, zij legde de focus op andere dingen *, en dat vond ik veel prettiger lezen dan details die er voor mij niet toe doen :P Ik ben niet zo'n man die dat soort details toevoegt. Misschien dat ik daardoor beter vanuit een vrouw kan schrijven dan andere mannen? Ik lees een serie die gedeeltelijk vanuit mannen is geschreven. Maar de schrijver is een vrouw (al schreef ze onder een mannelijk pseudoneim), en de mannelijke personages zijn ook echt mannen. * wat voor dingen kan ik niet benoemen, misschien meer op de gevoelens. Maar ook niet altijd. Misschien was het wel alleen dat ze minder van dat soort dingen toevoegde. Overigens vond ik bij die 2 boeken wel duidelijk verschil zitten in de stijl. Maar dat kan ook liggen aan elk vogeltje zingt zoals het gebekt is, en niet persé aan hun geslacht.

@Schli: Nee, kende ik niet. De artikelen zijn idd interessant en bevestigen wat ik al vermoedde: dat mannen over het algemeen meer informatief/technisch schrijven/praten/denken (informational), en vrouwen persoonlijk/relationeel (involved). Het is grappig dat ze als specifiek voorbeeld noemen, dat vrouwen vaak bezittelijke voornaamwoorden gebruiken in hun tekst (mijn boek, haar sjaal, zijn jas). Dat weerspiegelt hoe zij zich denken te verhouden tot personen en dingen, en bewust of onbewust nadenken over wat voor relationeel verband alles onderling heeft. Mannen gebruiken vaak lidwoorden en getallen (een boek, de sjaal, twee jassen), wat meer een feitelijke benadering aangeeft. Ook gebruiken vrouwen opvallend veel vaker dan mannen het woord 'je'; ze gaan er automatisch vanuit dat er een relatie is met de lezer, omdat ze gericht zijn op sociale banden.

Ik heb weleens geschreven vanuit een vrouw, meerdere keren zelfs. En alle keren werden het echte vrouwen, en geen mannelijke vrouwen o.i.d. :)

Maar hoe weet je dat? Vind alleen jij dat, of ook je (zowel mannelijke als vrouwelijke) (proef)lezers? Hiermee wil ik overigens niet de kwaliteit van je werk in twijfel trekken, maar het is natuurlijk wel logisch (omdat we als schrijver allemaal blinde vlekken hebben) om dit te staven aan de mening van anderen, en dan in dit geval vooral die van vrouwen.

Als ik in een verhaal een verteller heb dan vraag ik mijn vrouwlijke proeflezers dat te onderstrepen waaruit duidelijk blijkt dat de verteller een man is. Ik wil mijn verteller zo neutraal mogelijk hebben. Maar dat is mijn persoonlijke smaak.

@Judy, dat zeiden mijn vrouwelijke proeflezers :) en ja ik snap dat je je afvraagt of het echt vrouwelijke personages waren, maar volgens mijn proeflezers waren het echte vrouwen/meisjes.

Als ik in een verhaal een verteller heb dan vraag ik mijn vrouwlijke proeflezers dat te onderstrepen waaruit duidelijk blijkt dat de verteller een man is. Ik wil mijn verteller zo neutraal mogelijk hebben. Maar dat is mijn persoonlijke smaak.

Ik denk dat het sowieso wenselijk is dat de verteller niet nadrukkelijk aanwezig is, tenzij dat juist de bedoeling is van de schrijver.

@Judy, dat zeiden mijn vrouwelijke proeflezers :) en ja ik snap dat je je afvraagt of het echt vrouwelijke personages waren, maar volgens mijn proeflezers waren het echte vrouwen/meisjes.

Het was ook gewoon een vraag, hoor Wausje. Het deed me nl. denken aan het volgende: ik schreef eens met een vriendin vanuit het perspectief van een 15-jarige jongen. We probeerden dit zo jongensachtig mogelijk te maken en dachten dat we dat aardig voor elkaar hadden. In ons werk kwam een scène voor, waarin een jongen een date had met een meisje waar hij al een tijdje half verliefd op was. We vroegen ons af of hij haar zou zoenen, als hij de kans kreeg, ook al klikte het tussen hen niet zo. Wij hoopten zelf dat onze figuur 'verstandig' zou zijn, en eerder aan zijn beste vriendin dacht, die veel beter bij hem paste, maar die er verder nogal jongensachtig uitzag. Maarrr... het leek ons niet zo realistisch... Daarom checkten we het bij mijn broertje en wat vrienden van hem. Onafhankelijk van elkaar gaven ze antwoord: 'Dat is veel te bedachtzaam en te verwijfd, zo zou een jongen echt niet denken.' 'We denken echt nog niet na over de consequenties, zeker niet op die leeftijd.' 'Ik zou het gewoon doen. Veel later, vaak jaren later, denken jongens daar misschien eens over na.' 'Als we de kans hebben om een lekker wijf te pakken, dan lopen we onze l*l achterna.' Dat laatste leek me nogal stoere praat, maar het was best wel verfrissend eigenlijk.