Het creatieve proces

Dat is een mooi en interessant stuk tekst. Dank je wel! Ik heb het daarnet snel doorgelezen, maar ga het zeker nog eens rustig bestuderen. Mijn creatieve proces is wel te vergelijken met dat van Moeyaert. Ik kan ook niet in plots denken en vooruit een schema maken werkt voor mij echt niet. Dat slaat het verhaal dood in mijn hoofd. Ik begin mijn roman meestal met een vaag idee over de omstandigheden die centraal staan in het verhaal. Niet over het plot dus, maar puur over het achterliggende thema. In de roman die binnenkort uitkomt wist ik alleen dat de hoofdpersoon een bekend iemand was die zich verborgen wilde houden voor de roddelpers. Toen ik ging nadenken over het hoe en waarom begon het verhaal te ontstaan, maar sommige wendingen waren voor mij ook een verrassing. Ik denk weleens dat ik eigenlijk geen echte schrijver ben. Ik verzin alleen maar mensen en zodra ze echt genoeg zijn, hoef ik ze alleen maar te volgen en op te schrijven wat ze meemaken.

@ sjee: leuk dat je dit onderwerp plaatst. ik heb de link in mijn favo's gegooid zodat ik dat ook eens bij langs moet lezen. het creatieve proces is bij mij geen touw aan vast te knopen. ik heb tijden dat ik zoveel aan het schrijven denk, dat ik er letterlijk niet van kan slapen. soms doe ik het weken niet, simpelweg omdat ik er geen fut in heb en omdat ik er geen zin in heb. dan blijft mijn web-log ook weken leeg met 'verhalen'. wat dat betreft is het voor mij persoonlijk wel verstandig om vaste tijden in het schrijven te zetten. hier werk ik nu aan, door alle prikkels weg te doen, letterljik en figuurlijk websites blokkeren die mij van het schrijven afhouden. wanneer ik wel een creatieve bui heb, kan het wezen dat ik achter elkaar een stuk of acht gedichten schrijf. deze bewaar ik gewoonlijk ook, wat een mooi hoopje ruwe teksten oplevert. op dit moment heb ik meer dan 200 bladzijden aan ruwe tekst wat ik wil gaan redigeren. kijken wat goed is en wat niet. waar aangewerkt kan worden en misschien toch naar een uitgever kan. toch ben ik er nog lang niet. voor echte verhalen heb ik vaak geen inspiratie, dat is op dit moment niets voor mij. liever houd ik het bj korte stukjes en gedichten. deze zijn sneller klaar en leuker te schrijven.

Bedankt voor de link Sjee, dat was prachtig. Ik was vroeger echt verliefd op het werk van Bart Moeyaert, voor mij is hij niet alleen schrijver, hij is ook dichter. Ik doel daarmee niet per sé op zijn dichtbundels, maar op zijn manier van schrijven: elke zin is poëzie (wie dat ook sterk heeft, is, hoewel een zeer andere schrijver, Edward van de Vendel). Pfff, dat creatieve proces, het is een goede vraag. Ik ben creatief geboren, heb altijd al ontworpen, geschreven, getekend. Het proces verloopt naar mijn weten niet lineair, net zoals het leven naar mijn gevoel niet lineair verloopt (ik bedoel: er zit naar mijn gevoel geen duidelijk plot of constructie in een mensenleven, zoals in romans vaak wel zit). Mijn eerste uitgegeven boek, een prentenboek, kent ook niet echt een (bedacht) plot, het gaat gewoon over een meisje en hoe ze haar dag doorbrengt. Ik herken me wel in dat verhaal van Moeyaert. Bij mij begint het ook met een gedachte, dat is het zaadje. Van daaruit ontwikkelt zich het verhaal, op een organische manier, als een plant, boom of bloem. Maar van tevoren weet ik meestal niet wat er uit zal komen, dat ontdek ik al schrijvende. De laatste tijd werk ik wel meer met een van tevoren bedachte structuur. Dat is echt nieuw voor mij, maar een beetje geboren uit noodzaak, omdat ik voor het eerst met iemand anders samen schrijf en we graag één lijn willen trekken. Toch word ik er niet minder creatief van, het is gewoon weer anders. Nu heb ik wat meer een 'routekaart' en weet ik makkelijker wat me te doen staat. En ook al heb ik die routekaart dan zelfbedacht, toch blijft het dan nog een verrassing wat er uitkomt. Daarom houd ik ook zo van schrijven. Het lezen van Moeyaerts artikel herinnert me er wel weer aan om altijd bij mijn eigen proces te blijven en dat te vertrouwen, ook al kan het niet weten waar het heen gaat bij mij afentoe best voor een hoop onrust en onzekerheid zorgen (da's dan weer een keerzijde van het creatieve proces, het heeft iets totaal chaotisch en ontembaars als je het niet in goede banen weet te leiden).

Ik heb een stukje gelezen. Erg leuk is dit! Ik ga er binnenkort de tijd voor nemen om het helemaal te lezen. Heerlijk zoals die man schrijft! Dank, Sjee.

Echt fijn, dit topic was PRECIES wat ik nodig had vandaag! Het is een onderwerp dat me de laatste tijd veel bezig houdt.

Van Bart Moeyeart heb ik één boek gelezen, getiteld: "Het is de liefde die we niet begrijpen". Wat ik jammer vond aan het boek is dat ik na het lezen ervan, nog niet wist waarom we de liefde eigenlijk niet begrijpen. Maar dat kan ook aan mij liggen. Misschien moet ik dat boek toch nog eens lezen. Maar Het schaap genaamd verbazend maakt weer een hele andere indruk op me. Wat ik goed vind aan deze lezing is dat hij uitlegt wat de ingrediënten zijn voor iemand die een goede schrijver wil zijn, zoals goed om je heen kijken en dat je ook veel uit jezelf moet halen. Ik heb de schrijfboeken die hij noemt genoteerd en ik denk dat ik het wel met hem eens zijn dat sommige schrijfboeken, (zoals Hoe Schrijf ik een Bestseller of Hoe Schrijf Ik een Verdomd Goede Roman) alleen maar geschreven zijn om te verkopen. Want hoe kan je daarover schrijven als je nooit een bestseller geschreven hebt? Maar om je vraag te beantwoorden: Hoe loopt het creatieve proces bij jullie: Ik denk dat ik begin met dat ik bedenk wat ik eigenlijk wil vertellen (bijv. "Wie gelooft een gek" nav wat ik ooit op het journaal had gezien) en dan schrijf ik wat zinnen of rijm ik wat en dat ik het dan samen laat smelten tot één geheel.

Een mooi persoonlijk verhaal, maar meer is het niet voor mij. Ik schreef vroeger altijd als lezer. Ik wilde nooit weten hoe het verhaal zou eindigen, uit angst dat ik dan mijn interesse zou verliezen. Helaas verloor ik mijn interesse toch altijd, omdat ik geen idee had waar ik heenwilde met mijn verhaal. Ik zoek nu een middenweg. Ik weet hoe mijn verhaal eindigt en hoe het verhaal in grote lijnen naar het einde toe zal lopen. Ik heb voor elk belangrijk personage haar/zijn persoonlijke verhaallijn geschreven, elk bevolkingsgroep heeft haar eigen geschiedenis, om een paar voorbeelden te noemen. Dat wil niet zeggen dat er geen verrassing meer inzit. Integendeel, door deze gestructureerde aanpak kan ik juist veel dieper in mijn creativiteit duiken. Het verhaal krijgt steeds diepere lagen, maar door de structuur die ik aan het begin heb neergezet, raak ik de draad niet kwijt. In een van de schrijfboeken die ik heb gelezen, stond een tip die ik nog wil uitproberen: het schrijven van het einde van het verhaal en daarna de rest van het verhaal er naartoe schrijven. Een goed boek is voor mij een boek dat ik ontelbare keren kan herlezen zonder me te vervelen. Zo'n verhaal wil ik ook schrijven.

Ik vind het een erg mooi en inspirerend stuk Sjee, dank je wel. Als ik denk aan hoe het creatief proces bij mij verloopt komt er maar een gedachte boven; complete chaos. En toch, als ik niet knipper en mijn ogen gericht houd op het doel, komt het goed. Zolang ik vertrouwen houd in de goede afloop lukt het.

Inspirerend stuk. De liefde voor taal en voor mensen spreekt eruit. De kleine prins is een favoriet boek van mij. Mijn creatieve proces wisselt steeds. Jarenlang schreef ik alleen op wat me inviel, als dat leidde tot een heel verhaal, prima. Ik bedacht hooguit van te voren hoe het verhaal verder verliep maar ik wist nooit waar het eindigen zou. Tot ik meedeed aan Nanowrimo vorig jaar werkte ik zo. Nu probeer ik wel van te voren ideeën op te schrijven, alles wat me invalt, naderhand kan ik het weer schrappen. Voor de cursus 'Korte verhalen schrijven' werk ik nu een synopsis uit, dat is nieuw voor mij. Ik denk dat het wel gaat werken omdat het langzamerhand leuker wordt terwijl ik het verhaal nog niet geschreven heb. Dit is een vorm van een rijpingsproces, een soort boetseren, er kan wat bij en er kan weer wat af zonder dat de boel instort en mocht dat gebeuren dan heb ik toch de homp klei nog om overnieuw te beginnen. Ik schrijf ook nog wel invallen op, een gedachte die me invalt, iets dat ik zie, soms een hele beginzin, wie weet, wordt het ooit een verhaal. Ik zie mijn verhalen wel voor me als in een film, net als Bart Moeyeart. Soms zou ik willen dat ik in het hoofd van een ander kon kijken, zien hoe het er daar aan toe gaat. Al die beelden, die geluiden, die kleuren, het kan niet anders, ook bij de medemens is het daar boven een gekkenhuis. Fantastisch, als je daar een stad uit kunt optrekken. Schots en scheef maar met torens en een ophaalbrug.

Ik begin mijn roman meestal met een vaag idee over de omstandigheden die centraal staan in het verhaal. Niet over het plot dus, maar puur over het achterliggende thema.

Zo doe ik het ook, maar ik heb wel de indruk dat hoe meer ik weet over de technische kant van schrijven, hoe meer ik vooraf voor mezelf wil uitwerken en vastleggen. Of dit goed is voor het creatieve proces... ik vraag het me af.

Ik was vroeger echt verliefd op het werk van Bart Moeyaert, voor mij is hij niet alleen schrijver, hij is ook dichter. Ik doel daarmee niet per sé op zijn dichtbundels, maar op zijn manier van schrijven: elke zin is poëzie (wie dat ook sterk heeft, is, hoewel een zeer andere schrijver, Edward van de Vendel).

Ik hoorde hem een gedicht voordragen, en was meteen fan. Nu hoor ik zijn stem in mijn hoofd, bij alle teksten die ik van hem lees. Hij heeft zo'n herkenbare stijl, dat ik die meteen terugzie in de eerste zinnen van zijn lezing. Leuk trouwens om jullie verhalen te lezen en ook leuk dat ik jullie een plezier heb kunnen doen. Volgens mij zijn er nog meer lezingen op die site te vinden.

Het creatieve proces is mij de baas, en als ik me er niet aan durf te onderwerpen, krijgen we strijd, maar het C.P. is slimmer dan ik, en verstandiger, aimabeler en plooibaarder (ik zei al: hij is me de baas). Hij komt op tijden dat ik niet op hem reken, om me een gedachte te brengen - een kleintje maar, één woord, één zin, nu ja, twee, een alinea, een pagina, nu ja, twee, een hoofdstuk. Dan is hij mijn vriend. Maar hij heeft meer vrienden: de een heet weerzin, de ander afleiding, drukte, en dan hebben we ook nog moeheid en besluiteloosheid, en de ergste is wanhoop. En terwijl ik baal, de afwas doe, visite ontvang, uitgeteld op mijn bankje lig, niet weet hoe ik verder moet, geeft mijn C.P. me een prikje in een wolkje - zó zacht, of hij eigenlijk niet eens bestaat. En dan schuift hij zijn grootste vriend naar voren: verlangen. Dan moet ik een papiertje pakken, een pen; de computer moet aan: toch éven die zin opschrijven, eentje maar. Mijn creatieve proces is onweerstaanbaar. En nu ga ik het artikel van Bart Moeyaert lezen! (Want mijn creatieve proces is ook eigenzinnig: het wil altijd origineel zijn, en niemand napraten).

Zoals altijd heel mooi, Thérèse, en ook heel erg herkenbaar. Enkele vrienden van C.P. hangen hier bij mij rond. Wil jij ze terug?

:) Wat een gewetensvraag, Sjee!

Mijn creatieve proces? Volgens mij is dat hetgene wat ik ruimte geen als ik doe wat ik echt wil doen, als ik luister naar mezelf, als ik mezelf toesta te doen wat we er in me opkomt. Ik volg graag mijn impulsen en experimenteer graag. Volgens mij is er maar één creatief proces en dat is het leven zelf. Ik denk niet dat een creatief proces begint en ophoudt. :) edit: Bedankt Sjee, voor de link. :nod:

Een prachtige lezing, bedankt voor de link Sjee.