Wat is belangrijker?

Het is een kwestie van prioriteitstelling. Als ik moet kiezen tussen die twee, dan ben ik liever social dan succesvol.

De vraag is, of je moet kiezen. Waarom zouden sociaal zijn en succesvol zijn niet samen kunnen gaan?

@tantebetje: Ik zeg: allereerst ben ik graag sociaal. als het kan zou ik graag sociaal en succesvol zijn. en het kan me niet schelen of ik succesvol ben als ik niet sociaal ben. In die volgorde. Want als ik zeg dat ik liever sociaal ben dan succesvol, dan zeg ik niet dat de twee elkaar uitsluiten. De een staat voorop, de ander volgt als het mag en kan -zo is mijn prioriteitstelling.

Ik geloof dat het wel aansluit bij de dingen die gezegd zijn: Ik heb nooit iets gepubliceerd, daarom kan ik zeggen dat ik niet aan de lezer denk als ik schrijf. Ik weet niet hoe dat zal zijn als ik wel een publiek ga bedienen. ik hoop dat ik dan nog steeds schrijf vanuit mijn eigen persoonlijkheid, mijn eigen creativiteit en gevoel. Het lijkt me heel erg om me te richten op het commercieel belang al besef ik dat er misschien op een bepaald moment een middenweg gezocht moet worden omdat je er iets mee wilt verdienen. Het verlangen om altijd aardig gevonden te worden probeer ik een beetje los te laten want dat is voor mij een van die belemmeringen. Het is bijna niet in woorden uit te leggen waarom het ene gedicht goed is en het andere slecht. Dat weet je als je het leest. Toch onderschrijft niet iedereen dat. Daarom huilen sommige mensen bij de teksten van Jan Smit of Frans Bauer. Kunst of kitch?

Ik denk dat het één het ander niet hoeft uit te sluiten. Én je kunt volledig aan je eigen behoeftes voldoen als je (gedichten) schrijft én deze toegankelijk maken voor/rekening houden met het publiek. Ik noem mezelf een kunstenaar. Ik houd rekening met mezelf en óók met de lezer. Ook als ik gedichten schrijf. Ik wil graag dat het overkomt en dat gebeurt niet wanneer ik alleen in mijn eigen hol leef, met mijn eigen hersenspinsels, die niemand begrijpt, als ik ze zelf niet duidelijk genoeg weet over te brengen. Dan zou ik wel alleen voor mezelf werken. Als ik iets heb geleerd in mijn jaren als schrijver en vormgever/illustrator is het dat wel. Je kan je altijd uiten, daarvoor hoef je niet per sé publiek te hebben of dat je er je beroep van maakt. Maar als je een connectie wil maken, is het iets anders, er moet íets overkomen van wat je bedoelt. Vind ik dan, hè. Ik schrijf nu vooral voor kinderen, en daar moet je helemaal rekening houden met de doelgroep en het publiek, ook in gedichten. Anders kun je het vergeten, begrijpt niemand je. Voor mij is communicatie/connectie gewoon erg belangrijk.

Ik leer hier veel van! Mooi om de verschillen te zien, die niet eens zo heel erg groot zijn. De meesten van ons willen zich uiten. Dat past ook bij de dichter, als kunstenaar. Maar het gaat soms verder dan dat. Niet alleen het uiten is belangrijk, we willen ook delen. Anders hoef je niets te publiceren, zoals Judy al zegt. En daar was/ben ik nieuwsgierig naar. Ik denk dat het gedichten-lezend publiek wel begrijpt wat je wilt delen als je stijl tenminste niet te ingewikkeld is. Schrijf je erg wollig, dan wordt je publiek kleiner lijkt me. Dat is ook prima als je daarvoor kiest. Corrigeer me wanneer je het nodig vindt! Een gedicht beleef ik als een eenzijdig gesprek. Onder veel van mijn gedichten zou kunnen staan: Heb jij dat nou ook? En de lezer geeft misschien wel antwoord, maar dat hoor ik niet. Herkenbaar?

Ik heb vandaag bij "proeflezen" iemand die een reisverhaal schrijft en niet echt beschrijft gezegd dat het juist gaat om dat wat zo opvallend anders is in een ander land. Dus geef ik hem het advies om het verhaal beeldend te maken alsof hij het voor een blinde beschrijft. Daardoor realiseerde ik me dat ik altijdrekening hou met mijn lezers. Ik schrijf immers reisverhalen en ga uit van wat in de filosofie "het gedeelde weten" heet. Ik refereer (soms impliciet) aan dingen die mijn lezers en ik allebei kennen. Anders kan ik ook niet beschrijven wat opmerkelijk is. Ik heb jarenlang alleen voor vrienden mijn reisverhalen opgeschreven. Misschien heeft dat er mee te maken. Maar ik schrijf natuurlijk geen gedichten. Dat moet -daarvan ben ik overtuigd- echt alleen uit je binnenste komen. En als iemand het snapt, prima.

Precies Ellabella! Gedichten zijn van een andere oorsprong, zo lijkt het wel. Wellicht daarom worden gedichtenbundels veel minder gekocht. Het was dan ook een verrassing voor me dat er meer dan 16000 gedichten zijn ingestuurd naar de Turing gedichtenwedstrijd. Zo knap wanneer iemand kan dichten en vertellen. Maar ook de reisverhalenverteller is toch in gesprek met de lezer? En de romanschrijver heeft ook iets te verellen.(eenzijdig) Of heb ik dat mis?

Ik denk dat ik verwant ben met Beethoven. Ik houd geen rekening met de lezer. Zo kan ik niet schrijven. Ik schrijf wat er zomaar in me opkomt. Hier heb je niet veel aan, Wil. Ik wou het toch even kwijt. Plannen maak ik nooit. En ja, ik vind het eerlijk om in mijn uppie in alle stilte te schrijven.

Maar ik schrijf natuurlijk geen gedichten. Dat moet -daarvan ben ik overtuigd- echt alleen uit je binnenste komen. En als iemand het snapt, prima.

Ik schrijf gedichten. Dat gaat zo: 's Morgens na het wakker worden ga ik meteen achter de computer zitten, zonder ontbijt, ongedoucht. En dan blijf ik daar net zo lang zitten totdat er een gedicht, een sonnet om precies te zijn, uit de printer is gerold. Dus ook als ik totaal geen inspiratie heb of als ik er helemaal geen zin in heb. Dat levert niet altijd een goed gedicht op. Soms is het regelrechte bagger. Maar als ik wacht tot spontaan de inspiratie komt, schrijf ik een veel kleiner aantal goede gedichten dan op deze manier. Er zijn dagen dat ik dit ritueel oversla. Dat is als ik 's morgens vroeg ergens heen moet. Maar dan doe ik het vaak 's middags of 's avonds nog. Een heel enkele keer heb ik het zo druk dat ik het schrijven van mijn sonnet helemaal oversla. Maar daar heb ik dan wel een vervelend gevoel bij, die hele dag. En de volgende dag kom ik minder makkelijk op gang. Ook voor dichters geldt volgens mij: iedere dag schrijven. En ja, ik probeer met mijn gedichten iets te communiceren. Lukt de ene keer beter dan de andere keer natuurlijk. Ik heb ook een bepaalde doelgroep in gedachten. Je kunt niet voor iedereen schrijven; als je dat probeert, dan schrijf je uiteindelijk voor niemand.

Het gaat toch om hoe je het opschrijft? Zoals Ellabella zegt, beeldend alsof de lezer een blinde is, dus bepaalt je woordkeus, je stijl en je fantasie de originaliteit. Als je daarbij consessies moet doen omdat de lezer je niet kan volgen kan je je afvragen of dat aan jou ligt of aan de lezer. Ook in een reisverhaal kan dat maar er zitten natuurlijk allerlei facetten aan. Als je het verhaal schrijft omdat je wilt dat de lezer die plaatsen gaat bezoeken en zal herkennen belicht je een andere kant dan wanneer je verhaalt over je avonturen tijdens je reis. Dus in zekere zin houd je toch wel rekening met wie het leest, anders zou je de spellingscontrole er ook niet overheen hoeven te halen, of witregels plaatsen. Of doe je dat omdat het jezelf stoort? Dit is een algemene vraag, niet aan iemand in het bijzonder.

Maar ook de reisverhalenverteller is toch in gesprek met de lezer? En de romanschrijver heeft ook iets te verellen.(eenzijdig) Of heb ik dat mis?

Ik wilde juist zeggen: de (reisverhalen)verteller is zoveel meer bezig met voor wie hij vertelt. Ik zou zo graag willen zeggen dat ik alleen voor mijzelf schrijf en dar IEDEREEN mij begrijpt. Nee, helaas. Een dichter kan niet anders. Als hij alleen voor de toehoorder zou schrijven, dan zou het van het niveau "Ik hou van jou, ik blijf je trouw" zijn. Knap, hoor dat je je gevoelens kunt verwoorden.