Ik ben er weer - Tille

welkom terug dan, mystery guest. Ik ben wel erg nieuwsgierig, maar ja, dat zal wel weer wegebben als ik elders zit te lezen ;)

Hai Tille. Wat bedoel je met jong? De mijne waren ergens in de twintig destijds, maar dat is misschien te oud?

Ik kan je misschien wel helpen, denk ik. Ik schrijf zelf ook over die tijd. Mijn ouders (niet mijn grootouders) waren toen net op een 'huwbare' leeftijd. Maar eerst wil ik wel eens weten wie je dan bent/was. Stuur me maar een pb. Heb je je andere accoount overigens wel laten afsluiten door Dries? Anders wordt hij boos of streng. Twee accounts mag niet.

Hoi Thille, welkom terug dan maar. :) Mijn ouders waren ook begin twintig, tegen het eind van de oorlog. Waar ben je naar op zoek?

Hey , leuk weer wat oude namen zien voorbij te komen hier. Ik ga even uitleggen wat ik wil bereiken. Ik heb het altijd zo vreemd gevonden, de oorlog. En wat overgrootouders en grootouders ons vertelden en vooral wat er allemaal niet verteld werd, want er werd zo weinig in detail over gesproken, maar elk verhaal dat ik dan honderd keer opnieuw hoorde, bleef in mijn hoofd rondspoken. En nu opeens is de tijd gekomen waarin de verhalen uit eerste hand steeds zeldzamer gaan worden. Ik heb zelf op korte tijd mijn laatste grootouders verloren. En ik wil gewoon niet dat die verhalen verloren gaan. En ik dacht dus aan een boek "Wat onze grootouders ons vertelden". Ik heb zelf een aantal opmerkelijke en ook wel trieste verhalen, voornamelijk afkomstig van mijn meter, en ik zou een beetje een ode aan haar willen brengen door ze eindelijk eens neer te pennen. Ik vind elke bijdrage die aan dit idee kan helpen interessant, ik bedoelde ook niet per sé alleen grootouders, ik stond er niet bij stil dat er ook mensen zijn met ouders die toen jong waren.

Maar wat is dan je vraag?

Welkom terug Tille. :) Ik ben erg benieuwd hoe je dit wil gaan aanpakken. Mijn opa zal een jaar of 13, 14 zijn geweest toen de oorlog begon en zijn vader was een dominee die lid was van de verzetsgroep het Naamloze Vennootschap. Hij hielp Joodse kinderen aan een onderduikadres.

Oja, de vraag! Wie heeft er zin om een verhaal te schrijven over wat zijn/haar ouders/grootouders hem/haar als kind - of later- vertelden over het leven tijdens de oorlog. Het doel is realistische verhalen te schetsen, een beetje biografisch denk ik. Dan alle verhalen bundelen in een boek en kijken of we er interesse voor kunnen vinden? Misschien ten voordele van een goed doel?

Welkom terug dan maar, nu onder de naam Tille.

@ jascha : Dan maar, dat klinkt ook zo aarzelend. Zo van vooruit dan maar als het echt niet anders kan ofzo :p Ik heb zo mijn redenen om met een schone lei te beginnen, die eigenlijk helemaal niks te maken hebben of hadden met SOL. Maar goed, net als in het verleden ben ik hier voor loutere schrijversbijdragen, ik post niet erg veel. Maar toch bedankt voor het welkom :) .

Hoi, als je lang bent weggeweest zul je mij niet kennen. Mis je niets aan, hoor. Het lijkt me daarom ook niet zinvol om je een pb te sturen. Bovendien hou ik wel van mysteries. Wat je verhaal betreft kan ik net als jij zeggen dat daar weinig over werd gesproken. Mijn ouders woonden in die tijd in Ter Apel en moesten in Duitsland werken. Mijn moeder werkte bij een slagersfamilie en kreeg regelmatig vlees mee naar huis. In het donker over de grens en ze reed pardoes een Duitse soldaat tussen de benen. Doodsbenauwd, was ze. Er gebeurde echter niets. Haar fietstassen werden ook niet doorzocht. Kijk, zulke dingen werden wel verteld. Erge dingen niet.

haai ik ben er ook weer, welkom dan opnieuw :D. Mijn wijlen grootouders kunnen geen bijdrage meer leveren aan je story. Mijn moeder slechts enkele maanden oud, werd in een boekenlade gestopt en vluchtte met oma in de trein naar Groningen. De Duitsers namen het huis exlc. lade in kast in beslag. :ontopic: Mm helaas geen bijdrage voor je verhaal. succes! xsg

Welkom terug Tille en veel plezier op dit forum. Met je vraag kan ik je niet veel verder helpen helaas, maar succes.

Hey , Ik zou toch even willen melden: het zijn ook net van die kleine verhalen die ik zoek ook, die een goed beeld weergeven van het dagelijkse leven en de invloed van de oorlog daarop. Ik hoopte op een zo divers mogelijk beeld door meerdere schrijvers te zoeken. Mijn grootmoeder vertelde hoe de oorlog begon en iedereen een oproepingsbrief had gekregen met een streek waar ze naartoe moesten als er werd gebombardeerd. Ze wilden niet vertrekken en waren van de laatsten, maar zijn dan uiteindelijk toch gegaan, met nog wat mensen.Onderweg overnachtten ze in een bioscoop. De Duitsers vielen binnen en namen alle mannen mee. Toen ze uiteindelijk terugkeerden vonden ze vele huizen leeggeroofd. Verder verliep de oorlog voor hen verder rustig. Maar ergens aan het einde van de oorlog ging het gerucht de ronde dat de Amerikanen eraan kwamen. Toen is de 16-jarige broer van mijn grootmoeder met een aantal vrienden naar het kanaal getrokken. Daar werden ze tegengehouden door Duitsers, die zeiden dat ze moesten blijven staan. Een aantal kinderen heeft het toen op een lopen gezet, maar hij is blijven staan. De Duitsers zagen de verrekijker om zijn hals en beschuldigden hem ervan dat hij een spion was en namen hem mee in een bootje over het kanaal. Kennissen die aan de andere kant van het kanaal woonden vertelden hoe ze de passerende soldaten hadden gevraagd mijn grootmoeders broer te laten gaan, ze hadden gezegd dat hij maar een arme jongen was, wiens vader in de mijn werkte. Maar de Duitsers hadden besloten mijn grootmoeders broer mee te voeren. Onderweg schreef hij een heel aantal brieven naar zijn thuis, die hij meegaf aan de plaatselijke bevolking en die dan gelukkig ook steeds aankwamen, maar op een gegeven moment stopten de brieven. Daarna hebben ze nooit meer van hem gehoord. Hoewel ik nog jong was, herinner ik me de wanhoop van mijn grootmoeder omdat ze niet wist wat er gebeurd was. Maar ergens in de jaren '80, na lang zoeken, hebben ze uiteindelijk twee getuigen kunnen opsporen, die voor de rechtbank verklaard hebben dat ze gezien hebben hoe mijn grootmoeders broer door de Duitse soldaten was neergeschoten.

Tille, ik zie dat je op dit moment op het forum bent. En het is zo vreemd de naam Tille te zien staan. Het was het koosnaampje van mijn moeder voor mij. Verder ben ik het nog nooit tegengekomen tot nu. Wat een familieverhaal vertel je hierboven. Heftig! Mijn moeder fietste als een dappere verpleegster de oorlog door en uit. Ze fietste in uniform op haar houten banden van boerderij naar boerderij. Haar fietstassen vol eten. Dat werd dan weer elders uitgedeeld. Ze heeft heel wat kilometers afgelegd. Omdat ze in verpleegstersuniform was, lieten de Duitsers haar altijd door. Één van haar broers was gevangen genomen om dwangarbeid in Duitsland te gaan doen. Ik kan mij niet meer herinneren hoe het mogelijk was dat ze bij die broer kon komen, in ieder geval kreeg hij voedsel en warme kleding van haar. Hij heeft de oorlog overleefd maar overleed kort daarna. Dit is alles wat zij over de oorlog vertelde en ...dat we nooit eten mochten weggooien!

Vrouw met een oorlogsobsessie tijd van armoede en agressie enkelen vertelden de verhalen sommigen zwegen in alle talen dame bekend uit het verleden wil alle verslagen aaneensmeden Welkom!