Perspectief

Ik denk dat het veel verwaring geeft (en rommelig word) als je verschilende perspectieven gebruikt.

Ik denk dat het veel verwaring geeft (en rommelig word) als je verschilende perspectieven gebruikt.

Hallo Nick, als je echt een 'absolute beginner' bent weet je verbazend goed te omschrijven wat je probleem is. Kwestie van talent? Het is geen heksentoer om een verhaal te vertellen vanuit verschillende personages. Veel romans zijn op die manier opgezet, juist omdat het meer kleur en meer diepte geeft aan het verhaal. Het is ook een handige manier om te laten zien dat je hoofdpersoon een rare scheve blik op de werkelijkheid heeft. Een nieuw hoofdstuk leent zich heel goed voor het opvoeren van een andere verteller, de lezer ziet een cesuur, kijkt niet op van een verschuiving naar een ander personage. Zorg dan wel, dat die tweede verteller stevig verschilt van je hoofdpersoon, een andere kijk op de wereld, een andere taal. Vanaf de eerste regel moet duidelijk zijn: dit is een ander perspectief op dezelfde werkelijkheid. Als je hoofdpersoon een man van actie is, verzin dan een tegenpool: een dromerig meisje, iemand die niets durft te ondernemen omdat hij niet tegen onzekerheid kan. Nou ja, dat kan je beter zelf verzinnen, want ik neem aan dat je tweede personage nodig is vanwege het conflict waar het verhaal om draait?

Sander, Bedankt voor je uitgebreide reactie. Kwestie van talent, zou mooi zijn! Haha. Heb me redelijk ingelezen in dit forum dus weet een beetje wat ik vragen moet. Mijn hoofdpersoon wordt op een gegeven moment ziek, maar heeft dit zelf niet door. Maar zijn vrienden valt het wel op. Grotendeels, 3/4 deel van het boek wil/moet ik schrijven vanuit het ik-perspectief (anders heb ik geen verhaal meer). Maar om zijn ziekte goed te duiden moet ik dus een ander perspectief nemen. Nu ik er over nadenk lijkt een hij/zij perspectief (een vriend) me niet echt handig, om die op 3/4 ineens aan 'het woord' te laten.. toch? Welke opties heb ik om het verhaal te schrijven zodat het de ziekte van mijn hoofdpersoon goed beschrijft, maar ik tegelijkertijd ook zijn weerstand kan meenemen? Bedankt. Nick

Hoi Nick, In mijn verhaal heb ik een soortgelijke situatie: Het verhaal in het ik-perspectief, maar ik heb ook een blik van buitenaf nodig. Omdat het hij/zij-perspectief introduceren, zo ergens halverwege het boek me (ook) niks lijkt, zit ik na te denken over een briefwisseling, of een bundeltje papieren waarop een en ander duidelijk wordt en dat wordt gegeven aan of gevonden door het hoofdpersonage. Ik weet niet of zoiets in jouw geval mogelijk is, maar iets in die richting kan misschien een oplossing bieden? Zo voorkom je dus een tweede perspectief wat verwarrend en/of onduidelijk kan zijn, maar heb je wel die andere blik erop. Gesprekken afluisteren of dingen onderscheppen is misschien ook een optie, maar wellicht te 'klein' of 'kort'? Laat het weten als je een bevredigende oplossing hebt gevonden :)

Een hij/zij-perspectief vanaf pas het midden of later zou ik niet doen, dat maakt verwarring. Je kan wel al in het begin af en toe stukjes/hoofdstukken in de hij/zij-vorm zetten, niet vanuit je hoofdpersoon maar vanuit de vriend/vriendin. Ben benieuwd naar je oplossing. Nick, sicces met het schrijven! :)

Nick, mooi gegeven, inspirerend. Ik brainstorm nog effe mee... Ik denk dat er wel oplossingen te vinden zijn voor het probleem dat je schetst. Misschien moet je daarvoor de opzet van het verhaal veranderen, en ik weet natuurlijk niet hoe zwaar dat weegt. De hoofdpersoon kan sluipenderwijs de kluts kwijtraken. Zoals in Hersenschimmen van Bernlef, waar de hoofdpersoon oplost in de mist. Bernlef heeft geen tweede personage nodig, maar dat hangt samen met de ziekte die hij beschrijft. Als je op driekwart een tweede personage nodig hebt, moet die al veel eerder in het boek worden neergezet. Anders krijgt de lezer het gevoel dat hij jou doorheeft. Dus je moet een verhaallijn hebben, waarin die twee passen. Je kan twee of drie of vier mensen gezamenlijk een project laten ondernemen. Ik denk nou aan The Committments, van Roddy Doyle, over een popbandje, dat tot ieders stomme verbazing een succes wordt. Dan kan je het verhaal op een logische manier laten vertellen door meerdere personages, die behoorlijk van elkaar verschillen. De ziekte van de hoofdpersoon wordt dan een totaal nieuwe verhaallijn op driekwart van het boek. En de symptomen van die ziekte kunnen naar voren komen in zijn gedrag, zijn woorden, wat het extra mysterieus maakt. Het lijkt alsof je iets moois te pakken hebt, ik zou nog even blijven puzzelen tot je een globale opzet hebt gevonden die goed voelt en veel mogelijkheden biedt.

Bedankt dat jullie zo meedenken, waardeer dat zeer! Ik ben inmiddels gewoon begonnen met het verhaal in de ik-vorm te schrijven, met het idee dat de oplossing zich aandient wanneer ik zover ben. En mocht dat niet niet geval zijn, voeg ik er alsnog een hij/zij perspectief o.i.d. tussen. Want zoals ik het nu zie, doet een hij/zij perspectief af aan het verhaal. Want ik moet dat perspectief dan een rol geven in het verhaal, een rol groter dan alleen het herkennen van de ziekte (wat pas op 3/4 een grotere rol in het verhaal gaat spelen), en dat leidt volgens mij af van de eerste helft van het verhaal, wat ik al uitgedacht heb, en waarin zijn ziekte er ook al is, maar nog niet zichtbaar aanwezig. Ik denk nu richting de oplossingen van Aster. Afluisteren, gesprekken, toevallig te horen komen, telefoon niet beantwoorden, voicemail beluisteren, met uiteindelijk een gesprek of zo. Waarop hij wegloopt, maar op een afstandje het verhaal dat verder gaat aanhoort, en er aan blijft denken. Het gaat overwegen.. Wat denken jullie hiervan? is dit iets wat vaker gedaan wordt?