Eigen personage

Hoi Bauke, je vraagt je af hoe je er het beste mee kan omgaan...wat bedoel je precies? Vind je het lastig dat de hoofdpersoon een 'bijpersonage' is, of wil je het juist anders doen, dat je hoofdpersoon op jou lijkt? Mijn ervaring met mijn personages is dat ik als hoofdpersoon juist een karakter neem dat mij interesseert en dat kan een heel ander karakter zijn dan mijn eigen karakter. Toch ontkom ik er niet aan dat er in welk personage dan ook altijd iets biografisch schuilt, ik probeer immers in iemands huid te kruipen. Ofwel gebruik ik dan een eigen ervaring of wat ik zelf denk (of hoe ik denk dat iemand in die omstandigheden zou denken of handelen). Als ik puur mijzelf als hoofdpersoon zou nemen, zou het verhaal erg saai worden!

Hallo Bauke, ik las gisteravond eens mijn notities van de afgelopen 2 jaar door en kwam een personage tegen die wel heel veel op mijzelf 20 jaar geleden leek. Terwijl dat niet de bedoeling was: het was een begin van een verhaal dat niet over mij zou gaan. Blijkbaar doe je zoiets soms onbewust. Nu je weet van jezelf dat je personages bedenkt die op jezelf lijken, kun je er toch iets aan doen? Bewust een heel ander personage bedenken? Dat was ik tenminste van plan.

Iedere schrijver geeft wat mee van zichzelf. Ik denk dat het je persoon ook echter maakt. Je leeft je in. Ga gewoon door met schrijven. In de herschrijf zie je wel wat kan en wat niet.

Eigenlijk wel elk personage van me heeft wel iets van mij in zich. Alleen merk ik dat niet altijd op... Omgekeerd kan ook. Ik heb eens wat overgenomen van een personage waar ik zelf nog niet over had nagedacht, maar hij wel xD :P

Als je je er veel aan ergert kun je misschien hetzelfde toepassen als ik heb gedaan. Namelijk gewoon een bijpersonage jouw persoonlijkheid geven, in zijn totaliteit. Dit helpt mij om mijn hoofdpersoon blanco te houden. Zo ben 'ik' de beste vriend van mijn hoofdpersoon in mijn manu

Wat nog wel eens wil helpen is vooraf een karakterschets maken van je personage. Je kunt hem of haar een interview afnemen: Interview met de protagonist ( om hem /haar goed te leren kennen en doorgronden) Wat is de belangrijkste trek in haar karakter Kwaliteit die zij zich van een man wenst Wat waardeert zij het meest aan haar vrienden Haar voornaamste tekortkomingen Haar liefste bezigheid Haar droom van geluk Haar grootste ongeluk zou haar Wat zou zij willen haar In welk land woont zij het liefst Voorkeurskleur De bloem waar zij van houdt Dier dat hem het liefst is Haar favoriete prozaschrijvers Haar favoriete dichters Haar held in de literatuur Haar heldin in de literatuur Haar voorkeurscomponisten Haar voorkeursschilders Haar helden in de geschiedenis Haar heldinnen Haar favoriete namen Wat zij boven alles verafschuwt Historische figuren die zij verafschuwt Militaire gebeurtenis die zij het meest bewondert Hervorming die zij het liefst doorgevoerd ziet Gave van de natuur die zij zou willen bezitten Hoe zou zij willen sterven Geestelijke conditie van dit moment Tekortkomingen Haar lijfspreuk Bij het nadenken over de antwoorden kun je heel bewust kiezen een ander antwoord te geven dan jijzelf zou geven. het is maar een manier. Ik heb er uiteindelijk niet echt gebruik van gemaakt maar het kán een hulpstuk zijn. Succes!

Uiteraard is hem/haar in bovenstaande lijst, maar dat snapte je zelf ook al wel. :rolleyes:

Dat herken ik wel. Ook veel van mijn personages lijken op mij. Zelfs als ik mijn best doe om ze heel anders te laten zijn merk ik dat er toch dingetjes in sluipen die ik (vaak pas later) als van mezelf herken. Ik vind het eigenlijk wel grappig. Volgens mij is het niet erg. Als de personages maar niet teveel op elkaar lijken. Een verhaal is eigenlijk een schizofrene ontrafeling van al je persoonlijkheden, ieder krijgt een eigen rol. Kunnen ze ook eens met elkaar praten :-)

Mijn personage heeft altijd de zelfde gedachten die ik ooit heb gehad, maar voor mij personage gebruik ik altijd een persoon die ik niet mag. Wanneer je jezelf in hem/haar verdiept heb je niet alleen een verhaal, maar accepteer je degene ook meer. Maar soms ben ik wel eens bang dat mijn lezers mij er teveel in zien. En ook de andere dingen van mij gaan denken (ik hoe ervan om tragische gebeurtenis en trauma's op te schrijven)

Dat herken ik wel. Ook veel van mijn personages lijken op mij. Zelfs als ik mijn best doe om ze heel anders te laten zijn merk ik dat er toch dingetjes in sluipen die ik (vaak pas later) als van mezelf herken.

Volgens mij krijgt elke personage wel wat mee van de schrijver. Het is een beetje het welbekende principe van een kloonmachine dat gelijkenissen van jou maakt, maar iedere kloon een andere emotie geeft. Ik herken het zelf ook. De hoofdpersoon heeft het meest te verduren, zijn beste vrienden zijn een grappenmaker en een koerier. Noem het een vorm van het verwerken van de realiteit :)

Ik herken het ook. Vaak schep ik een hoofdpersoon of bijpersoon die lijkt op mijzelf. Dit zorgt ervoor dat ik me goed kan inleven in de hoofdpersoon en de hoofdpersoon aardig ga vinden. Tsja. Maar goed, het is vooral een onbewust proces. Vaker is mijn hoofdpersoon iemand die ik niet ben, maar die ik wel heel leuk vindt en ook best zou willen zijn. Persoonlijk neig ik ernaar zoveel de persoon die ontstaat tijdens het schrijven zoveel mogelijk te accepteren, zolang het bijdraagt aan het verhaal dat ik wil vertellen. De rij persoonskenmerken en -voorkeuren van Asdale vind ik heel zinvol. Zelf doe ik iets soortgelijks in mijn beschrijvingen van de hoofdpersonen en bijpersonen. Maar Bauke, ik ben benieuwd, vind je dit een vervelend of negatief iets?