Het helpt als schrijver om een gespleten persoonlijkheid te hebben. Aan de ene kant moet je het kind zijn, de gek, de persoon die risico's durft te nemen en je ziel bloot durft te leggen. Aan de andere kant moet je je meest gewetenloze criticus zijn, de kommaneuker met zijn rode pennetje die over die misselijkmakende eerste versie van je manuscript gaat en er na lang zwoegen nog iets fatsoenlijks van weet te maken.