Afbeelding
Antoni Shkraba via Pexels
Antoni Shkraba via Pexels
Afgelopen week luisterde ik een podcastaflevering van de Omdenken podcast. Wat dat met schrijven te maken heeft? In deze blog ga ik het uitleggen.
De hoofdpersoon uit deze aflevering wilde alles beter kunnen en doen dan de mensen in haar omgeving. Super vermoeiend lijkt me dat. Berthold Gunster vroeg haar waarom ze alles zo goed wilde doen? Haar antwoord: ‘Ik wil van betekenis zijn. Mijn leven moet waarde hebben, zodat ik het recht heb om te bestaan.’ Dat vond ik een heftige en verdrietige uitspraak. Alsof je er pas mag zijn als je iets belangrijks of groots betekent in het leven van anderen. Het zette me echter wel aan het denken.
Het maakte me onder andere bewust van mijn eigen drijfveren. Waar komt die drive om te schrijven, mijn verhaal te delen vandaan? Is het omdat ik het zelf wil, ben ik intrinsiek gemotiveerd? Of komt het verlangen voort uit een (al dan niet bewust) opgelegde druk? Het was confronterend. Het liefst zou ik volmondig willen beamen dat ik het alleen maar doe omdat ik het zelf wil, omdat ik niets liever doe, omdat ik in een andere wereld terechtkom als ik schrijf, maar de waarheid is dat er toch ook een andere intentie achter mijn schrijven zit.
Schrijvers schrijven (vaak) over hun diepste verlangens, geheimen en angsten. Daarom is het ook zo’n mooi vak. Je kunt de dingen verpakken in een mooi (of juist lelijk) jasje. Je kunt er je eigen draai aan geven. Het werkt bovendien helend. Voor mij was schrijven een vorm van therapie en dat is het nog steeds. Ben je bang om alleen te zijn? Dan creëer je een personage dat hiermee worstelt en vind je oplossingen om het probleem te tackelen. Het zou toch magisch zijn als je op die manier ook je eigen demonen kon aankijken en bevechten? The hero’s journey is het perfecte voorbeeld. In ieder verhaal gaat het hoofdpersonage op een (spreekwoordelijke) reis. Hij komt onderweg obstakels tegen, overwint deze en heeft na afloop een ongelofelijke persoonlijke groei meegemaakt. Hé, dat klinkt als een echt mensenleven. Is dit niet precies waarom wij hier op aarde zijn?
Dan is er ook nog die andere kant van de medaille. Schrijven en vooral gelezen worden door veel mensen streelt je ego. Althans, ik spreek nu voor mezelf. Het blijft bijzonder om emoties (ontroering, geluk, blijdschap, woede, verdriet) bij de lezer op te roepen. Om met je verhalen anderen te raken. Iemand hoeft je verhaal niet per se fantastisch te vinden om geraakt te worden. Je kunt zelfs het tegenovergestelde effect bereiken: haters! Nee, dat is niet wat je wil, en al helemaal niet leuk. Toch heb je blijkbaar wel iets teweeggebracht, waardoor de ander aan het denken wordt gezet. Kritiek krijgen en incasseren hoort er gewoon bij, het kan je helpen om dingen in een ander perspectief te zien.
Samenvattend kan ik concluderen dat ik op de eerste plaats voor mezelf schrijf. Ik leer mezelf beter begrijpen, word milder voor mezelf en kan me verliezen in een totaal andere wereld. Het helpt me om bepaalde gebeurtenissen en situaties te verwerken. Als bijkomend voordeel kan ik andere mensen hierin meenemen. Hopelijk genieten zij van de verhalen op dezelfde manier als hoe ik geniet van het schrijven ervan. Of je het nu voor jezelf of voor een ander doet, het maakt niet uit. Alles is goed. De kunst is om jezelf bewust te zijn van je drijfveren en de reden waarom je doet wat je doet. Dat geeft duidelijkheid. Sta jij ooit stil bij de vraag: Waarom schrijf je eigenlijk?
Door ervaren, professionele redacteuren. Goed én betaalbaar!
Meld je aan voor de Schrijven Nieuwsbrief.
Elk nummer een nieuw schrijfthema.
55% korting voor abonnees van Schrijven Magazine!