Voer voor de kudde

Ergens vorig jaar heb ik het boek That thing around your neck van de Nigeriaanse auteur Chimamanda Ngozi Adichie gelezen. Vooral de titel trok mijn aandacht. Al bij het eerste verhaal werd ik in de prachtig geschreven verhalenbundel gezogen.

Ik herkende namelijk meteen mijn moeder en tantes; vrouwen die hun zonen als koningen behandelen, en waarvan alle misdaden met de mantel der liefde worden bedekt. Ik kon me helemaal terugvinden in de gevoelens van het vertellende personage, en hierdoor besloot ik in grote lijnen het onderwerp voor mijn volgende blog: hoe belangrijk is het gevoel van herkenning voor jouw publiek bij het lezen van jouw verhaal?

Maar zoals altijd toegevend aan de belangrijkere zaken in mijn schema, kwam ik er maar niet aan toe. Een paar weken na mijn Adichie introductie, een auteur waar niemand in mijn omgeving overigens ooit van gehoord had, krijg ik midden in de nacht een app-bericht van een vriendin: 'Jowww, als je nog wakker bent, get on FB nu gelijkkk!'

En wat was het 'Breaking News'? Beyonce heeft een nieuw album gelanceerd. Verontwaardigd dat ik voor zoiets pietluttigs word opgeschrikt trek ik een lange tyuri*, maar besluit daarna toch de nieuwe liedjes van Beyonce te checken.

Verbaasd zie ik dan bij een van de nummers Adichie’s naam staan. Ik wrijf even in mijn ogen. ‘Is ze dan ook zangeres?’ vroeg ik me af. Niets daarvan. Blijkt dus dat Beyonce delen van een TEDxEuston speech waar Adichie over genderongelijkheid en feminisme sprak, heeft opgenomen in haar lied Flawless, wat naar mijn mening verder qua tekstinhoud niet veel voorstelt.

Maar terugkomend. Ik begon te twijfelen om over Adichie te schrijven, omdat ik er niet van beschuldigd wilde worden celebrities na te praten. ‘Oh, dus Beyonce dropt een lied featuring Adichie, en nu begint ze ook over Adichie…. #pfff #smh #eyerolling’ en meer van die opmerkingen.

Het zat niet veel anders met actrice Lupita Nyong’o. Na de trailer gezien te hebben van 12 Years a Slave stond het voor mij al vast: dit is geen film die ik in de bioscoop ga zien. Dus heb ik die op mijn laptop bekeken, genoeg ruimte creërend om weg te kunnen kijken wanneer het een beetje te veel werd. Het personage Patsey, gespeeld door Lupita, riep veel vragen bij me op. Waar hebben ze deze actrice vandaan gehaald?

Velen hadden de film gezien maar niemand sprak een woord over Lupita. Zelfs na de 'Black Women in Hollywood' Acceptance Speech heb ik geen reactie gemerkt over hetgeen ze te zeggen had, omdat de meesten haar niet kenden. Hier heb ik het vooral over mijn eigen social media kliekjes.

Maar toen was er de uitzending van de Oscars, en plotseling: Facebook and twitter blew up! Because it just has to be mainstream before anyone pays attention. Zit ik achter mijn laptop alle Lupita posts te bekijken en ik denk: ‘Wat een kudde…’ Een dag geleden deed de naam Lupita bij niemand een belletje rinkelen, en vandaag is iedereen plotseling haar biggest fan. #smh

Wat is dan het meest effectief?

Het is duidelijk dat mensen in een bepaalde hype moeten zitten voordat je hun aandacht kan trekken. Moet je dan jouw thema’s altijd maar afstemmen op wat de bekendelingen** in de wereld uithalen? Hoeveel waarde heeft hetgeen je te zeggen hebt, als het maar afgeleid moet zijn van de hoofdstroming?

Een schrijfdocent zei eens: ‘Je moet niet schrijven om begrepen te worden. Als je geen reactie krijgt, ben je goed bezig, want dan begrijpen ze je niet. Als ze het wel begrijpen, hebben ze het eerder gelezen. Wees origineel en kom met iets nieuws.’ #lariekoek.

Wat is origineel en wat is nieuw? Allemaal relatieve begrippen. Nieuw en origineel aan de andere kant van de oceaan, kan hier in Suriname bejaard en gekopieerd zijn, of omgekeerd.

Toch zat ik er een beetje naast wat Adichie betreft.

Er is op de sociale media wel een Beyhive invasion merkbaar onder de groep van Adichie lezers. Maar die hittegolf heeft de elementen in Su nog niet bereikt. Stilletjes hoop ik dat het wel zal veranderen. Haar boek Half of a Yellow Sun is verfilmd en is vertoond tijdens de ‘2013 Toronto International Film Festival’. Premièredata voor onder andere Groot-Brittannië en Nigeria zijn in april 2014. Misschien is het wel voer voor de kudde hier dat de hoofdrolspeler Chiwetel Ejiofor is. And so I pray…

Rachel Kasketi is studente aan de schrijversvakschool in Paramaribo, met als afstudeergenre Poëzie. Ze is civieltechnisch werkvoorbereider bij een aannemersbedrijf en is ook actief als zangeres.

*Tyuri: geluid dat met de mond gemaakt wordt, bij ergernis of afwijzing van hetgeen er gezegd is.
**Bekendelingen: bekende ellendelingen