Van beginner tot boek – Pseudoniem of eigen naam?

Op het moment dat ik het mailtje van DMI Books ontving, met daarin de boodschap dat ik met mijn flaptekst de winactie had gewonnen, wierp zich al direct de eerste belangrijke vraag op: Onder welke naam wil je gepubliceerd worden?

Bij het inzenden van mijn flaptekst, schreef ik als commentaar bij mijn inzending al dat ik niet wilde dat mijn echte naam gepubliceerd zou worden. Ik heb zelf een vrij streng privacybeleid en wil het liefst zo min mogelijk ‘vindbaar’ zijn op internet. Regelmatig doe ik via Google een zoekactie op mijn eigen naam, om te zien wat er dan zoal over mij op internet te vinden is. Waar mogelijk zorg ik ervoor dat die connectie met mijn naam zo snel mogelijk verdwijnt. Mijn “privépersoonlijkheid” gebruikt geen social media. Ik heb wel een Facebook account, maar die is nagenoeg inactief. Als ik vind dat je iets van me moet weten, dan vertel ik het je wel.

Voor een deel heeft dit te maken met mijn werk. Ik werk als hulpverlener in de jeugdpsychiatrie. Ik heb een strikt beroepsgeheim wat de informatie over mijn cliënten betreft. Andersom vind ik ook dat mijn privégegevens hen niet zoveel aangaan. Ik hanteer een strikte scheiding van werk en privé. En cliënten, vooral jongeren, vinden het nou eenmaal leuk om hun hulpverleners op te zoeken via Facebook of Google. Zelfs als je niets geks doet en niets ‘te verbergen hebt’, is dit om talloze redenen niet altijd een even wenselijke situatie. Daarnaast vind ik het simpelweg onnodig dat mijn gegevens in de meedogenloze eeuwigheid van het internet belanden.

Kortom: ik ben nogal gesteld op mijn anonimiteit en privacy. Dat strookt echter niet met de mentaliteit die je als schrijver nodig hebt om bekendheid te krijgen. Voor de promotie van je boek is het belangrijk dat je naar buiten treedt, de social media gebruikt. Het is nodig dat je (potentiële) lezers bereikt, op de hoogte brengt, betrokken houdt. Het liefst met een foto erbij, want een foto maakt je echt en daarmee toegankelijker en herkenbaarder.

Er zijn op diverse schrijfwebsites al veel discussies aan gewijd. De anonimiteit van een pseudoniem lijkt vooral bij beginnende schrijvers de voorkeur te genieten, al zijn er natuurlijk genoeg voorbeelden van bekende schrijvers die hun echte naam niet gebruiken. Maar weten we van die schrijvers niet ook allang hun eigen naam?

Hoe lang blijft een pseudoniem werkelijk anoniem? Hoe ga je daar zorgvuldig mee om? Mijn beste vrienden en familie weten nu al dat ik een boek aan het schrijven ben. Met een beetje geluk gaan ze op den duur reclame voor me maken, dus hoe lang zal het duren voordat mijn echte naam ‘uitlekt’ als ik die niet gebruik? En als dat boek straks is uitgegeven, wil ik natuurlijk van de daken schreeuwen dat het van mij is.

Maar wel pas als ik zeker weet dat het goed genoeg is…

Komt daarmee dan de aap uit de mouw? Is een pseudoniem slechts een beschermlaagje tegen de kritiek die, hoe dan ook, gaat komen?
Ik schrijf puur fictie, niet over mezelf. Ik blog geen omstreden meningen. Inhoudelijk heb ik geen enkele reden om ‘bescherming’ te verlangen. Hoe dan ook is het schijnbescherming, denk ik, in elk geval als je een succesvolle schrijfcarrière nastreeft. Uiteindelijk heb je gewoon een kogelwerende huid nodig.

Waar ik uiteindelijk voor kies? Als je me kent, dan weet je het.

Angela van Leersum is een beginnend schrijfster en volgt momenteel een schrijfcursus bij de SKVR in Rotterdam. Veel heeft ze nog niet gedaan op schrijfgebied, maar een maand geleden won ze de 2e winactie van DMI Books. Op het moment is ze bezig met het schrijven van haar eerste boek, dat binnen een jaar af moet zijn. Haar proces kun je volgen via haar weblog: angelavanleersum.wordpress.com