Uitgevers willen toch alleen jonge, blonde vrouwen? (2)

Het uiteindelijk schrijven van het boek duurde lang. Om de draad vast te houden had ik een planbord met verschillende kleuren voor personages en flashbacks. Ik schreef en schrapte, zoekend naar scènes die klopten naar de geest van het verleden, niet naar de letter. Carmiggelts ‘schrijvers liegen de waarheid’ hing boven mijn bureau.

Perioden van vertrouwen en wanhoop wisselden elkaar af en zonder handreiking om uit de diepste put van wanhoop te klimmen, was het boek er misschien nooit gekomen.

En toen was het af. Een roman met een religieus tintje van een baby-boomer. Wie zou daar brood in zien? Bij uitgevers moet je deze uitdrukking letterlijk nemen. Ze willen toch alleen jonge, blonde vrouwen die veel seks in hun boeken stoppen? En seks kwam in mijn boek nauwelijks voor. Katholieken deden niet aan seks. Kinderen waren een geschenk uit de hemel.

Wat te doen? Zou ik een literair agent proberen? Een polsende mail aan een agentschap leverde een snel antwoord op: ‘Daar zien we niets in.’ Ik likte mijn wonden voor ik de synopsis en een deel van het manuscript aan een andere agent durfde te sturen.

Schrijvers worden in de loop van hun carrière experts in wachten. Na het wachten op een reactie van een uitgever, komt het wachten op de kritiek van de redacteur, op een volgende versie, op de drukproeven, op het omslag, op de promotie (altijd minder dan je hoopte), op de recensies (idem) en op de literaire prijzen (die helemaal nooit komen).

Ik wachtte dus op een reactie van de agent en checkte dagelijks (uurlijks is geen woord, toch?) mijn mail. Toen ik bijna vergeten was dat ik ooit iets had opgestuurd, kwam er een reactie. Kon ik het hele manuscript opsturen? Dat kon ik en ik kon mezelf ook rijk rekenen. Daar zijn schrijvers namelijk ook expert in.

Een uitnodiging voor een gesprek. Halleluja! Wonderen bestaan, zou mijn moeder zeggen. Daar ging ik, stijf van de zenuwen die helemaal niet nodig waren want ik bleek ‘commerciële fictie voor vrouwen’ geschreven te hebben en daar zouden uitgevers naar op zoek zijn. Hier bleek het voordeel van een agent boven een uitgever. Zij overziet het strijdtoneel en weet waar een slag te winnen valt. Over een paar weken zou ik meer horen. Ik danste naar huis.

De weken gingen voorbij. Feestdagen, vakantie, ziekte. Net toen ik een graf begon te zoeken voor de dooie mus kwam er een mail. Querido zou interesse hebben. Ik viel nog net niet van mijn stoel.

Weer zenuwen, weer een slapeloze nacht, weer de trein naar Amsterdam. Wat een opwindend leven heeft een schrijver toch.

Het statige grachtenpand paste bij de droom waaruit ik nu snel zou ontwaken. In de kamer met de portrettengalerij mocht ik plaatsnemen onder Hella Haasse. Naast mij de agent en tegenover mij ‘een van de beste redacteurs van Nederland’ (woorden van mijn agent). Dit kon natuurlijk niet waar zijn. De klap zou nú komen: ‘Bij nader inzien… er moet nog heel veel aan gebeuren… we weten het nog niet zeker…’ Ik was op alles voorbereid. Behalve op complimenten, een contract en het gelijk van mijn moeder. Wonderen bestáán.

Deel twee van Tineke's blog. Lees hier het eerste deel.
Beminde zusters is op 24 april verschenen bij uitgeverij Q. Tineke Hendriks (1949) schreef jeugdboeken en is ook werkzaam als schrijfcoach. Beminde Zusters is haar eerste roman. Kijk ook op haar website.