Schrijversnest

Met grote regelmaat lees ik tips en ideeën voor aankomende schrijvers over de plaats waar je het beste kunt werken. Is het goed om te wennen aan een vaste plek of word je inspiratie eerder gevoed door keukentafel en bureau af te wisselen? Kies je spullen om je heen die je mogelijk inspireren of is een witte muur de garantie om niet afgeleid te worden? Muziek erbij? Of dwingt stilte tot inhoud? Allemaal opties.   

Het  creëren van de plek die mij tot schrijven moest verleiden was een proces dat  veel tijd in beslag nam. Onnodig veel tijd. Er kwam een kamer vrij in mijn huis, kinderen slaan hun vleugels uit en je kunt  je voordeel daar mee doen. Het is een zonnige kamer, met een deur naar het terras. De kamer verkeerde in verregaande staat van ontbinding, alle zielenroerselen van een puberende bewoner hadden hun weerslag op de muren gekregen. Vastgeplakte foto’s, vage spreuken in verf, depressieve tekeningen en een refrein van Tom Waits in Oost-Indische inkt. Kom daar vandaag de dag nog eens om. Het was beslist moeilijk om die muren kaal en schoon te maken, niet alleen technisch, maar vooral mentaal.

De dag dat er geen spullen meer in stonden en de muren wit en toegankelijk waren, herinner ik mij nog goed. Die dag markeerde een valse start. Ik liet vervolgens kostbare weken voorbij gaan, omdat ik niet kon kiezen voor een passende habitat. Ik piekerde over kleurstelling, stofcombinaties, meubilair, iets leuks aan de muur. Ik wachtte op een  totaal concept en dat kwam niet. 

Behulpzame mensen schonken me inmiddels afdankertjes qua meubels en stof voor gordijnen. Van lieverlee plaatste ik zelf eens een kastje, hing oude herinneringen aan de muur in een fris lijstje en bouwde  ongestructureerd maar gestaag voort aan mijn schrijvershol. Van het een kwam het ander. Oude foto’s in een lade, een kastplank vol dagboeken, een gemankeerd lampje in een hoek, een afgedankte tweezitter om op te peinzen of een boek van Griet op te lezen. Een voetenbankje, een ouderwetse videospeler om nog eens al die  oude filmpjes door te nemen. Ik trok bijkans ongelimiteerd alles mijn optrekje in. En dat werd mijn totaal concept. Maar schrijven, dat deed ik er niet.

Ik moest onder ogen zien dat het allemaal geen donder uitmaakt. Schrijf! Ga zitten en doe je ding. Schrijf op een blocnote op de rand van je bed, in je verantwoord ingerichte schrijverskamer of in de kroeg. Huur een cel in een klooster of boek een schrijfvakantie in de Algarve. Je omgeving zit in je hoofd. En alleen je hoofd bepaalt of het schrijfwerk er uit mag of dat je nog niet zover bent. Dat je nog een beetje langer moet piekeren over de juiste voorwaarden om tot dat vermaledijde schrijven te komen. Pieker niet te lang. Schrijf.

Jacquelien Noordhoek publiceerde  'Leven met Lucas', een verzameling van 60 columns over het opgroeien van een kind met Cystic Fibrosis. Vertaald in het Engels en Russisch. Daarnaast publiceerde zij enkele korte verhalen in bundels.