Schrijver versus Worstelaar?

Soms lijkt een beeldscherm op een strijdtoneel. Woorden ruziën elkaar de zin uit. En dan die eeuwige vete tussen ideeën en tijd… Hoe ontworstelt een schrijver zich hieraan? Hoe laat je je verbeelding groeien? Hoe kom je als schrijver in beeld? En welke beeldspraak helpt je (niet)? Leer mee!

Webwereld creëren

Twee maanden geleden duwde ik mezelf over de drempel: ik zou een website bouwen en social media omarmen (zie blog ‘inspiratiespinnen voor boekmarketing’).
Na gedegen vooronderzoek (lees: uitstelgedrag) schafte ik Wordpress aan en ik plantte een vlag. Www.adarussell.nl is mijn domein. Als pionier ontdek ik onbekend terrein dat ik probeer te ontginnen. Helm op, overall aan. Ik schud mijn handen uit de mouwen en duw in koude, kleverige klei. Nu nog iets vormen.
‘Al doende leert men.’ Het gezegde is waar! Alleen gaat het zo verrekte traaag, dat zeggen ze er niet bij. ‘Work-in-progress.’ Engels versta ik wel. Het betekent: ‘lots of work – little progress.’ Maar programmeertaal spreek ik niet. De tijd die ik investeer in mijn website gaat af van schrijftijd. Gelukkig leer ik goed fouten maken. En ‘maken maakt blij,’ roep ik mezelf in herinnering. Zo is het. Ik binge-watch instructiefilmpjes en bel de helpdesk van het hostingbedrijf. Langzaam groeit mijn constructionsite uit tot een magische webwereld. Met één druk op de knop! Nou ja, in mijn geval: vele, vele keren drukken... ‘Create Magic!’

Socializen

Nu nog socializen in media… Facebook heb ik opengeslagen. Ik ben in het eerste hoofdstuk bezig. De pagina’s dansen voor mijn ogen. Is dat normaal? Op Instagram plaats ik inspirerende plaatjes en tegelregels. Op beide media als ‘AdaRusse11’. Een andere Ada Russell claimde blijkbaar eerder de naam. Dat is niet zo verwonderlijk. Dat krijg je als je het laatste schaap bent dat over de dam sukkelt. Maar hoe wordt een schaap een herder? Hoe krijg je in deze media een kudde volgers? 
Eigenzinnigheid is essentieel. Als je geen eigen zinnen schrijft, ben je geen schrijver. Dan ben je een overschrijver. ‘Blijf bij jezelf,’ klinkt ergens in de verte.
Al die golven posts en prikkels… Hoe blijf je zelf stabiel staan terwijl je overspoeld dreigt te worden? Hoe houd je grip? Hoe is dit te tackelen? 
Stevig. Niet omver te krijgen. Omarmen in een houdgreep. Ik denk: sumoworstelaar. Kan dat beeld me redden?
Maar dan voel ik het. Het kriebelt in mijn bilnaad. Zweet. Een gure wind blaast over mijn blote billen. Die oncomfortabele, onmogelijk grote string die het daglicht niet kan verdragen, verhult nagenoeg niets. Log, onhandig – 
‘Nee, nee!’ Deze beeldspraak helpt niet. Ik verban de worstelaar uit mijn brein. Ik zoek iets beters… 
Spinnend ligt ze in de zon. Onverstoorbaar overpeinst ze alles wat ze ziet. Satijnglad glipt ze overal omheen. Soepel en wendbaar. Ze likt haar vel, wast vuil en viezigheid van zich af. Overal kan ze tegenop – springend en klimmend. Wanneer ze valt, komt ze altijd op haar vier pootjes terecht. NEGEN levens… Genoeg tijd om duizenden ideeën uit te voeren.

Over Ada Russell

Ada Russell (1981, pseudoniem) wist als kind al precies wat ze wilde worden: dokter, schrijver en heks. Waarom zou dat als volwassene niet ook kunnen? Boeken zijn magisch, daarin kan alles en kun je zijn wie je wilt! Schrijven is net toveren...