Schrijven vanuit verbeelding

Fantasie is het vermogen dingen en gebeurtenissen in de geest als reëel voor te stellen. Bij een kind wordt dit vermogen door volwassenen meest beschouwd als onwenselijk.

'Fientje, je fantaseert, houd daar eens mee op!'
'Maar, papa. De tuinkabouter zwaaide echt.'

Toch is dat wat de schrijver van fictie doet: fantaseren. De schrijver gebruikt er het volwassen woord voor: verbeelding. Het is een belangrijk instrument om scènes te bouwen. Immers het geheugen is selectief en zelden compleet, de scène dient aangevuld te worden vanuit de verbeeldingskracht van de schrijver.

Zo herinner ik me de teleurstelling over het verlies van mijn eerste gewonnen stuiter. Als jongen van een jaar of zeven, acht stond ik aan de slootkant en gooide die stuiter een stukje in de lucht. Ik ving hem in mijn handpalm en sloot mijn vingers om het glas. Misschien was het de lage voorjaarszon die schitterde in het water of mijn gemis aan handigheid, bij de volgende worp ging het mis. De stuiter ketste tegen mijn duim, glipte tussen mijn vingers en verdween met een korte plop in de sloot. Ik staarde naar de rimpeling in het water en schatte de afstand tot de geteerde palen aan de kant. Ik rende het pleintje en de straat over, de tuin in en pakte de hark uit de schuur. Weer bij de sloot zocht ik hijgend naar die ene paal waar ik had gestaan, maar ze leken alle op elkaar. Ik zocht naar sporen in het gras, er was niets. Hoe ver was het vanaf de bosjes, de heg? Wanhopig plonsde ik de hark in het water en verweet mezelf dat ik niet beter had opgelet.

Helaas. Bewust indrukken opdoen van details, dat gaat niet. Als schrijver zal ik het moeten doen met de beelden die willekeurig in mijn geheugen zijn opgeslagen. Zo herinner ik me van die stuiter alleen de korte plop waarmee hij verdween. Maar dat is genoeg, de rest is verbeelding. 

Jan Meijers is actief als forumlid en schrijver. Dit jaar verscheen zijn roman: 'Weg zonder bestemming'. Meer weten over Meijers? Bezoek hier zijn website.