Schrijven is tot innerlijke rust komen

‘De wind heeft genoeg bladeren bijeen gebracht voor een spaarzaam vuur’. Bovenstaande wijsheid komt uit een boekje met ‘Japanse Wijsheden’, waar ik dagelijks een willekeurige bladzijde uit open.

Vandaag ben ik de speelbal van synchroniciteit, namelijk: het zonder oorzaak of gevolg samenvallen van omstandigheden. Sinds twee dagen werk ik opnieuw aan een historische roman over een feministe die op de barricaden stond tijdens de Frans Revolutie. Merkwaardig genoeg had ik een zestal hoofdstukken geschreven, een hoop research gedaan, locaties in Parijs, London en Venetië bezocht, allemaal locaties waar de dame heeft vertoefd, las een massa non-fictie werken over de Verlichting en de Franse revolutie, worstelde me door de Franse taal over tribunaalexcerpten van processen tussen Jacobijnen en Girondijnen, ach, noem een bron waar je over die vergeten revolutionaire iets kunt vinden, ik kocht ze of printte ze uit. Ik was klaar om een roman over haar woelige leven te schrijven. Ik werd verliefd op mijn hoofdpersonage! En toch…als ijdeltuit begon ik aan een autobiografische roman. Volgende woorden van een vriend stimuleerden me: waarom schrijf je geen roman over je eigen leven? Je leven is spectaculair genoeg!.

Het halen van het woordenaantal

Als 65-jarige heb ik altijd wel iets te vertellen over wat voorbij is en mijn geschrijf resulteerde in 868 pagina’s zelfbespiegeling. Iedere dag wilde ik 2500 woorden schrijven. Haalde ik dit aantal woorden niet was ik gefrustreerd en diep ongelukkig. De volgende dag schreef ik 250 woorden extra, dus: 3000 woorden. Schrijven vraagt immers veel zelfdiscipline. Niemand controleert je. Mijn intentie om over mijn heldin uit de achttiende eeuw te schrijven lag twee jaar stil. In mijn hart bleef ze aanwezig, ik koesterde ze als een geliefde die geduldig op mij wachtte. Alsof ze in mijn oor had gefluisterd: Doe eerst maar wat je moet doen…bevrijd je van je schaamtegevoel – want een mens schaamt zich over heel wat onomkeerbare gebeurtenissen uit het verleden - en schrijf erover.

Schaamteloos schrijven

Over mijn voorbije leven schrijven was alsof ik in een tijdscapsule was teruggekeerd naar mijn jeugd, mijn vrouwen, mijn passie voor theater en schrijven. Daarbij niets uit de weg gaan en schaamteloos mijn individuele tijdslijn volgen zonder fouten te verzwijgen, vergde moed. Mijn titel: ‘Ed Eyck, Een schelm die bleef schrijven tot het vel van zijn gebeente viel’, verdeelde ik in 3 items: Kracht, Schoonheid en Wijsheid. In dit lijvig boek sprokkelde ik voldoende hout om mijn spaarzaam vuur aan te wakkeren: eindelijk vond ik de nodige innerlijke rust om over mijn Franse heldin te schrijven. In de huid van een vrouw kruipen wordt een nieuwe uitdaging. Eén ding hebben zij en ik gemeen: we zijn schaamteloos…

Eddy Vereycken is een Vlaamse auteur en schrijfcoach. Meer weten? Klik hier.