Schrijven, een vrijheid?!

'Je suis Charlie', dat las ik afgelopen weekend in Parijs overal. Iedereen is Charlie stond her en der ook te lezen, mooie gedachte, dat is zeker. Maar wat nou wanneer schrijven je leven een richting geeft die anderen niet waarderen?

Stop je dan met schrijven, pas je je letters aan naar hoe anderen het willen lezen? Ik schrijf eigenlijk al jaren, heb een eigen mening en heb die, wanneer ik de behoefte voel, ook altijd wel geuit in woorden, opgeschreven als blogs… De pen, of in deze tijd, het toetsenbord, is een mooi middel om van je te laten horen. De uitdrukking heet immers niet voor niets 'Wie schrijft, die blijft.' Wanneer ik er niet meer ben, zwerven mijn schrijfsels nog steeds ergens op het WWW rond en wat ik ook heb geschreven, ik heb nergens spijt van. Ik schreef over Dutroux en hoe vreemd dat hele proces in België is verlopen. Ik schreef over genetisch gemanipuleerde voeding en hoe we er bijna niet aan ontkomen om dit te nuttigen. Ik schreef over religie en hoe mensen toch telkens weer vergeten dat ieder geloof toch eigenlijk gestoeld zou moeten zijn op liefde en niet op angst, haat en oorlog. Ik schreef over de hele Zwarte Piet discussie, over dat bont voor dieren is en ga zo maar door.

Het hebben van een mening en die dan opschrijven is een heel ander iets dan het hebben van een mening en die soms laten horen in een gesprek. In een gesprek kun je beïnvloed worden door de meningen van anderen, je kunt verleidt worden tot het veranderen van je mening, tot het voeren van discussies over jouw mening en soms leiden die gesprekken tot het veranderen van je mening… Wanneer ik schrijf, dan is iedere letter die ik schrijf uit mijn hart. Ik sta dan wel open voor de mening van anderen maar in de basis zal ik mijn mening niet bijschaven omdat anderen mijn schrijfsels niet zint. In mijn schrijven houd ik een paar basisregels aan, ik beledig niemand, ik doe research voordat ik stukken openbaar plaats en heb respect voor de mening van anderen.

Schrijven is je bloot durven geven, je ziel open stellen voor je gevoel en daarin durven delen met anderen. Het wordt vaak onderschat door anderen maar eigenlijk boeit me dat niet. Ik schrijf immers niet voor anderen, ik schrijf voor mezelf en wanneer anderen er dan een mening over hebben, ongeacht positief of negatief, dan is dat heel leuk om te horen. 

Dat sommige mensen een enkele keer totaal niet begrijpen hoe een stuk bedoeld is en dan heel vreemde reacties achterlaten, daar word ik vrolijk van want dat is dan weer een invalshoek, die ikzelf niet had gezien en door die meningen word ik daarop attent gemaakt. Ik durf dan ook te zeggen, “Je suis Charlie.” Want ik zou niet zonder willen noch kunnen, schrijven is voor mij, net als fotograferen, een vorm van expressie.

Wie mij het schrijven zou willen verbieden, zou mij monddood willen maken. Dat is iets waar ik niet voor kies. Ik steek mijn kop boven het maaiveld uit en houd die daar, zonder te buigen, zonder te zwichten voor anderen, zonder angst, maar wel met een portie gezond verstand.

Ik ben ik, ik schrijf, ik blijf, zelfs wanneer ik er niet meer ben…

Miriam Quaedvlieg (1965), Limburgse in hart en nieren, zelden stil en altijd een mening. Het leven is één ontdekkingstocht en zo schrijft ze over alles wat haar interesse wekt, soms met 400 woorden, soms met 4000 en meer. Schrijven is voor haar gelijk muziek, je moet het voelen, dan voelt een ander het ook.