Schaamteloze zelfpromotie

'Schaamteloze zelfpromotie is noodzakelijk voor een schrijver,' sprak Ronald Giphart de lokale schrijvers in de plaatselijke bieb toe. Natuurlijk, dacht ik (ik was een van de lokale schrijvers). En daarna - met 't schaamrood op de konen: dat durf ik helemaal niet.

Schaamteloze zelfpromotie is bijvoorbeeld een boekwinkel in lopen en vragen: 'Hebben jullie mijn boek al?' (en het boek dan met een nonchalant gebaar op de balie leggen en daar hartstochtelijk over vertellen, net zo lang totdat de boekhandelaar zegt: 'Ik leg wel een stapeltje op de toonbank neer'). 

Die ene keer dat ik dat probeerde was de verkoopster buitengewoon kortaf en vertrok ik met mijn staart tussen de benen weer naar buiten. Nooit meer. Schaamteloze zelfpromotie is een overtuigende boekpresentatie houden en zonder trillende stem een stukje voorlezen voor publiek (publiek! oh de gruwel!). Die twee keer dat ik dat durfde (of er eigenlijk niet onderuit kon) werkte ik eerst een dubbele espresso en twee glazen wijn naar binnen. Of ik verstaanbaar was? Geen idee. Ik lazerde nergens van af in ieder geval.

Schaamteloze zelfpromotie is bewust de media opzoeken: de juiste personen bij kranten, tijdschriften en DWDD stalken met sterke argumenten waarom nou net mijn boek gerecenseerd moet worden. Alsof mijn boek beter is dan het boek van iemand anders.

Nee (klein piepstemmetje van binnen), nou niet bescheiden zijn. Natuurlijk is mijn boek het beste. (Piepstem klinkt luider) Natuurlijk ben ik een begenadigd schrijver. (Nog harder) Kom maar op schaamteloze zelfpromotie, we starten nu. (Slaat met vuist op de tafel). 

En dus:

- Ga ik de mevrouw van de boekhandel niet meer boos aankijken maar vriendelijk groeten en zorgen dat ik een gezellige band met haar opbouw. De volgende keer komt ze er niet onderuit.

- Leer ik de elevator pitch voor mijn boek uit mijn hoofd. Om deze zelfverzekerd (en zonder alcohol of cafeïne) uit te dragen aan wie het maar wil horen. En luisteren zullen ze.

- Ga ik mensen die ik ken en die bij een krant, tijdschrift of andere medium werken (toegegeven, dat is er precies 1) benaderen om te vertellen over mijn schrijfplannen. Waag het niet om er geen aandacht aan te schenken. 

Mijn eerste stap in schaamteloze zelfpromotie heb ik inmiddels achter de rug. Ik heb Ronald Giphart aangesproken en mijn boek in zijn handen geduwd. Bravo. (Nou ja eigenlijk deed mijn driejarige dat. Die kan het namelijk niets schelen wat mensen van hem denken). 

Wil je meer lezen van Marian Rijk? Kijk op haar webste.