Passie gebruiken als hulp bij je herstel

Via facebook kwam mij een fotoreportage van Edward Honaker onder ogen waarin hij zichzelf gefotografeerd heeft vrijwel direct nadat hij de diagnose depressie kreeg. Ook Laura Hospes besloot haar passie te gebruiken als hulp bij haar herstel. De keren dat ik in een depressie donderde, of er geniepig langzaam door omhuld werd, was ik ervan overtuigd dat ik geen passie had. Sterker nog, ik vroeg me af of het steeds maar terugkeren van die depressies niet veroorzaakt werd door een gebrék aan passie.

Ik heb een oudere zus met een overduidelijke passie; paarden. Vroeger was ze zo’n paardenmeisje met een door mijn moeder gebreide trui met daarop een paardenkop en daaronder de naam van haar lievelingspaard. Dit is eigenlijk nooit veranderd. De trui ging uiteindelijk wel weg, maar de liefde voor het paard en vooral het paard verzorgen en erop rijden zijn altijd gebleven. Van haar 10^e tot nu (49^e) vertoeft zij een groot gedeelte van haar leven op en rond de manege. Ik heb het geprobeerd, maar heb nooit zo’n trui gewild en werd na een aantal lessen dezelfde rondjes rijden het toch echt zat.

Wel heb ik bijna alles geprobeerd wat mij geadviseerd werd. Bewegen, creatief bezig zijn, goed zorgen voor jezelf. ‘Probeer eens yoga, ga eens mediteren, pak het paardrijden van vroeger weer op’, enz. enz. Allemaal geprobeerd maar het mocht, in mijn beleving, niet baten.

Ik werd enorm geraakt door de fotoreportages van Edward Honaker en Laura Hospes.
Ik herken er veel in en ik droom bijna weg bij het idee dat je dit zelf kunt doen; wat zal je dan trots zijn en blij!

…Wat een onzin. Wat ik zie zijn mensen, mensen die alles behalve trots of blij zijn. Het zijn mensen die op hun eigen persoonlijke manier hebben vastgelegd hoe ze zich voelen.

En opeens besef ik dat ik wel degelijk een passie heb. Ik schrijf graag. Ik schrijf door dik en dun. Voorheen vooral over hoe slecht ik me voelde, vormen van verdriet en ellende alom.
Nu schrijf ik wat ik meemaak, wat me opvalt, wat me fascineert, waar ik om kan lachen (ook al voel ik me nog zo ellendig) en ik deel dit steeds vaker. Ik krijg er reacties op en sta daardoor meer in het leven dan wanneer ik alles in mijzelf houd en dat is voor mij herstel.