‘Mag het ook leuk zijn?’

Hoe kun je schoonheid scheppen, spelen, je fantasie laten galopperen, als het innerlijk verscheurd wordt - pijnlijk, beurs en verward is? Waar gaan woorden heen als dat wat gevoeld wordt onuitspreekbaar is - niet schrijfbaar zelfs?

Als nachtvlinders die in wilde paniek hun vleugels schroeien aan de bron die hun aantrekt kan ik me niet losmaken van het gevoel van verlies, de vergankelijkheid.

Désanne van Brederode sprak tijdens een lezing afgelopen weekend in de sociëteit van Arti en Amicitiae over haar drijfveren om te schrijven. Haar lezing met als kernwaarde, ‘mag het ook leuk zijn?’ was gedreven, eerlijk, rauw en humoristisch. Ze raakte - voor mij - de kern van het schrijven. De schrijver die klaagt hoe zwaar het vak is, de discipline die het vergt, de rituelen die ‘nodig’ zijn, het staren naar het lege blad en het gevoel van pretentieuze drama ‘kijk mij nou, ik sta op het punt om iets bijzonders te scheppen’, alsof het een bevalling betreft, werd door haar, ‘niemand heeft je ooit opgedragen om te schrijven, niemand zit op jou te wachten’, met de grond gelijk gemaakt. Psychologiseren van schrijfkunst is volgens haar de genadeslag voor een schrijver, althans, het ergert haar mateloos. Je terugtrekken in een afgelegen oord, een prachtig huis, een villa in Frankrijk, Ibiza of andersoortig paradijs, waar stilte en sereniteit en de afwezigheid van eisende familieleden de voorwaarden scheppen voor het sublieme schrijverschap, wordt door haar met heerlijke satire weggezet als grootheidswaanzin.

‘Schrijven is spelen’, is haar motto. Tijdens haar lezing betrapte ik mezelf meerdere malen op een instemmend geknik en intern jubelde ik haar toe. Wat ben ik het met haar eens! Niemand heeft mij ooit gezegd dat ik moet schrijven en niemand zit erop te wachten. Ik doe het mezelf aan.

Nu mijn hart zeer doet, ik verdriet voel als ik denk aan mijn geliefden en de vergankelijkheid, valt het me zwaar om te schrijven. Vervuld van deze emotie is er geen plek om te spelen. Het veld, de speeltuin en mijn fantasie liggen in de schaduw en mijn geest wacht op de uitkomst van de dodendans van de Nachtvlinders, die pas eindigt als zij dat wat hun vasthoudt loslaten.

Meer weten over Mäkel? Bezoek hier haar schrijversblog en Facebook-pagina.