Keurmerk voor de dichter

Geen afbeelding

Monica Boschman

4 december 2012 - 7:44

‘Ik schrijf ook nog gedichten,’ mompelde ik in een voorstelronde na een paar volzinnen over mijn ‘echte’ werk. De trainer vroeg me die woorden opnieuw, maar nu verstaanbaar uit te spreken. Ik deed het, blozend.

Voor het eerst

Maanden later durfde ik in een ander voorstelrondje een stap verder te gaan. Ik keek de groep rond, haalde diep adem en sprak voor het eerst in mijn leven de zin: ‘Ik ben dichter.’ Het gaf glans aan de honderden gedichten die ik tot op dat moment had geschreven.

Erkende dichters

Gedichten en dichters zijn er in alle soorten en maten. Om wildgroei te voorkomen, zal er vast ooit een keurmerk komen voor de erkende dichter. In de checklist daarvoor hoeft volgens mij maar één vraag te staan: heb je jezelf erkend als dichter?

Je kunt ook vinden dat anderen je eerst moeten erkennen en daarop braaf en lang wachten. Of erop vertrouwen dat jij een van die bijzondere kunstenaars bent die pas na de dood door anderen ontdekt en erkend worden. Doorbreken begint bij jezelf.

Najaarsdichters

In de schrijfcursussen die ik geef, ontmoet ik najaarsdichters. Het zijn mensen die pas na hun pensioen het schrijven ontdekt hebben. Ze zeggen bij herhaling dat wat zij schrijven niet goed of niet belangrijk is. Ze noemen het een hobby en vinden het schrijven ‘gezellig’.

Maar bij een aantal van deze dichters zie en proef ik dat schrijven noodzaak heeft. Uit hun pen komt wat een leven lang heeft gegist en gebroed. Ik houd van deze najaarsdichters. Ik erken ze maar hoop vooral dat ze ook zichzelf als dichter erkennen.

Nieuwetijdsdichters

Soms is het moeilijk om het hardop te zeggen. Maar als je een dichter bent, dan weet je dat van binnen. Het zit in je voelen, je denken, je lijf en je bloed. Als anderen bewijs willen, kun je hun een los gedicht of een bundel van eigen hand laten zien.

Maar dat is niet waar het om draait en niet wat je tot dichter maakt. Zo weet ik zeker dat er ook dichters zijn die hun gedichten slechts uitademen en zo zichzelf woordeloos uitdrukken. Dit zijn de nieuwetijdsdichters. Herken je ze? Of ben je er zelf een? Deze dichters hoeven in een voorstelronde alleen maar te zwijgen. Wie naar hen kijkt, weet het al: daar zit een dichter. Een keurmerk zou een belediging zijn.

Monica Boschman is dichter (www.52gedichten.nl); tot eind januari 2014 is zij regiodichter van de Noordelijke Maasvallei. Monica geeft ook schrijfcursussen; ze ontwikkelde o.a. een bijzondere schrijfreis bij de film As it is in heaven (www.mbcommunicatie.nl).

Comments

Prachtig geschreven, vooral de laatste alinea is een genot om te lezen. Door de hoge herkenningfactor voelt deze tekst aan alsof het puur en exclusief alleen over mij gaat. Ik nader de leeftijd van 50 jaar en schrijf gedichten sinds mijn tienerjaren. Soms zit er zowaar eentje tussen die door mij met bescheiden stemmetje "best wel gelukt" wordt genoemd en door mijn sociale omgeving een "pareltje". Daarom noem ik mijzelf liever een Lentedichter, want deze kleinschalige waardering vormt steeds weer het begin van nieuwe hersenspinsels.

Keurmerk, hmm. Ooit heb ik een gedichtgeschreven en toen was ik absoluut een lentedichter. Nu, als nazomerdichter kan ik er nog steeds achter staan. Een dichter is iemand die zich er heel wat van voorstelt maar er zelf vooral mee worstelt Het gaat zo: Groteske miserie Statig gezeten achter een lessenaar – de pen verzonken in de inkt, de man in gedachten: zo zag ik een Dichter Bedachtzaam krult hij zijn letters op perkament, permanent getuigend van genialiteit zijn zijn Werken Woorden vallen als akkoorden samen in een grootse harmonie Status gezocht achter z’n middelmaat – de pen al even afgekloven als zijn dwangmatige rijmen: hij noemt zich een dichter Onachtzaam krast hij zijn woorden op een bloknoot Blokkerend en in nood maakt hij zijn gemaakte versjes Letters vallen als spetters uiteen tot een groteske miserie In welke categorie ik val mag u natuurlijk helemaal zelf zeggen.