Ik heb de Verhalenmachine zélf aangezet

Lezingen geven over mijn werk waren jarenlang niet mijn ding, zeker niet op scholen. Ik lag er van wakker, hoopte onderweg nog dat het afgezegd zou worden, bereidde het zo goed voor dat ik waarschijnlijk stijfjes overkwam en was nadien tien jaar ouder.

Tot ik op zeker moment besloot een workshop te geven over het schrijven van een boek. Mensen komen dan niet uit beleefdheid of omdat het moet van de docent, was mijn idee. Ik kon ze iets vertellen wat ze graag wilden weten. En dat gaf een heel andere insteek.

Toen ik onderweg was naar de betreffende boekwinkel, dacht ik: als ze nu zouden bellen dat het niet doorging, zou ik het zelfs jammer vinden. Ik merkte dat ik echt wat te vertellen had. En belangrijker: dat mensen het inderdaad wilden horen. Vele workshops volgden en sinds kort geef ik een cursus.

Omdat ik natuurlijk van binnen schrijver blijf, besloot ik de inhoud van zo'n workshop uitgebreid op te schrijven. Dat was erg inspirerend. Ik had nog meer te zeggen dan ik dacht. Een paar pagina's werden er ruim honderd. En ik wist: dit wordt een boek. De titel was er al snel: De Verhalenmachine.

Mensen reageerden enthousiast als ik erover vertelde. Dat sterkte mij in mijn voornemen. Er werd zelfs al op de titel gegoogled.

Uitgeven bij een reguliere uitgever kent vele voordelen: professionaliteit in alle opzichten, goede marketing en redactie. En heel belangrijk: erkenning. Als anderen vertrouwen hebben in je verhaal en er zelfs geld in willen steken, is dat een boost voor het immer onzekere schrijversego.

Die erkenning was nu minder belangrijk: door de workshops ontdekte ik dat ik wat zinnigs te zeggen had. Daarnaast had ik geen zin lang te wachten op reacties van uitgevers. En zelf uitgeven leek me een leerzaam en interessant experiment.

Hoe langer ik erover nadacht, hoe enthousiaster ik werd. Voor het eerst had ik de overtuiging: dit boek komt er, hoe dan ook. En ik ga het zelf doen.

Maar dan moest ik het wel serieus aanpakken. Geen half werk. Eindeloos schaafde ik aan mijn verhaal. Maar het moest nog beter. Ik kon mijn belangrijkste advies in De Verhalenmachine - proeflezen, proeflezen! - toch niet overslaan?

Daarom huurde ik een professionele redacteur in. Even twijfelde ik. Nu ging ik echt kosten maken, zou ik die ooit terugverdienen? Maar daar zat niet mijn grootste twijfel. Om een redacteur in te huren, moest ik de mentale stap zetten dit project serieus te nemen. Tot dan toe had ik er in verloren uurtjes aan gewerkt. Nu zou ik de verantwoordelijkheid voor het boek en de verkoop helemaal zelf moeten dragen. Best spannend.

Het boek laten redigeren was het beste wat ik kon doen. Er zaten nog veel oneffenheden en inconsequenties in. Helga Warmels heeft superwerk afgeleverd. Omdat ik ook illustrator ben, heb ik de cover, illustraties en vormgeving zelf gedaan.

Ik verdiepte me in aanbieders. Bij verkoop door POD-uitgevers zou het boek minstens 15 euro kosten, wat ik te veel vond. Daarom laat ik het alleen printen en verkoop ik het online, bij lokale boekhandels en via bol.com. Om een ISBN aan te vragen moest ik me als uitgever registreren: uitgeverij Boterletters. Vol trots plaatste ik de streepjescode op de cover en bestelde een eerste oplage.

Ik ben erg tevreden over de kwaliteit van het printwerk. Via sociale en lokale media promoot ik het boek. De Verhalenmachine is net uit en loopt al aardig. Dit experiment smaakt naar meer...

Iris Boter is schrijver en illustrator. Er staan al meer dan 20 reguliere boekpublicaties op haar naam.
www.irisboter.nl
www.boterletters.net
www.helgawarmels.nl