How not to write a novel

Woensdag 23 april vond weer een Shut Up & Write plaats, de laatste editie van het seizoen. Ditmaal met auteur Ellen van Velzen, die dankzij haar prachtige roman Jonge Vlieger een beurs van Het Letterenfonds heeft gekregen voor de voltooiing van haar tweede boek.

Omdat Books&Bubbles onlangs is gesloten hebben we ons verplaatst naar café de Jaren, waar het een wirwar is van cappuccino’s, laptops en aantekeningenboekjes. Buiten begint de lucht diepblauw te worden terwijl organisator Jonas Kooyman aangeeft dat ons uur gaat beginnen. Schrijftijd.

Het voelt heerlijk om midden in een rumoerig café, gevestigd in hartje Amsterdam, samen te schrijven. Het is een uurtje waarin onze neuronen gezamenlijk vuren in een poging iets moois te maken.

Na afloop is er gelegenheid vragen te stellen en krijgen we schrijftips. Ellen is exemplarisch voor een auteur die vooral de nadruk legt op experimenteren en onderzoeken. Ze ontdekt vaak tijdens het schrijfproces zelf wat wel of niet werkt. Verhaallijnen waar ze niet gretig mee aan de slag gaat besluit ze te heroverwegen en ze heeft een complete fantasy saga geschreven die ze enkel zag als oefening. Hoewel ze benadrukte dat het vooral de kunst is jezelf toe te staan om in je eigen wonderland te verzinken, zijn er een aantal valkuilen die fijn zijn om te voorkomen.

Tijdens het gesprek suggereerde Hanneke Marttin (van het Letterenfonds) daarom dat we misschien wel tips konden gebruiken over wat vooral niet te doen, zodat we binnen de bakens daarvan met een gerust hart konden fantaseren.

Hierdoor kwamen we al snel bij How Not To Write a Novel. Het staat vol met tragikomische tips zoals “geen ellenlange fashion beschrijvingen”, “geen eindeloos relaas over een getormenteerde jeugd” - wat volgens Ellen bekend staat als “de te lange aanloop” - en liever niet “alle filosofische theorieën uiteenzetten”.

Lieve schrijfminnende mens, voel je niet schuldig wanneer je de wereld buiten sluit. Er zijn altijd dingen die gedaan moeten worden. Bijt je lippen niet tot bloedens toe om de juiste constructie voor die alles ontluisterende zin te vinden, die tot de diepste spelonken van een ziel moet weerklinken. Als je dat wel hebt gedaan: balsem ze met honing en suiker, trek je lievelingstoetje open, plof in je best afgeraffelde pyjama op de bank en dans met die gekke personages de eerste vogel, die ongetwijfeld een beltoon heeft gekopieerd in zijn zang, zich weer laat horen.