Hoe verzin je een fictieve plaatsnaam voor de setting van je roman?

‘Wat leuk dat je een boek wilt schrijven over onze avonturen in Spanje,’ zei mijn zus toen ik haar de plannen voor mijn nieuwe roman ontvouwde. ‘Maar je noemt toch niet de naam van ons dorp hè? Voor je het weet gaan er drommen mensen heen en daar zitten we niet op te wachten.’ Ik gun het iedereen hoor, een zus die ervan uitgaat dat je boek een bestseller wordt. Tegelijkertijd dook hiermee een complicatie op die ik niet had voorzien: ik moest een fictieve naam verzinnen voor een verlaten dorpje in de Spaanse Pyreneeën. 

Verlaten dorpen

Het verhaal van mijn nieuwe roman speelt zich af in een van de honderden verlaten dorpen in het landelijk gebied van Spanje. Hoewel de verhaallijn volledig fictief is, heb ik het ingekleurd met waargebeurde anekdotes. En de setting is gebaseerd op het dorp waar mijn zus en zwager twaalf jaar woonden als pioniers. Voor dat dorp moest ik dus een geloofwaardige nieuwe naam verzinnen. Erger: ook de omliggende dorpen moesten een andere naam hebben. 
Ik legde de ene na de andere verzonnen plaatsnaam voor aan mijn zus. El Fuerza? Nee, dan moet het La Fuerza zijn, want fuerza betekent kracht en is vrouwelijk. L’Abajo? Nee, dat betekent zoiets als ‘daar beneden’ en dat is in het Spaans echt een hele rare term voor een dorp. En zo werd de ene na de andere plaatsnaam de nek omgedraaid. 

Afbeelding

Ik bedacht dat ik een naam zou kiezen van een dorpje dat ooit had bestaan, maar nu onbewoond was. Keuze genoeg; het wemelt in Spanje van de verlaten dorpen. Veel van die dorpjes hebben zelfs twee namen: een officiële naam en een soort bijnaam. Zo zijn er meerdere dorpen die Puy de Cinca heten of Muro. 
Na lang twijfelen koos ik La Sosa. Dat vond ik mooi klinken. Het betekende volgens het woordenboek ‘soda’ of ‘natriumcarbonaat’. Nou ja, waarom niet? Triomfantelijk appte ik mijn nieuwe plaatsnaam naar mijn zusje. Het antwoord liet op zich wachten: 
‘Eh, Nique, je weet toch wat dat betekent?’ 
‘Jahoor,’ zei ik, ‘soda.’
‘Tja, dat ook misschien, maar ik ken het woord vooral in de betekenis van sufferd, saaie piet. Misschien is het dialect?’ probeerde ze haar woorden te verzachten.
Het internet gaf inderdaad een heel ander beeld dan mijn woordenboek: saai, vervelend, eentonig, suf. Niet echt een naam die je aan een levendig dorp schenkt.

La Fueva

Het dorp in mijn roman ‘De Gierenvallei’ heet uiteindelijk La Fueva; mysterieus, lekker kort en het betekent niks. Bovendien heeft het een overzichtelijke spelling. Hoe mooi ik Pelegriñón of Santa Eulelia de Betesa ook vond; deze namen vielen direct af uit praktische overwegingen. Stel je voor dat je zo’n naam honderden keren moet herhalen in je manuscript?
Toen het boek bij de drukker lag, ontdekte ik dat La Fueva eigenlijk geen plaats is, maar een regio. Dat maakt me niks uit. In gedachten zie ik lezers Google Maps openen om La Fueva op te zoeken. Misschien maken ze tijdens een vakantie in Spanje zelfs een omweg om er een kijkje te nemen. Ik stel me voor hoe ze zich een weg banen door het struikgewas en vervallen paadjes volgen. Ik verbeeld me hun verrassing wanneer ze ontdekken dat er slechts wat overgroeide ruïnes staan. En ik hoop dat ze dan hun eigen verhaal maken over hoe de oorspronkelijke bewoners er hun leven leidden. Misschien raken ze dan net zo gefascineerd door deze vergeten juweeltjes in het Spaanse landschap als ikzelf.

Over Monique Bronkhorst

Afbeelding

De Gierenvallei is de tweede roman van Monique Bronkhorst. Net als haar debuutroman Lena verscheen dit boek bij uitgeverij Paris Books. In haar romans wil Monique laten zien dat de manier waarop iemand tegen het leven aankijkt, afhangt van het gekozen perspectief. 
Monique studeerde Biologie aan de Universiteit Wageningen en werkt als adviseur en vertrouwenspersoon bij het Ministerie van Economische Zaken. Daarnaast is zij vrijwilliger voor de schrijfgroep van Humanitas, waar ze mensen helpt om hun levensverhaal op papier te zetten. In haar blog deelt zij haar ervaringen over het schrijven van romans.