Afbeelding
Demeter Attila via Pexels
Demeter Attila via Pexels
Voor mijn schrijfopleiding schreef ik vaak fictieve verhalen met verzonnen emoties. Niet per se verkeerd, maar eind 2020 vond ik dat het tijd was voor iets nieuws. Onder het pseudoniem dat ik op Facebook had aangemaakt, schreef ik een blog over dat ik opgegroeid was binnen de religie van de Jehovah’s Getuigen. Daarin verwerkte ik ruwe en authentieke emoties.
Het begon met de tekst:
Het is weer bijna december, een maand waarin de meesten van jullie wegdromen over chocoladeletters, pakjes in de schoenen, kerstversiering en champagnekurken die wegvliegen. Voor mij is het anders, ik heb dat vroeger nooit meegemaakt. Mijn ouders vierden geen Sinterklaas, we deden niet aan kerst, vuurwerk was verboden en zelfs buiten alle feestdagen om, was er ook op mijn verjaardag nooit een cadeau. Ik ben opgegroeid in een gezin van Jehovah’s Getuigen.
Voor wie het nog niet weet, Jehovah’s Getuigen creëren een geïsoleerde omgeving waar je als kind volledig buiten de werkelijkheid staat. Omgaan met mensen buiten de religie wordt ten strengste afgeraden en gedachten die niet in lijn zijn met de religie worden er bijna letterlijk uitgeslagen. Er is geen ruimte voor een eigen mening, dat leer je dan ook al snel af. Althans, om die uit te spreken dan. Je hebt wel een eigen mening, maar je mag er niet over praten. Mocht je willen weten wat je moet doen om van een kind een wandelende tijdbom te maken, dit is de manier.
Hierna gebeurde er iets dat ik nooit had zien aankomen. Er kwam een storm aan reacties op Facebook. Veel persoonlijke berichten over dat lezers het zo mooi vonden. En daarna, als klap op de vuurpijl, werd ik benaderd door een grote uitgever. Die wilde graag in contact komen. Of ik meer wilde schrijven over dit onderwerp. Natuurlijk zei ik ja!
Tot dat moment had ik er nog nooit over nagedacht om mijn persoonlijke verhaal op papier te zetten. Ik was druk bezig met het schrijven van een thriller, daarvoor was ik begonnen met die schrijfopleiding. Maar na al die positieve reacties, besloot ik voorrang te geven aan mijn autobiografie. Een open en eerlijk verhaal waarin ik tot op het bot ging.
Die ene blog, waarin ik mijn echte zelf liet zien, veranderde mijn hele schrijversleven. Hoewel ik uiteindelijk niet met die uitgever in zee ben gegaan, heeft het mij iets heel belangrijks geleerd. Je moet diep durven te gaan. Schrijven vanuit je ziel.
Bij een autobiografie klinkt dat misschien logisch, maar nu ik ook mijn thriller heb geschreven, ben ik van mening dat dit essentieel is voor elk goed boek. Authentieke emoties zorgen ervoor dat een personage gaat leven. Dat lezers zich betrokken voelen. Dat ze in je huid kruipen en dat ze met de hoofdpersoon meeleven.
Toen ik verder aan mijn thriller schreef, was het dan ook niet meer dan logisch dat ik hetzelfde resultaat wilde bereiken. Om dat te realiseren was het niet meer voldoende om de hoofdpersoon boos, recalcitrant of eigenwijs te noemen, maar ik moest ervaren waarom ze zo was geworden. Weer die authentieke emoties. Ik projecteerde me in haar lichaam, probeerde me voor te stellen wat ze had meegemaakt als kind en hoe ze zich daarbij voelde. Toen ze jaren later haar beste vriendin verloor door een zelfmoord, moest de pijn in haar ziel ook mijn hart doorboren. Vaak sloot ik mijn ogen en visualiseerde ik de hele scène. Vanuit verschillende invalshoeken en verschillende personages.
In de filmwereld wordt dit ook wel eens ‘method acting’ genoemd. Je leeft jezelf niet alleen in, maar je wordt die persoon. Herinneringen en emoties zijn echt. Best heftig en ik kan ook niet ontkennen dat ik soms met tranen in mijn ogen zat te schrijven.
Of deze methode ook voor jou werkt kan ik niet garanderen. Wel raad ik je aan om je zo goed mogelijk te verdiepen in je personage. Jij moet ze begrijpen. Als jij ze niet van het papier af voelt spatten, dan zal een lezer dat ook niet zo ervaren.
Dus de tip van de week: Ga diep en schrijf vanuit je ziel, of je nu fictie of non-fictie schrijft.
Dennis Biesma (1975) woont samen met zijn vrouw in Amsterdam. Hij debuteerde op 7 oktober 2022 met ‘De regen kwam van binnen’, een boek dat voornamelijk 4 en 5 sterren ontvangt. Op 12 mei 2023 komt zijn thriller ‘Volledig Verknipt’ uit. Hiervoor maakte hij een unieke boektrailer.
Meld je aan voor de Schrijven Nieuwsbrief.
Mariken Heitman geeft tips! Meld je aan en ontvang dit nummer.
Dit nummer niet missen? Neem vóór 24 januari 23:59 u. een abonnement dan ontvang je dit nummer!
Topauteur Herman Koch geeft naar aanleiding van het verschijnen van zijn nieuwe boek advies aan jonge schrijvers. Meld je aan!
Ervaren redacteur Maria Genova deed voor Schrijven Online meer dan dertig manuscriptbeoordelingen. Lees haar tips in het komende nummer!
Comments
Ik heb de voorbije jaren een…
Ik heb de voorbije jaren een…
Ik heb de voorbije jaren een zwaar HORROR verhaal beleefd.
Ik rolde door een zakenpartner in de vastgoed in een zwaar fraudedossier die door de media zwaar aan de schaampalen van de kranten werd gehangen.
Mijn zoon werd 1736 dagen en nachten in een instelling geplaatst en werd er, naar mijn beleving en de zijne, zwaar mentaal en emotioneel mishandeld.
Zijn verhaal is net als het mijne een thiller van formaat maar sinds 1 maart 22 ben ik terug vrij na 5 jaar zondebok in detentie en kan mijn zoontje terug herstellen.
Dat verloopt moeizaam met veel ups-and-downs, en vooral met de bijstand van een psychologisch team.
Hij, ondertussen 8 jaar, wil iets doen voor zijn achtergebleven vrienden van de kinderinstelling.
Hij is blij dat hij terug bij mij is …maar droomt elke nacht nog van de instelling en de vriendjes die hij er achterliet.
Hij zat onlangs op een zonnige dag op mijn fiets achteraan en begon te bidden tot God, hij vroeg hulp aan God om de achtergebleven vrienden te helpen.
Ik ben zelf niet zo katholiek waardoor het nog harder binnenkwam. Ik geef nooit aanleiding om te bidden, te geloven in God.
Het ontroerde mij enorm en ik ga over alles veel en diep in gesprek.
Hij wil van de daken schreeuwen hoe het in een instelling aan toe gaat….iedereen moet het weten, volgens hem!
Hij wil dat mensen er meer voor deze kinderen in eenzaamheid zijn….hun leven, hun toekomst hangt ervan af!
Ik heb in februari 2023 reeds een project opgestart dat heet “ born to be loved”.
Ik wou in de eerste plaats mensen in een gelijke situatie samenbrengen, alleen ouders met een kind toch ook een grote familie maken.
Dat lukt maar veel meer ellende dan verwacht komt over mij heen. Vooral uit de hoek van de geplaatste kinderen.
Ik wil de droom van mijn zoon waar maken en ik wil een boek schrijven over zijn leven maar ik wil de wetgevingen niet overschrijden.
Er is een wet bij minderjarigen “ recht op vergetelheid” die schermt voor het kind dat op latere leeftijd niet meer wil dat zijn verhaal publiek is, of toch niet meer aan zijn natuurlijke naam gelinkt wordt.
Een uitgever of willekeurig een opdracht geven om het boek te schrijven is een optie maar ik doe het liever zelf.
Ik ben meer emotioneel betrokken en ik kan de horror details beter brengen, vind ik.
Ik zou mij wel laten bijstaan door een professionele redacteur.
Mijn vraag is dus of ik mag anoniem een boek schrijven, of ik mag schrijven onder een schrijvensnaam?
Ik weet al wat de wetteksten rond “ lasterlijke aantijgingen” waardoor ik geen enkele naam van de begeleiders, noch de naam van de instelling mag verspreiden….en enkel waarheden mag vertellen, of de beleving van zijn kant hoe hij het beleefde.
Ik loop al enkele maanden vast op deze vragen, maar nu wil ik het boek uitbrengen in Oktober en moet ik echt wel de juiste regels zien te vinden.
Wat zijn de mogelijkheden hierin?
Met dank om uw mening en advies te delen,
www.born-to-be-loved.be