Een schrijfdip

Een tijdje terug schreef ik dat ik in de zomerperiode een schrijfpauze inlaste. Het kan fijn zijn om even afstand te nemen van het verhaal/de verhalen die je schrijft. Verandering van omgeving kan bovendien voor verrassende nieuwe inzichten en inspiratie zorgen.

Niet kunnen opstarten

We zijn inmiddels een aantal maanden verder en ik moet eerlijk bekennen dat ik nog steeds de kracht niet heb gevonden om opnieuw te gaan schrijven. Diep van binnen weet ik heel goed dat het een kwestie is van de computer opstarten en die vingers op het toetsenbord te plaatsen. Klinkt simpel, toch?

Moedeloos

Stiekem word ik weleens moedeloos van alle successen die ik voorbij zie komen op social media. Het ene verhaal is nog positiever dan het andere. De prijzen en loftuitingen vliegen me om de oren. En ergens verlamt het me, terwijl ik me realiseer dat het niets met mij of mijn schrijven te maken heeft. Onbewust (of juist heel bewust) heeft het een behoorlijke invloed op mijn eigen schrijfwerk.

Schrijfdip

Ik heb dus een schrijfdip. Misschien lucht het me op om dit op papier te zetten. Ooit is het makkelijker om mijn kop in het zand te steken en te doen alsof het probleem er niet is. Nu het zwart op wit staat, heb ik aan mezelf toegegeven dat ik het even niet meer weet. Ik heb weinig inspiratie, geen energie om nieuwe ideeën te verzamelen en uit te werken en voel me soms een mislukte schrijver.

Monster in je hoofd

Terugkijkend weet ik dat ik veel moois heb bereikt. Dat ik geen mislukte schrijver ben. Maar toch, toch zit dat monster in mijn hoofd en steekt het regelmatig de kop op. ‘Zie je wel, die en die kunnen het veel beter. Waar blijf je nou met je bestseller?’ Hoe ik ook mijn best doe om dit kwaadaardige stemmetje het zwijgen op te leggen, het lukt niet altijd.

Acceptatie

Het lijkt me verstandig om te accepteren dat schrijven een proces is dat met pieken en dalen werkt, zoals het hele leven. Soms zit het mee, soms zit het tegen. Hoewel ik bij de meeste collega-schrijvers niet zo vaak zie of lees dat ze last hebben van een dip, ben ik realistisch genoeg om te beseffen dat het bij hen precies hetzelfde werkt. Misschien delen ze dit niet, misschien zie ik het niet.

Het komt zoals het komt

Bij acceptatie hoort ook ermee om te leren gaan dat het komt zoals het komt. Forceren is niet de beste remedie. Jarenlang heb ik in het onderwijs gewerkt terwijl de rek er allang uit was. Dat heeft me in een burn-out gebracht en daar wil ik niet meer naar terug. Ik ga mezelf dus zeker niet dwingen om te schrijven.

Kleine stapjes

Gelukkig heb ik een project waar ik al een tijdje mee bezig ben. Ik heb het even met rust gelaten, maar besloot vandaag om toch weer een beginnetje te maken. De eerste 100 woorden zijn geschreven en heel voorzichtig begint er weer wat te kriebelen.

Zou dit het einde van mijn schrijfdip betekenen? Laat ik het hopen.
Met deze blog wil ik andere (collega)schrijvers een hart onder de riem steken wanneer ze het (even) niet meer zien zitten. Niet tegen de stroom inzwemmen, maar jezelf laten meevoeren. Dat werkt echt!