Dichtvuur

Sinds enige tijd ben ik in de ban van het woord ‘inspiratie’. Als ik het woord op een blank vel zie staan en er een poosje over mijmer, dan dringt de schoonheid van dit ene woordje langzaam tot me door. Inspiratie. Het woord roept vragen bij me op. Waar komt het woord vandaan?  Wat is het precies en hoe raak ik geïnspireerd? Maar ook: Hoe gebruik ik het woord inspiratie in haar zuivere context, zonder de ware aard van dit woord te verbasteren tot een alledaags consumptieartikel?  Steeds vaker zie ik het woord te pas en te onpas gebruikt worden. Het lijkt een soort modewoord geworden waarmee vooral veel ondernemers en coaches zich willen profileren. Voor mij wordt het dan na een poosje een jeuk-woord. Ontdaan van de originele puurheid en de achterliggende grondgedachte. Of moet ik zeggen grondgevoel?

De herkomst van het woord inspiratie komt uit de samenstelling van de Latijnse woorden In en Spiritus. Letterlijk vertaald betekent dit Inblazing en in de geest.  Inspiratie is dus de inblazing in de geest. Andere genoemde betekenissen van inspiratie zijn: Bezieling, (Goddelijke) inspiratie, inademing, levenwekkende kracht, dichtader, dichtvuur, inval en aandrift.  Ik word daar stil van. Wat een kracht gaat er uit van het woord inspiratie. Een stille kracht. Het is een bewustzijnstoestand  waarin het vuur in jezelf wordt aangewakkerd om te scheppen. Mensen zijn scheppers. Iedere dag opnieuw creëren we nieuwe dingen of we ons hier nu bewust van zijn of niet. Kunstenaars, schrijvers, dichters, architecten, fotografen en vele andere creatieve geesten zetten deze kracht bewust in om iets te maken waarmee ze zichzelf of anderen van dienst zijn. In mijn hoedanigheid als dichter dicht ik met een tweeledig doel: Ik dicht omdat mijn gevoel mij vertelt dat ik iets op papier moet zetten. Vaak gebeurt dit als iets me geraakt heeft. Op die momenten lijkt het alsof een bron van buiten mijzelf mij ertoe aanzet om woorden aan papier toe te vertrouwen. De woorden vloeien op dergelijke momenten vanzelf. Alsof de pen een verlengde is van mijn hand en mijn hand het verlengde van mijn geest. Zonder dat ik erbij na hoef te denken. Ik voel me dan als het ware geïnspireerd. Zonder deze inspiratie voel ik mij tijdens het schrijven meer geforceerd en is mijn schrijfstijl meer rationeel waardoor het minder binnen komt. Het raakt mezelf minder. Het duurt dan ook langer voordat ik iets op papier heb staan, terwijl ik met het dichtvuur in mij eigenlijk zo klaar ben en de juiste woorden weet te kiezen. Wonderlijk vind ik dat.

Het tweede doel van de kunstenaar of schrijver is het creëren voor een ander. Je hoopt met jouw woorden anderen te bewegen, te ontroeren, te mobiliseren, te inspireren. Of op zijn minst te vermaken. Althans, zo werkt dit voor mij. Als ik mijn gedichten na lees dan ben ik benieuwd of ik een ander hiermee raak. Ik wil dat mijn woorden wat teweeg brengen. Dat het mensen tot denken zet of juist uit hun hoofd haalt en naar hun gevoel brengt. Dat gevoel kan blijdschap zijn. Maar ook verdriet. Of boosheid. Als het maar binnenkomt en bij voorkeur beklijft. Al lukt dit maar bij één persoon, dan voel ik de voldoening dat mijn gedeelde inspiratie zin heeft gehad. Schrijven is voor mij dus ook een vorm van zingeving. In het geven aan mezelf en de ander, voed ik mijn geest wat weer leidt tot nieuwe inspiratie. Zo wordt inspiratie een cyclisch proces.

Ik geloof dat de inspiratie die ik heb komt uit een bron in mezelf die ik weet aan te boren op het moment dat ik in contact sta met mijn eigen gevoel. Hoe vaker ik uit deze bron weet te drinken, hoe makkelijker het wordt om hem weer terug te vinden als ik hem nodig heb. Oefening baart hier kunst. Of ik Goddelijk geïnspireerd wordt vanuit iets buiten mijzelf, durf ik niet te zeggen. Ik tap uit een vaatje van al aanwezige kennis waarvan ik wel vaak voel dat het meer is dan ik zelf alleen. Ik voel me vooral dankbaar dat ik deze bron heb gevonden en haar mag gebruiken. En die bron is onuitputtelijk! Hij staat voor alle mensen beschikbaar, je moet alleen weten welk pad er naartoe leidt.

Dat pad blijkt voor iedereen anders te zijn. Sommigen zijn gebaat bij eenzame opsluiting totdat het licht van de inspiratie als fijn glinsterend sterrenstof neerdaalt en de creativiteit tot leven wordt gewekt. Een ander noteert alle bijzondere of minder bijzondere gebeurtenissen in een boekje om op het juiste moment samen te voegen tot een smeuïg verhaal. Hoe je het ook doet, het is een samenwerking van hoofd en hart. Verstand én gevoel. Ratio en Inspiratie.

Geïnspireerd zijn komt vanuit een intrinsieke bron, de bron van kennis en wijsheid die zich in ieder van ons bevindt en die het vuurtje in ons opstookt. Eerst smeulend en daarna kunnen de vlammen huizenhoog reiken. Ik heb er daarom een beetje moeite mee als het woord inspiratie te makkelijk wordt gebruikt. Als een term voor gegarandeerd hoge verkoopcijfers. Inspiratie is de parel in de oester en die oester moet je zelf openmaken. Niet met een breekijzer, maar door haar te voeden met  de juiste delicatessen. Een beetje bescheidenheid is daarom ook wel op zijn plaats. Te veel mensen noemen zich tegenwoordig inspirator. “Wat voor beroep heeft u? ” O, ik ben coach en inspirator”. Jeuk, jeuk, jeuk en krabben helpt niet. De ware inspirator zal zichzelf niet zo noemen omdat hij weet dat inspiratie vanuit de eigen kern komt. Zodra je ideeën gaat opperen, meningen gaat ventileren, belerende stukjes gaat schrijven, dan verlaat je de kern. Het klinkt nogal pretentieus om jezelf zo te noemen. Ik inspireer jou niet. Jij inspireert je zelf. Misschien heb ik iets geschreven waardoor jij jouw bron ook weet te vinden.  Zo voeden we dan elkaar en rijgen we mooie kettingen van parels.

Ik wens je een geïnspireerd leven en schrijven toe,

Mirre 

'Met open verwondering over de mirakels van het leven, legt Miranda Spek het gevoel vast in de tijd.
Zij doet dit door te schrijven, dichten, schilderen en fotograferen. Miranda schrijft onder de pseudoniem Mirre ♏️ en is te vinden op Facebook onder miranda.spek@facebook.com.