De schrijvende klusser

Daar zit ik dan. Het is net middag. Morgen moet ik aan de slag met een klemmende deur bij klanten waar ik eerder een pizzeria tot woonhuis verbouwde. Ze verhuren nu ook kamers en met al die gasten is een klemmende deur niet handig. Ja, je zult wel denken, da's dan vast in Groningen. Klopt! Maar de oorzaak van dat klemmen ligt dit keer niet aan aardbevingen.

Het scheve huis is een eeuw geleden op drassig land gebouwd. Dat soort dingen gebeuren overal. Gelukkig maar, want met verzakkingen, lekkages, houtrot en al die andere dingen waar huiseigenaren last van krijgen, verdien ik mijn boterham. Dat die niet al te dik belegd is komt niet door gebrek aan werk, integendeel, er is vraag genoeg. De werkelijke schuldige is het schrijven.

Na het pas maken van de deur begin ik met het slopen van een badkamer voor een andere vaste klant. Als ik slim ben, leg ik de breekhamer, koevoet en puinzakken die ik daarvoor nodig heb alvast klaar in de klusbus. Maar in mijn bus liggen nog restanten van een schutting. Die moeten eerst naar de vuilstort voordat ik andere spullen kan vervoeren. Het afvalbrengstation is tot vier uur open, er is tijd genoeg om daar heen te rijden. Maar ik doe het niet.

Op de keukentafel liggen geprinte facturen, een perforator en mappen. Wachtend tot ik het orden en naar de boekhouder breng. Maar het blijft geduldig liggen. Net als het langzaam aangroeiende stilleven op het aanrecht en de was die al drie dagen in de regen aan de lijn hangt, hopend op betere tijden. Die tijd zal vast eens komen. Maar nu even niet. Want ik wil schrijven.

Schrijven onder een schuilnaam

Dat doe ik het liefst onder een schuilnaam. De reden hiervoor was aanvankelijk mijn onderwerpkeuze. Op mijn blog begon ik tien jaar geleden namelijk met het plaatsen van erotische verhalen. Echter, niet iedereen die mij op internet googelt (omdat hij zijn badkamer wil vernieuwen), hoeft naast de link naar mijn bedrijf gefêteerd te worden op allerlei geile fantasieën over wat je naast douchen straks nog meer kunt doen in die gelikte nieuwe badkamer.

Voor alle zekerheid heb ik de blog nu gekuist. Maar het voeren van een pseudoniem gaf me bij het schrijven wel een enorme vrijheid en als ik op internet uit de kast kom, kan ik niet meer terug. Ook is er bij mij sprake van een wat achterhaald principe. Columnisten hebben hun foto boven hun stuk staan en er is bijna geen boek meer te vinden zonder het hoofd van de auteur op de flap. Ik weiger echter te geloven dat je als schrijver zo zichtbaar moet zijn. Mijn vriend heeft mij ook zonder herkenbare profielfoto via een datingsite benaderd. Als je in de liefde met taal kan bereiken wat en wie je wilt, moet dat met het schrijven onder een pseudoniem ook lukken.

Heel soms maak ik een uitzondering. Bij de papieren krant vond men de reden die ik opgaf voor mijn schuilnaam niet zwaarwegend genoeg. Toegegeven, nadat het stuk onder mijn echte naam was geplaatst, vond ik de reacties die ik daarop kreeg wel vleiend. En toen ik op twitter eens wat heen en weer praatte met een andere schrijver, vertelde ik al gauw dat ik ook degene was die een bad in haar huis had geplaatst. In zulke gevallen kom ik wel even uit de kast. Schrijven mag dan misschien schaamteloos zijn, een voyeur wil ik niet worden.

In de winter is er altijd minder werk. Dat verschaft mij een alibi om urenlang te ploeteren met woorden. Ook hoop ik de komende maanden vooruitgang te boeken met mijn drie manuscripten over Iran, Argentinië en ja, ook dat boek over seks zit in de pijplijn. Over de vraag onder welke naam ik dat wil publiceren, ga ik me nog beraden.

Geboren in 1970 te Delft. Via Amsterdam, Lelystad en Italië nu geworteld in Groningen. Hield me
tot 2007 bezig met onder meer koeienmelk, kroketten en menselijk leed. Nu tien jaar werkzaam in
de bouw. Mijn drie kinderen zijn samen ouder dan ik. Als Lehti (Fins voor 'blaadje') schrijf ik als
gastblogger, in de krant en op lehtipaul@blogspot.com