Begin een dagboek of blog

April 1985 stapte ik in een vliegtuig naar Alicante om in El Bloque aan mijn Gestalt opleiding te beginnen. El Bloque ligt een kilometer of vijf van Altea op een heuvel vanwaar je een schitterend uitzicht hebt over de baai die van Albir tot Calpe loopt. Een goddelijke plek. Drie weken lang waande ik mij in het paradijs samen met nog zo’n veertig Gestalt studenten. Samen schudden wij op onze grondvesten in deze snelkook Gestalt pan. We lachten, huilden, mediteerden, leerden wat contact en gewaar zijn betekent, maakten ruzie, raakten verliefd, dronken parelende wijnen, wandelden, zongen, kletsten, aten creatief vegetarisch, genoten van onze naakte lijven in de zon en in het water van het zwembad.

Eenmaal terug in mijn derde etage appartement in Amsterdam wist ik niet wat ik moest met al die gevoelens en gedachten die in El Bloque waren los getrild. Ik verlangde naar een gesprekspartner die dag en nacht naar me wilde luisteren en met me wilde praten. Ik wilde dat er net als in El Bloque altijd iemand in de buurt zou zijn. Maar ja, ik was niet meer in het paradijs en moest het doen met mijn levensomstandigheden van vrouw die alleen woont.

En zo werd mijn schrijfmachine mijn maatje. Hij stond altijd klaar voor mij en gaf mij het gevoel dat ik de gedachten die in mijn vulkaan rommelden een plaats kon geven. Door de Gestalt opleiding te doen, ging ik schrijven wat voor mij belangrijk was.

Ik werkte in die periode bij het blad Viva en was verantwoordelijk voor de korte verhalen en boekbesprekingen, maakte soms een reportage en herschreef onleesbare teksten. Dat was ook schrijven, maar niet schrijven wat ik wilde. Daar ging het over schrijven als vak, niet over uitdragen wat ik als belangrijk beschouwde.

En nu bleek er een schrijver in mij te zitten die mij hielp mijn eigen leven te onderzoeken en me zelf te leren kennen. Leven en schrijven bleken elkaar afwisselend te inspireren. Mijn leven en mijn schrijven bleken bij elkaar te horen. Het een kon niet zonder het ander. Sterker nog: het bleek het ander te zijn.

Wonderlijk toeval is dat in diezelfde tijd de Dagboeken van Etty Hillesum* werden gepubliceerd, die mij diep raken. Ik denk dat haar moed om zichzelf te leren kennen mij iedere keer weer gestimuleerd heeft door te gaan met schrijven. Gewoon niet opgeven en onder ogen zien wat zich aandient. Haar woorden zijn nog aangrijpender als je beseft, dat ze geschreven werden tijdens de Tweede Wereldoorlog. Als Joodse vrouw keek ze letterlijk haar dood, die van haar familie en van het hele Joodse volk in de ogen. Toch is wat haar het meeste bezighoudt haar geloof in de liefde.

Op 9 maart 1941 schreef ze:
‘Vooruit dan maar! Dit wordt een pijnlijk en haast onoverkomelijk moment voor mij: het geremde gemoed prijsgeven aan een onnozel stuk lijntjespapier. De gedachten zijn soms zo klaar en helder in mijn hoofd en de gevoelens zo diep, maar opschrijven, dat wil nog niet. In hoofdzaak is het geloof ik het schaamtegevoel. Grote geremdheid, durf de dingen niet prijs te geven, vrij uit me te laten stromen en toch zal dat moeten, wil ik op den duur het leven tot een redelijk en bevredigend einde brengen.’ 

Dagboek
Om je zelf beter te leren kennen hoef je alleen dagelijks op te schrijven wat er in je op komt.
 
*Etty De nagelaten geschriften van Etty Hillesum 1941-1943,
uitgeverij Balans, 1986, Amsterdam

De Beleving Schrijven, Tine van Wijk, C Press, 2012, Amsterdam  
www.schrijfdeonderstroom.typepad.com/Beleving