Mijn manuscript is klaar: en nu? De moeizame weg naar publicatie

Na twee maanden schrijven in India kwam ik vrolijk thuis.
‘Is het boek af?’ vroegen vrienden en familie me.
‘Tijdens de lentemaanden moet ik het nog herschrijven en dan kan het manuscript aan het begin van de zomer naar de uitgevers. Mocht het afgewezen worden dan publiceer ik het zelf wel, dus in het najaar van 2018 wordt mijn eerste boek sowieso gepubliceerd,’ antwoordde ik. Het uitgestippelde pad leek op dat moment nog helder, rechttoe rechtaan en gemakkelijk te bewandelen, maar niks bleek minder waar.

Herschrijven en boek uitgeven

Toen ik twee weken terug was in Nederland had ik nog geen zinnige regel herschreven. Misschien kwam het door de drukte van mijn werk als leraar, het verhuizen of alle sociale contacten? 

Op een vrije middag kroop ik weer eens achter mijn laptop. Plotseling borrelde er onzekerheid in me op. In plaats van het beoogde Word-document te openen, mailde ik de schrijfcoach waarmee ik het afgelopen jaar gewerkt had. Misschien kon zij me helpen door mijn teksten te redigeren. Een paar dagen later stuurde ze me terug dat het haar niet zinvol leek om mijn stuk te lezen en dat het zelden succes had om een manuscript eerst naar een uitgever of literaire agent te sturen. Daaraan voegde ze toe dat ik geduld moest hebben, vooral door moest gaan met het beschrijven van mijn ervaringen, en dat ik me misschien moest inschrijven voor een opleiding of cursus. Zo. Daar kon ik het mee doen.
De overzichtelijke weg naar mijn grote droom kreeg ineens diepe dalen, gevaarlijke kronkels en onzichtbare bergtoppen.

Een schrijfopleiding volgen?

Een schrijversopleiding? Wat mag zo’n geintje wel niet kosten? En hoe lang duurt zoiets? Met frisse tegenzin ging ik me oriënteren. De hoge prijzen en cursustitels als ‘Ontwikkel je eigen stijl’ stuitten me tegen de borst. Het zou wat zijn om bakken met geld te betalen en de stijl van een ander te ontwikkelen. Daarentegen las ik dat de docenten van bepaalde opleidingen zelf al werk hadden gepubliceerd. Zij weten wat de uitgevers verwachten en kennen de paden naar publicatie, bedacht ik me. Ook leek het me belangrijk om structureel schrijfmomenten in te bouwen nu mijn leven weer vaste vormen aan begon te nemen. En misschien was het niet zo’n gek idee om mijn schrijfvaardigheden te ontwikkelen. Ik zou ze immers toch mijn hele leven meenemen. En zo meldde ik me vorige week toch aan voor een schrijfopleiding.  

Onverwachte inspiratie

Ondanks dat ik het gevoel had dat ik met deze keuze het juiste pad was ingeslagen, voelde de eerste stappen nog zwaar. Totdat er plotseling nieuwe inspiratie om de hoek kwam kijken. In de klas zeiden een aantal leerlingen dat ze het Youtube-filmpje van mijn Engelstalige kinderroman (niet gepubliceerd) hadden bekeken. Daarop liet ik een paar van mijn illustraties zien en vertelde ik over het boek, dat niet geheel toevallig gaat over dromen najagen. De leerlingen werden enthousiast en vroegen of ik het verhaal met hen wilde delen. Natuurlijk! Daarom ga ik nu het manuscript met de werktitel ‘Tussen droom en daad’ herschrijven, terwijl ik structureel bijleer en mijn grote roman even laat rusten. Maar het belangrijkste is dat ik me weer voel als Hannibal, die met zijn troepen op olifanten door de Alpen trok om de Romeinen onverwachts vanuit het Noorden aan te vallen. ‘Als er geen weg is, dan maak ik er één,’ riep hij tijdens deze barre tocht. En zo is het! Er kan een olifantje in het ravijn vallen, maar we moeten door. Op naar Rome! De droom achterna!
Lees ook:

Reizen en schrijven: de vrijheid om de sleur te doorbreken
Reizen en schrijven: het klinkt fijn, maar of het ook rijmt…

Over de auteur

Cliff de Rouw; een dertigjarige, reislustige creatieveling. Stiekem droomde hij er altijd al van om zijn verhalen te delen, daarom focust hij zich momenteel volledig op het schrijven. De afgelopen jaren is hij werkzaam geweest als Learning specialist en heeft hij lesgegeven op Oost-Timor. Mocht je meer over hem willen zien of lezen dan kun je kijken op zijn website.