Zadie Smith: essays zijn beter dan romans

Zijn we romanmoe? Zadie Smith vraagt dat in een interessant artikel in The Guardian af. Waarom niet het Echte Leven geportretteerd? In literaire nonfictie en essays. In de laatste maanden deden Jonathan Safran Foer, Margaret Drabble, Chinua Achebe en Michael Chabon dat al. En nu dus ook Zadie Smith, in haar essayboek 'Changing My Mind'. Zij schrijft: "Binnen de grenzen van het essay kun je de schrijver zijn waar je altijd van droomde. Geen woord te veel, geen zwakke plekken in de vertelling (dialoog, overtuigende representatie van andere mensen), geen gaten, geen problemen. Ik denk dat het de grenzen van het essay zijn - en van het Echte - die de fictieschrijver aanspreken. In de gelimiteerde ruimte van het essay heb je de mogelijkheid om wijs te zijn, om je punt te maken, om schijnbaar dieper op dingen in te gaan – hoewel het ding waar je meestal naar blijkt te kijken het eigen ding blijkt te zijn." Toch is nog niet helemaal overtuigd van de kracht van nonfictie. "But after you have raged at the impossible artificiality of storytelling, once you have shouted, with Kafka, "But then? No then", well, maybe you will find yourself returning to the crossroads of "And then, and then", if only to see what's going on down there. Because there is a still a little magic left in that ancient formula, a little of what Werner Herzog, talking recently of the value of fiction, described as "ecstatic truth". And every now and again some very imaginative writer is sure to make that "And then" worth your while."