Wat kan je leren van deze Booker Prize-winnaars?

De Booker Prize, ook wel bekend als de Booker-prijs, wordt al sinds 1969 uitgereikt aan het best geschreven Engelstalige boek van dat jaar. De prijs wordt ook wel de ‘Oscars van de literatuur’ genoemd en is een van de belangrijkste literaire prijzen in de Engelssprekende wereld. Er valt dan ook veel van de winnaars te leren! In aanloop naar de uitreiking op 26 mei kijken wij terug naar vijf dingen die je kan leren van de door de Booker Prize bekroonde boeken.

---

2000: Margeret Atwood met The Blind Assassin

Atwood heeft de Booker-prijs twee keer gewonnen, maar haar eerste winst was in 2000 met The Blind Assasin, vertaald naar het Nederlands als De Blinde Huurmoordenaar.

Het boek speelt met een verhaal binnen het verhaal, wat een unieke vorm aan de structuur van het boek geeft. Het verhaal ontvouwt zich langzaam maar zeker als het verhaal-in-het-verhaal zich ook vordert. Dit creëert geleidelijke openbaringen waaruit blijkt dat de twee verhalen steeds meer op elkaar beginnen te lijken, en dat beide niet zijn wat ze lijken te zijn.

De Blinde Huurmoordenaar laat zien wat spanning is en hoe de structuur van een verhaal kan bijdragen in het vertellen ervan. Dit boek kan je leren meer risico’s te nemen met de relatie tussen beiden.

2006: Kiran Desai met The Inheritance of Loss

Desai won in 2006 de prijs met haar roman The Inheritance of Loss, in het Nederlands De Erfenis van het Verlies, en was daarmee op dat moment de jongste schrijfster die ooit de Booker won.

De Erfenis van het Verlies kan gezien worden als een dubbelroman en vertelt zowel over een Nepalese opstand tegen hun tweederangs burgerschap als over het tweederangs immigrantenleven in New York. De twee verhalen worden verbonden door familielijnen en geven daardoor een unieke structuur aan het verhaal door parallellen te trekken tussen de twee. Desai maakt hierbij gebruik van een beeldende schrijfstijl die iets weg heeft van het absurdistische en surrealistische.

Als je meer wil leren over beeldend schrijven of parallellen trekken binnen je verhaal, is De Erfenis van het Verlies zeker een aanrader.

2012: Hilary Mantel met Bring up the Bodies

In 2012 ging de prijs naar Mantel voor haar historische roman Bring up the Bodies, vertaald naar het Nederlands als Het Boek Henry.

Het verhaal speelt zich af in de tijd van King Henry VIII en gaat over zijn relaties met Anne Boleyn, zijn tweede vrouw, en Jane Seymour, zijn derde vrouw. De grootste nadruk wordt hier gelegd op de veranderingen die er plaats vinden in de relaties tussen de personages en welke effecten dit heeft op wat er gebeurt.

Mantels focus op punten van verandering in de geschiedenis zijn wat haar historische romans zo interessant maken. Bij het schrijven van jouw eigen historische verhaal kan je hiervan leren door de vraag te stellen: waarom was dit een keerpunt in de geschiedenis?

2017: George Saunders met Lincoln in the Bardo

Saunders won de Booker voor Lincoln in the Bardo, wat de eerste roman was voor de auteur die vooral bekend was voor zijn korte verhalen.

Het verhaal van Lincoln in the Bardo is gebaseerd op een historisch moment, maar is uitgewerkt op een experimentele manier. Het is zowel historisch als bovennatuurlijk en veel van het verhaal speelt zich af in een plek genaamd de ‘bardo’. De ‘bardo’ is een Tibetaanse term voor de Boeddhistische plek tussen de dood en hergeboorte. Het verhaal brengt veel verschillende elementen samen, maar doet dit op een samenhangende manier door te focussen op universele thema’s als liefde en verlies.

De beste verhalen zijn vaak de meest unieke, en Saunders Lincoln in the Bardo kan je leren hoe je verschillende elementen samenbrengt tot een geheel.

2020: Douglas Stuart met Shuggie Bain

Stuart won in 2020 de Booker-prijs met zijn debuutroman Shuggie Bain. Het bleek een makkelijke keuze voor de jury, die al na een uur debatteren unaniem waren in hun besluit.

Het verhaal van Shuggie Bain, met de gelijknamige Nederlandse titel, gaat over Shuggie, het jongste kind van zijn alcoholische moeder Agnes. Al vertelt het verhaal over veel problematisch gedrag, de mensen worden niet neergezet als het probleem. Het geeft een diepere kijk in de maatschappij en wat de effecten zijn van het verwaarlozen van sommige mensen in die maatschappij.

Shuggie Bain laat zien hoe je kan schrijven over sociale kwesties en problemen zonder terug te vallen op stereotypen of slechte beelden van mensen.