Afbeelding

Zoeken

Pixabay: Vladvictoria

UKV's van de week: Welles Nietes en Queeste

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Jup Goffin - Welles Nietes

15 november

Ergens in de middeleeuwen 
of rond die tijd
lagen twee dorpelingen
in een hevige strijd
De ene heette Wel
de andere Niet
Wel hield van patat
Niet van friet
Wel was een Huilander
Niet was dat niet
die kwam uit het Zuiden
het land van de friet
De dorpelingen waren het zat
het geruzie van die twee
en sleepten ze aan hun haren
naar de snackbar mee
De snackbar eigenaar 
genaamd malle Pietje
velde het oordeel
het werd een patatfrietje

Jeroen van der Doef - Ingeburgerd

16 november

Afgelopen week zat ik met mijn Turkse taalmaatje aan tafel om een lesje “vocabulaire” met hem door te nemen. Zijn vinger bleef rusten bij het woord “doodgaan”. Ik vroeg hem of hij een zin kon maken met het woord “doodgaan”. Hij zong: “Welkom in Europa, blijf hier tot ik doodga, Europapa, Europapa”. Volgens mij is hier geen sprake meer van een integratieprobleem.

Debbie Mussen-Weerts - O

17 november

De o’s en a’s strelen haar oren en ego. Ze paradeert over de rode loper, wentelt zich in het licht van de flitsende camera’s en de aandacht van de roepende journalisten. Dit wordt nooit saai. Haar angst om onbelangrijk te worden, heeft ze opgelost door een plastisch chirurg aan de haak te slaan. Een nipje hier, een tuckje daar. Gisteren heeft hij haar lippen nog een opfrisser gegeven, speciaal voor deze première.

Ze is bijna bij de ingang, geeft pers en publiek nog een laatste brede lach. Op dat moment knakt er iets in haar mondhoek. De flitsen vertienvoudigen.

Laura van der Linde - Queeste

19 november

Vanonder de rand van zijn hoed houdt hij de reusachtige hond scherp in de gaten. Kan hij ongezien weer verdwijnen? Door de hitte is zijn kaki overhemd doordrenkt van zweet. Zijn mond is droog. Met gefocuste blik, draait hij zich behoedzaam in tegengestelde richting. Een steentje knarst onder zijn laars.
Te laat. Zestig kilo hond komt op hem afgestormd. Witte tanden glimmen in het zonlicht. Vluchten is kansloos. Het dier beukt hem omver.
Als zijn vrouw de tuin in wandelt met twee glazen ice-tea, heeft Doerak al kwijlend en kwispelend zijn hele gezicht afgelikt.

Trudy Pas - Daar kan ik me niet meer vertonen

21 november

Pats! Ik laat de fles vallen, voor de kassa van de slijter. Spetters, scherven overal, en een zoete dranklucht verspreidt zich waar die al hing. Ik wil opruimen, de winkeleigenaresse geïrriteerd, stuurt me echter de zaak uit.
Kwaad op mezelf om de verloren Baileys waar ik me met roomijs zo op verheugde, is het ergste dat ik al betaald heb. ‘Kan ik wegens bedrijfsongelukje een nieuwe krijgen?’
‘Krijgen? Wat denkt u wel! Mevrouw, dat vergoeden wij niet; dit kan u thuis ook overkomen.’
Ik pissig: ‘Nee hoor, zulke domme dingen doe ik daar niet; wie ruimt ‘t dan op?’