UKV's van de week: Verboden liefde en Op de mat

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Carolijn Stelten - LAST

11 juli

Die ochtend haalde ze het op. Het zat in een bruine papieren tas, die bijna scheurde onder het gewicht.
‘Dankjewel,’ zei haar vriendin zacht. Ze zag er afgepeigerd uit na de laatste chemo.
‘Je hoeft dit niet alleen te dragen,’ had ze geantwoord.
Thuis had ze de last er met twee handen uitgetild. Direct had het haar woonkamer gevuld.
‘Kom maar,’ zei ze en klopte naast zich op de bank. Ze zat een uur met de eenzaamheid onder een dekentje. De onuitgesproken angst wiegde ze daarna in haar armen in slaap.
Het bleef net wat langer licht, die avond.

Jup Goffin - Verboden liefde

12 juli

Na haar dood ging haar dochter op de vliering van haar ouderlijk huis snuffelen. Haar vader was al jaren niet meer in staat de vlieringtrap te beklimmen.
Ze vond een doos met daarin dichtgeplakte brieven, heel veel brieven. Alle waren geadresseerd aan één persoon en ondertekend met 'jouw Monique'.
‘Pa, wie is Henk Lademeijer?’
‘Lieverd, hoe kom je aan die naam? Dat is een oude vriend van je moeder en mij. Na ons huwelijk is de vriendschap verwaterd en hebben we nooit meer iets van hem gehoord.’
‘Ik zag hem geloof ik op een oude ansichtkaart staan.’

Jacqueline Van Meerten 

13 juli

De klanken van I Follow Rivers vulden de auto terwijl we uit Friesland terugreden, de weg als een rivier zonder oevers. Mijn jongste zoon had het via Spotify tot leven geroepen, achteloos lief. De stem van Lykke Li, zacht en meeslepend ontlokte iets in mij dat mijn hart intens beroerde.
"Je houdt van dit nummer, toch?" vroeg hij.
Ik knikte maar de tranen kwamen stil en toen onhoudbaar.
“Mama… gaat het?”
“Ja, liefie, het is gewoon zo mooi en ik moest aan papa denken.”
Hij zei niets want papa was overal, behalve in de auto.
De rivier stroomde verder.

Bob Faber - Leegte

15 juli

Met verstilde blik staart Anna uit het raam. De buurmeisjes die altijd naar haar zwaaien heeft ze vandaag niet gezien.
Wanneer de telefoon de stilte doorbreekt, neemt ze met trillende hand de hoorn van de haak.
‘Met Hans…, je had gebeld?’
‘Ja, jongen, komen jullie zondag?’
‘Druk, druk, druk, mam.’
‘Misschien volgende week dan?’
‘Zitten we op Vlieland…’
‘Tja…’
Teleurgesteld legt Anna de telefoon weer neer. Wanneer ze naar buiten kijkt, steekt de postbode zijn hand op, maar haar brievenbus blijft leeg.
De envelopjes die ze voor de kleinkinderen klaar had gelegd, legt ze weer terug in de buffetkast.

Cora van B - Op de mat

16 juli

Een envelop met een hartje, een meisje is geboren. Een envelop met een grijze rand, een moeder is doodgegaan. Niet onverwacht: allebei namen ze een aanloopje van een maand of negen. Een roze kaart met woorden van welkom. Een beige kaart met een zachte foto van een mooie vrouw en woorden van verdriet.

Ze mengen moeiteloos met de helwitte omhulsels van een neurologie afspraak, mijn nieuwe Museumkaart en een maning tot het beter scheiden van afval op straffe van een hogere afvalstoffenheffing.

Het leven ligt op mijn mat: geboorte en dood, aandoeningen, cultuur en afval.