UKV's van de week: Onsterfelijk en Mag het licht aan?

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Jorre Vanbaelen - Onsterfelijk

5 april 2025

Ik kan niet sterven, ik leef verder in jou
want wanneer jij sterft, heb je mij doorgegeven
aan de mensen waar jij van houdt
in het klein, zeer klein
maar ik heb niet voor niets geleefd
heb geen vrouw, kinderen, maar wij hebben wel gekleefd
want lieve vriend of vriendin
ook al had ik geen gezin
ik was wie ik was
en dan ging ik dood
en nee, ik heb daar geen vrede mee
maar heb wel het laatste woord:
ik ben niet kapot gegaan
ik heb niet opgegeven
mijn ziel bleef bewaard
ik sterf,
maar mijn kern leefde

Conny Hoogendoorn - Ver

5 april 2025
Ik dacht dat intimiteit huid op huid was. Adem in adem. Hart aan hart. Maar onze warmte is vloeibaar, tussen alle woorden door, Als mijn hartslag zich voegt naar de jouwe, blijkt geen afstand te ver. Onze diepste gedachten vinden elkaar halverwege. 
Mijn vinger streelt het gladde scherm, volgt traag de contouren van je mond. De verbinding schuilt in wat we zeggen, soms ook in wat verzwegen wordt. Verlangen is verborgen, nauwelijks gestold, maar vaker is er rust. In zijn, in blijven. In weten: dit is genoeg. 
Het voelt steeds dichter, sinds de dag dat het smelten ooit begon.

Jup Goffin - Andermaal

8 april 2025
Aandachtig bekijkt hij haar, benen opgetrokken, voeten rustend op een poef, een boek op haar bovenbenen.
Sereen als was ze een kunstwerk van Vermeer.
Zonder zijn ogen van haar af te wenden schrijven zijn gedachten hun eigen scenario.
In gedachten kust hij haar, voelt de zachte lippen, spelen hun tongen met elkaar; weer.
Streelt hij haar huid, gaan rillingen van genot door zijn lichaam; opnieuw.
Ze kijkt op.
‘Wat?’
‘Niks.’
Haar veelzeggende glimlach doet hem smelten.
Ze begrijpt hem volkomen.

Asko De Vries Robles - Mag het licht aan?

9 april 2025
Nooit eerder heb ik zo bewust afscheid genomen van iemand.
Alsof de echtheid van het leven zich nu pas aandient. Nu zijn lijf steeds brozer wordt.
Vroeger al, wou ik nooit naar bed, de deur stond altijd op een kier.
Het licht in de gang moest aanblijven.
‘Slaap lekker lieve schat en gezond weer op,’ zei mijn moeder altijd.
Altijd was ik bang om nooit meer wakker te worden.
Zolang het licht maar aanbleef was ik niet bang.
Het echte licht is niet van deze wereld.
Pas wanneer je je ogen sluit zul je dat leren.

Bob Faber - Vederlicht gekakel

9 april 2025

Ze scharrelt al even rond voor ze haar vriendinnen heeft gevonden.
‘Heb jij er iets over gehoord,’ vraagt Nel. 
‘Och meid, hou toch op. Ik weet precies waar je het over hebt. Ik hoop echt dat ze ‘m voor die tijd de nek omdraaien.’
Truus, die in de buurt rondscharrelt, kakelt dat ze hem toch wel een lekker stuk vindt. 
‘Nou dat verbaast me niet,’ kukelt Nel. ‘Jij wordt al broeds als hij naar je kijkt. Maar voor je het weet ben je van de leg.’ 
Hoogst verontwaardigd blaast Truus de aftocht en legt van schrik een windei.