UKV's van de week: Morgen en Weltrusten

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Arjan Zuidervliet - FOCUS

11 april 2025                 
Vandaag zie ik het kind, zoals het vroeger was. Het is, zoals ik het nu zie. Hij dacht niet, wat ik nu denk, dat hij dacht.
Wat hij zag, kan ik me niet meer voorstellen. Hoe de zee eruit zag, de horizon, de schepen in de verte, de schelpen; ik denk dat hij verwonderd was, maar dat dat toen gewoon was.
De wonderlijke wereld ligt ergens onder de zee, onder het zand. Ik graaf een kuil, neem een duik en mis alles. Mijn focus ligt erop dat ik het kind weer vind. Daar ergens ben ik hem kwijt geraakt.

Thijs Hanrath - Morgen

12 april 2025

Van de stellers ben ik niet de aan- maar de uitsteller. Ik stel uit wie Ik wil zijn en daarom schrijf ik maar verhalen over wie ik had kunnen worden. Daarom ben ik in therapie. Daarom denk ik, filosofeer en creëer ik werelden.
Wie wil ik zijn en ben ik dat nu? Hoe komt het eigenlijk dat ik dat niet weet. Ik had me voorgenomen daar een kort ukv over te schrijven, maar dat doe ik morgen wel. Vandaag ga ik naar het strand. Veel te mooi weer.

Debbie Weerts - Welterusten

13 april 2025
Met een zachte klik opent Anja de slaapkamerdeur. In het schemerige donker kan ze alleen schimmen onderscheiden. Het bed, de Lego in de hoek. De kast met daarin boeken en allerlei kleinigheden die in het leven van een zevenjarige belangrijk zijn.
Ze kust haar vingers, blaast de liefde de kamer in en fluistert: ‘Welterusten.’
Daarna, in haar eigen bed, draait haar man zich naar haar toe.
‘Ik snap niet dat je dat blijft doen.’ Hij slikt hoorbaar. ‘Ze is er niet meer.’
‘Ze is er wel. Ergens. En ze verdient rust. Dus dat zal ik haar blijven toewensen. Altijd.’

Marion Reeuwijk-Remmerswaal - Open dag

15 april 2025
‘Zo, het is druk bij de kaasboerderij. Wat is er aan de hand?’ 
‘Geen idee,’ zegt manlief. 
Drommen mensen staan bij het hek, moeders houden angstvallig hun kind, dat op het hek zit, vast bij het jasje. Het is er nooit zo druk. Dan zie ik het spandoek, het is open dag. Maar waarom staan ze daar bij het hek? 
We blijven kijken, vanaf de weg. 
Dan gaat de staldeur open, de koeien komen naar buiten en dansen de wei in, dartelend als jonge kalven.
‘Een hele belevenis voor al die stadse mensen.’ We lachen en fietsen door.

Nel Goudriaan - Gloed 

15 april 2025
De kamer ademt een zweem van vroeger. In het bleke licht zweven stofdeeltjes; het hout van de vloer zucht bij elke stap.
Op tafel staat een theepot met een barst in het glazuur. Ik raak hem niet aan, bang om iets stuk te maken, dat niet meer te helen is.
De stilte glanst op het tafelblad, alsof iemand hier zojuist nog was. Met vingers om het oor van de pot.
Ik blijf staan, luister naar wat er niet meer klinkt.
In dit huis blijft alles langer hangen.
Soms weet ik niet wat van mij is, en wat van toen.