UKV's van de week: Maandag en De mens

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

Debbie Weerts - Troost

16 februari

Het was een zware dag op het werk, een patiënt is overleden en die avond wordt het me even te veel. Na het avondeten sta ik stilletjes te snikken in de keuken. Ik probeer niet te veel geluid te produceren, om mijn zevenjarige dochter niet ongerust te maken.
Ze komt echter toch de keuken in lopen, ziet mijn verdriet en slaat zonder aarzeling haar armen stevig om me heen. Ze fluistert lieve dingen en geeft me een flinke knuffel. Daarna laat ze me los en vraagt: ‘Huil je omdat je te dik bent?’
Nu jank ik om twee redenen.

Luc Vos - Maandag

17 februari

'Hoe voel je je, schat?’
De traagheid waarmee jouw hoofd omhoog gaat, jaagt een rilling door mijn lijf. Nog langzamer vormt een glimlach om jouw smalle lippen. 
'Zou je het erg vinden als ik vertrok?’ vraag je. 
Ik slik enkele keren, veeg een stofje uit mijn oog. De vraag die ik allang voelde aankomen, maar niet onder ogen wilde zien. Hoezeer ik ook merkte dat jouw energie slonk met elk voorbijkruipend uur. 
'Het is jouw leven, lieverd.’
'Niet lang meer,’ fluister je met een haast opgeluchte glimlach op je ingevallen gelaat. 
'Wat denk je van een maandag?’ vraag ik.

Tja Huizing - De mens

18 februari

'Weet jij wanneer de mens is ontstaan?'
'Geen idee.'
'Ongeveer 2.5 miljoen jaar geleden.'
'Wat lang.'
'Inderdaad. Wat ons dna betreft schijnen we voor 98% op de chimpansee te lijken. Toch stammen we daar niet vanaf.'
'Volgens mij is het verschil veel groter. Ons lichaam is helemaal behaard en we hebben ook geen staart.'
'Gelukkig niet. Ons dna schijnt ook voor ongeveer 80 procent met een muis en 60 procent met een banaan overeen te komen.'
'Een banaan nog wel,' reageert ze lacherig.
'We zien er toch ook uit om op te vreten?'
'Dat is waar.'

Bob Faber - Koloniaal verleden

19 februari

Na de overdracht loopt hij door het statige herenhuis, dat de sfeer van een koloniaal verleden met zich meedraagt. Hij is de vierde generatie die hier zal wonen. In de vestibule hangt een schilderij van zijn overgrootvader Battus, afgebeeld voor zijn koffieplantage.
Het huis en zijn bewoners hadden hun geheimen. Nu dwaalt hij er rond en vindt op zolder de stoffige folianten met hun familiegeschiedenis. Achterin één van de boekwerken ligt een vergeelde foto van Battus, samen met zijn njai. In haar oogopslag herkent hij die van zijn moeder en realiseert zich de betekenis van zijn licht getinte huid.

Martine van Asperen - Misrekening

19 februari

Het is een kwestie van tijd, nog even en we hebben het voor altijd laten zwijgen. Nooit meer gebulder, nooit meer getril dat tot in onze diepste vezels doordringt. De weg vinden we hier blind, weten precies hoe we moeten gaan en waar we onze munitie zullen lossen. Zo ook afgelopen nacht, nadat wij terugkeerden van onze stadsronde. 
Tevreden hangen wij nu te rusten, als ik plots merk dat onze groep kleiner wordt. Een tweevoetig wezen op een hoogwerker grijpt ons, voorzichtig dat wel. ‘Zo, dit zijn de laatsten,’ zegt hij, ‘het kerkorgel kan ontdaan worden van hun uitwerpselen.’