UKV's van de week: Isolatie en Het pakket

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Jup Goffin - Kletterende hoop

26 juli

Terwijl ik het zebrapad overstak zag ik je zitten. Onder de helderblauwe luifel van Cafe Milou straalde jij als een ster in de heldere hemel. Het oranje jurkje toonde contouren waar iedere kunstenaar van droomde en ik van genoot. 
‘Pardon, ce siège est libre?’
‘Ik weet niet wat je bedoelt, gast, maare ik wil effe alenig van me rus geniete. Dus rot effe un end op met je pardon. Doeg!’
De scherven van mijn hoop kletterden op het terras.
Geslagen zette ik mijn toeristische tocht voort, ervan overtuigd zijnde dat dit familie van Truus of Mien moest zijn.

Nancy Bastiaans - Junglekoorts

27 juli
 
Die gezellige avonden met het gezin voor de buis, Mash kijken. Op je bulderlach dreef steevast een laag tragiek tegen de stroom in. We wisten het allemaal, pa. Je verlangde terug naar de jungle. Was het de overweldigende natuur, de mensen of wilde je iets rechtzetten? 
Vandaag hoorde ik de openingstune ‘Suicide is Painless’ en huilde om het kistje waar je alles in had voor het geval je jouw uitzending wilde stopzetten. Gelukkig ben je nog even blijven plakken.

Cora van B - Dwalen

30 juli

Ze googelt adres en route, slaat ze op. Noteert ze voor de zekerheid op een kladblaadje. Klaarwakker oefent ze ’s nachts de route tot ze hem kan dromen: deze bus, die metro, dan rechtdoor lopen, rechtsaf, linksaf, oversteken, daar meteen links is het.
’s Morgens controleert ze de route nog een keer, stopt het papiertje in haar jaszak. De route mompelend gaat ze op pad.

Radeloos klampt ze iemand aan. De man deinst verschrikt terug. Ze zucht, adem in adem uit. Herhaalt haar vraag. De man knikt sussend, wijst: hier oversteken, daar links is het.

Vroeger verdwaalde ze nooit.

Elsbeth Boom - Het pakket

30 juli

De bel gaat. Wanneer ze eindelijk bij de deur is, ziet ze nog net een jongeman in zijn bus springen en wegscheuren. In de hoek bij haar deur staat een flink pakket. Dhr. Savornin, nummer 34, leest ze. Blijkbaar woont Joop daar niet meer.
Achter haar rollator schuifelt ze naar nummer 34. Er is niemand thuis, dus stopt ze een briefje in de bus met haar naam en adres. Het was toch wel fijn om even buiten te zijn.
Voor ze gaat slapen, kijkt ze nog even buiten.
Het pakket is weg.
En hij heeft haar niet eens bedankt.

Martine van Asperen - Isolatie

1 aug

Het knetterde flink na al die jaren. Wat niet had gemogen, gebeurde dan toch. Ondanks dat we altijd onze eigen weg hadden gevolgd. Naast elkaar, dat dan weer wel, maar onze paden kruisten nauwelijks. En als dat gebeurde hielden we afstand, we kwamen nooit te dichtbij, we droegen een pantser. Een beschermlaag die langzaamaan dunner werd, bij jou en bij mij. Jouw, inmiddels verouderde, maar koperen verschijning werd mij steeds meer zichtbaar. En de mijne voor jou. We flirtten, tot die verboden aanraking. De vonken sloegen van ons af, het licht ging uit.