UKV's van de week: Bemoeial en Uitgelicht

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Suzanna Esther - Bemoeial

15 juli

Mijn vriend is dol op gadgets, vooral technologisch speelgoed scoort hoog op zijn verlanglijst.
Op dit moment is hij in de ban van de Applewatch. De allernieuwste Ultra is peperduur dus heeft hij de Apple4 die hij met accessoires van Ali als Ultra vermomt.
Tijdens het hondenrondje roept zijn horloge ineens: ‘Ben je aan het trainen? Dat kan sneller!'
Bij het tweede biertje op een terras klinkt er: ‘Zou je dat wel doen? Je moet nog fietsen.’
Als de portie bitterballen arriveert, roept het onding: ‘Eén bitterbal is 150 kilocalorieën!’
Hij heeft gewoon zijn moeder aan zijn pols!

Henri Pols - ALLEEN HET WEZEN

17 juli

Hij vermeldt geen uitslag; het gaat hem uitsluitend om mijn service, waarbij even mijn slip zichtbaar is, hoe ik mijn linkerknie optrek en mijn armen ophef, in mijn linkerhand twee tennisballen, met één voet even op mijn tenen sta, naar de hemel kijk, de bal opgooi in het zonlicht, mijn rechterarm met het racket naar achteren buig, met mijn linkerarm de bal nawijs, mijn rechterarm met kracht naar voren beweeg, de bal raak met strak gespannen snaren en met een holgalmende ’pók’!’ wegsla, voorover buig, mijn handen om de grip, dribbel van links naar rechts, mijn billen naar achteren...

Thijs Hanrath - Parkinson

19 juli

Het was een behoorlijk reepje tussen de boot en de kade, maar hij sprong en haalde het. Hij hoorde de kreten van angst en verbazing achter hem. Zijn ogen straalden. Het was zijn 75e verjaardag. De ritmiek van de pianomuziek door de luidsprekers hadden zijn hersenen geactiveerd en die golf had hem het vertrouwen gegeven. Gedurende de gehele boottocht, zijn verjaardagskado, was hij bemoederd en bevaderd en ook nu kwam zijn dochter naar hem toe: 'Pa wil je dat nooit meer doen! Ik schrok me half dood.' Zijn hand begon weer te bibberen.

Thilly Ran - Timbre

19 juli 

Ik stond te wachten in de rij bij het postagentschap.
In de rij naast mij stond een onwaarschijnlijk knappe man.
Hij stond militair kaarsrecht met een norse strenge blik.
Sommige mensen stralen hardheid uit.
Eigenlijk zou ik me heel onprettig moeten voelen.
Maar dat was niet zo.
Het verbaasde me.
Totdat hij aan de beurt was.
"Twee velletjes postzegels, 
alsjeblieft," vroeg hij.
Zijn stem was warm als de zomerzon met een teder timbre zo kleurrijk, alsof ik in een caleidoscoop de mooiste beelden zag.
Ik voelde een duizelige opwinding in mijn buik.
Hij glimlachte even.
En ik glimlachte terug.

Nel Goudriaan - Uitgelicht 

20 juli

De anjers van de rouwkrans kleuren lichtbruin. De woorden op het lint zijn duidelijk leesbaar: “Voor mijn allerliefste”.
Ze treffen me als een giftige pijl. Recht in het hart. Ik leg rode rozen op zijn graf. Mijn witte kaartje met daarop: “Voor eeuwig verbonden” schittert in het zonlicht. Een moment van glans in mijn onzichtbare bestaan. 
Nog eenmaal kijk ik achterom, denk aan de momenten van ons samen en weet dat we met onzichtbare draden aan elkaar verbonden zijn. Voor altijd.
Voetstappen naderen. Even later sta ik oog in oog met de vrouw die er mocht zijn. Zij wel.