UKV’s van de week: Abrikozen en Verloren

Iedere week zetten wij vijf ultrakorte verhalen in de schijnwerpers. Wil jij ook een ultrakort verhaal schrijven? Doe mee in onze Facebookgroep.

---

Robert Sterk – Tijdreizen

22 september

Iedere ochtend voor de grote forensenstroom op gang komt, nestelt hij zich op een bankje op het perron. Een rolkoffer als enige bagage, met daarin een thermosfles koffie, een zak belegde broodjes en een stukje harde worst. En pas als ’s avonds de laatste reizigers huiswaarts keren, vertrekt hij weer, nadat hij de hele dag op het perron heeft doorgebracht. Wachtend op het verstrijken van de tijd, waarin gedachten aankomen en vertrekken, kleurrijk en veranderlijk als de treinen op het station, hun bestemmingen en de reizigers die ze dragen. “Wachten…”, zegt hij, “…..is reizen in de tijd.

Harmke Roestenburg – Levensgenieter

22 september

Als een vlinder verkende Erica de wereld. Zoveel te ontdekken, de kleuren, het lentebriesje over de zoet geurende seringen, de tedere warmte van de zon. 
Haar ouders bewonderden die levenslust, hoe ze vrienden maakte en opging in hun zelfgemaakte spel.
Erica’s leven was poëtisch mooi.
Ze genoot van lezen en schrijven, maar de regels remden haar creativiteit en de schoolmuren verstikten haar. 
Zodra Erica een open raam zag, fladderde ze weg en vond het geluk terug. 
Later begon ze, vol optimisme, haar eigen school.
Ze liet de proza rijmen en leerde mensen, vrij te zijn als zij.

Bob Faber – Abrikozen

23 september

Ze stappen uit bij dezelfde halte. Twee straten verder opent hij de deur van zijn hakkenbar.
Als hij omkijkt ziet hij hoe zij de rolluiken van een modeboetiek omhoogschuift. 
’s Middags staat ze met een reparatiebonnetje voor hem. ‘Ik heb ze net klaar’ zegt hij verlegen opkijkend.
Als ze de deur uit is, ligt het bonnetje nog op de balie. 
Wanneer hij het oppakt, ziet hij op de achterkant twee lijnpoppetjes getekend. Eronder staat alleen maar “Els”.
De volgende dag dezelfde bus, dezelfde halte. Wachtend in de regen. 
Op een billboard staat: “Bij de abri kozen ze elkaar.”

Annemieke Kerstens-Taffijn - Afscheid

25 september

‘Je was aarde en je zult weer aarde worden.’ De zalvende woorden klinken bij het verse graf. 
Een meisje staat, verloren in verdriet, los van de groep. 
‘Alles gaat voorbij, er is niets dat blijft.’
Ze zet een stap naar achteren. 
Na de ceremonie klinken de glazen, zij verschuilt zich in de tuin. 
Haar oude oom ziet haar, stopt zijn pijp en gaat bij haar zitten. 
‘Oma was de liefste.’ Uit haar ooghoeken druppen glinsterende waterparels.
Hij knikt. ‘We vertellen het haar samen.’
Oom blaast kringelende rookcirkels omhoog, het meisje zwaait ze na. ‘Dag oma.’
Zijn rimpels vullen zich.

Elsbeth Boom – Verloren

25 september

Ik ben mijn koffer kwijt, een rode, beetje versleten bij de hoeken.
Hij zit op slot, te openen met liefde.
Onderin ligt mijn ziel van onder mijn arm.
Last van de wereld op mijn schouders afgelegd.
Lood in mijn schoenen weggeborgen.
Een koffer vol met had-ik-maars.
Een zwaar gemoed vol klein en groot verdriet gedacht in vloeiende woorden.
Duistere dromen en roze idealen neergepend in een onooglijk, beduimeld notitieblokje.
Ik ben hem vergeten in lijn 10.
Als u hem vindt, mag u hem hebben. Ik heb er veel aan gehad op mijn reis. Wilt u hem dan wel koesteren?