Steeds meer schrijvers terug naar de typemachine

Dirk van Weelden vertelde het al in het laatste nummer van Schrijven Magazine: de schrijfmachine is terug. Van Weelden schreef zijn vorige romans geheel op een van zijn vele typemachines. "Met de computer schreef ik alles wat meteen in de krant kon. En verder had ik notitieboekjes waarin dagboek-achtige stukjes stonden, met ideeën en verslagen. Maar de schrijfmachine voelde voor mij als afstand nemen van het professionele, en terug naar het intieme, onder elkaar – maar dan met mezelf." Van Weelden blijkt lang niet de enige schrijver te zijn die terug is naar het ouderwetse mechanische tikken. Ook Cormac Mc Carthy, Will Self, Don DeLillo en Frederick Forsyth - om er maar een paar te noemen - werken nog altijd niet op de computer, maar op hun vertrouwde Olivetti, Olympia's, Erika's of Underwoods. Vaak wordt de volgende of laatste versie wel op de computer uitgewerkt, soms door assistenten. Het creatieve handwerk gebeurt echter op de tikmachine. Volgens Will Self is het vooral het gedwongen langere tempo wat hem aantrekt. "Schrijven op een mechanische typemachine maakt je langzamer, maar op een goede manier. Je hoeft niet zo veek en vaak te herschrijven, en laat je maar nadenken, omdat je weet dat je het hele verdomde ding weer zult moeten uittikken als je het niet goed doet. Daarmee kijk je wel uit dat je een beetje aanmoddert." Inmiddels heeft ook de hippe gemeenschap de schrijfmachineherontdekt. Op Strikethru (www.strikethru.net) staan verhalen, tips en blogs over "typewriters, fountain pens, junk cameras, print media, retrotech, Rhodia, Myndology, Apica, and Moleskine notebooks, Model M keyboards, Alphasmarts, bookbinding, woodcase pencils, zines, ephemera, letterpress, Polaroid, rubber stamps" van al die "papieren romantici die houden van het schrijfmachinebelletje aan het eind van hun regel."