Schrijvers zijn betere mensen

Is het wel de rol van een schrijver om een beter mens te zijn? Hebben schrijvers alleen empathie nodig om zich te kunnen verdiepen in hun karakters en maakt dat een schrijver ook echt tot een beter mens?

‘Schrijvers zijn betere mensen.’ Werd ooit gesteld door schrijfdocent John Gardner die dit baseerde op het idee dat schrijvers hun frustraties kunnen omzetten in woorden in plaats van daden en hierin empathie voor hun medemens vinden. Je bent als schrijver constant opzoek naar nuances in taal, emoties en karakters die je in je verhaal wilt omschrijven en hiervoor moet je je ook kunnen verdiepen in gevoelens en emoties van andere mensen. Hiermee komt de vraag naar boven of schrijvers hierdoor een empathie ontwikkelen die hen een beter mens maakt dan niet- schrijvers.
Hier valt best wel wat voor te zeggen, een schrijver ziet situaties vanuit meerdere perspectieven en zal daarom eerder begrip kunnen opbrengen voor negatieve mensen en hun daden. Maar de vraag die daar achteraan komt is of het wel de rol van de schrijver is om een beter mens te zijn. Is het niet ergens logischer om te denken dat een schrijver helemaal geen goed mens hoeft te zijn en zich juist daardoor beter kan verdiepen in ‘slechte’ karakters? Een schrijver zonder scherpe randjes en snerpende opmerkingen levert uiteindelijk geen boeiende en veelzijdige literatuur op. 

Juist als schrijver is het belangrijk om de mens als geheel te kunnen observeren en het conflict op te zoeken tussen het goede en slechte in alle karakters. ‘Conflict is Story’.
Op het forum vind je een interessante discussie over de stelling dat schrijvers betere mensen zijn.