Het literaire tijdschrift anno nu: Marc Knegting

Wat heeft het literaire tijdschrift nog voor functie in de wereld van iPads, blogs en twitter? Dichter en essayist Marc Knegting buigt zich op zijn weblog over de vraag hoe het literaire tijdschrift kan overleven. Uitsluiting was bijvoorbeeld altijd een gouden techniek: je zorgde ervoor dat alleen bijdragen in je blad werden gepubliceerd die ideologisch en kwalitatief bij je pasten. Zo maakte je een eiland. Geïsoleerd, maar wel herkenbaar. En voor sommigen dichters en schrijvers des te aantrekkelijker. "Uitsluiting blijkt een wetmatigheid, die menselijk mag heten, met als varianten favoritisme en verzwijgen." Maar dat werkt niet meer, zo geeft Knegting toe. "Wellicht is het een soortgelijk teken des tijds dat recent twee bij uitstek ‘ideologische’ bladen, hoogtepunten uit de naoorlogse laaglandse literatuur, het loodje hebben gelegd: Raster en, door een fusie, Yang. Beide hadden te lijden onder een beeldvorming die dolzinnig raakte." Wat nu? Misschien is het succes van het literaire magazine ze in de loop van de jaren '70 en '80 wel naar het hoofd gestegen. "Wanneer is die kleinschaligheid van het medium gaan gelden als probleem? Ik vermoed: toen de niet geringe subsidies van binnenuit bij het betoog betrokken werden." Internet verstoorde die droom. "Aangezien literaire tijdschriften met hun ambitieuze redacteuren het gezag verpersoonlijkten, kregen zij het extra voor hun mik. Zeker van jongere auteurs, die met het nieuwe medium waren opgegroeid en voor wie pen en tikmachine een museale status hadden. In 2004, bij het wegvallen van Bzzlletin (dat in zijn hoogtijdagen meer dan 10.000 abonnees had), ontwaarde Ingmar Heytze amper ‘hemelbestormende intenties’ in het ‘traditionele literaire tijdschrift’, en des te meer tekenen van overbodigheid. Hij repte van ‘een papieren ego’ en een ‘intellectueel masturbatie-object’. De toekomst was volgens hem aan een ‘cyber-ego’, waarmee het internetblad een immens bereik zou krijgen, immer actueel en goedkoop ook."