Een literaire suïcide-note

Floortje Zwigtman plaatste gisteren een ‘literaire suïcide-note’ op haar Facebook-pagina: ‘Voor mij is het moment gekomen om te beslissen: doorgaan of de plug uit de granaat trekken. Boem: geen boeken meer. Deze auteur stopt ermee. Ze kan haar geld ook elders verdienen.’

Een jaar lang heb ik met veel plezier in het Vlaamse tijdschrift De Leeswelp verslag gedaan van mijn ‘jaar van publicatie’. Het jaar dat het boek dat jarenlang in de pen zat en dat eindelijk gepubliceerd zou worden. Het is er van gekomen. Het boek ligt in de winkels ‘against all odds’ en dankzij de tomeloze inzet van mijn uitgeefteam. In het laatste nummer van De Leeswelp had ik dit jaar graag afgerond met een column waarin ik terugkeek én vooruit.

Het heeft helaas niet zo mogen zijn. Het laatste tijdschrift dat in Vlaanderen op een serieuze manier over jeugdliteratuur publiceert is ter ziele door een faillissement van de overkoepelende organisatie Vlabin-VBC vzw. Dus blijft alleen Literatuur Zonder Leeftijd nog over als enig orgaan dat over kinder- en jeugdliteratuur schrijft als ter zake doende, van waarde. Voor zolang als het duurt.

De teloorgang aan aandacht voor het kinder- en jeugdboek is hartverscheurend. Zeker als je bedenkt hoe levend en dynamisch die wereld ooit was, met ‘De Blauw Geruite Kiel’, de jeugdbijlage van Vrij Nederland en grote schrijvers als Paul Biegel die hun mooiste verhalen ooit eerst publiceerden in veel gelezen kindertijdschriften.

Aandacht voor kinder- en jeugdboeken is een stiefkindje binnen de Nederlandse kranten die zelf weer een stiefkindje zijn binnen een medialandschap dat vooral nog aandacht aan kinderboeken besteedt als ze geschreven door een prinses of een tennismoeder zijn. Want ja, ze weten ‘wat de mensen willen’. En wat de mensen willen wordt al jarenlang door gesponsorde huis-tuin-en-keuken-programma’s bepaald met reclame voor, tijdens en na de kneuterige, Hollandse, zo-lekker-gewoon-gebleven gezelligheid.

In deze wereld is geen tijd en zeker geen geld meer voor iets wat meer aandacht en stilte kost, zoals bijvoorbeeld lezen. Nederlandse kinderen die graag lezen worden op middelbare scholen zo’n beetje gedwongen ondergronds te gaan. ‘Een boek kan uw reputatie ernstige schade toebrengen’. En zelfs docenten zeggen: Nou, die dikke boeken, daar beginnen we maar niet aan. Die lezen ze toch niet.

Artikel afkomstig van Tzum, literair weblog met dagelijks literair nieuws, recensies, interviews, video's en meer. De rest van het artikel is te lezen op Tzum.