#588 Angelica archangelica

De zon gluurt net over de horizon en ik loop op blote voeten door het gras. Mijn longen zuigen zich vol met verse lucht. Ik ben er bijna. Nog een klein stukje rechtdoor en dan bij de eikenboom naar rechts.
Een sprinkhaan springt op. Mijn enkel zwikt en ik val op de grond. Dauwdruppels lopen over mijn gezicht. Ik ruik het vers gemaaide gras en blijf even liggen. Ik glimlach, sta op en loop weer verder.

Ik wist dat het hier op mij zou wachten; of nou ja, wachten: het zou er zijn en mij uitnodigen er ook te zijn. Ik druk mijn tenen tegen de steen waaronder het ligt en laat mezelf weer vallen in het gras. Dauwdruppels lopen over mijn lippen. Mijn moeder had altijd gezegd dat dauw bitter smaakt, maar op deze plek niet.
Hier proef ik de herinnering aan de nachten samen. De warme chocolademelk. De rum. Het plastic van de afgebeten pen. Ik ruik de geur van een nieuw notitieblok.

Vier pagina’s schreef ik vol. Daarboven schreef ik: 568, 586, 587 en 588.
De kou kruipt langs mijn rug.

Ik had iets voor je meegenomen. In linnen gewikkeld, dicht tegen mijn borst. De stof is vochtig geworden toen ik in het gras viel. Ik maak de knoop los. De geur komt meteen vrij: sterk, kruidig, maar ook zoet. Angelica archangelica en een klein flesje rum. Ik had het samen gekocht en laten inpakken zonder uitleg.

Ik neem een slok van de rum en giet de rest uit, direct op de aarde bij de steen. Mijn keel brandt. Ondertussen druk ik mijn neus in de Angelica. Zij mag deze herinnering dragen. En als ik ooit wil terugkomen, weet ik haar te vinden.

Ik blijf liggen tot de zon hoger klimt en de geur oplost in warmte. Dan sta ik op, veeg mijn handen af aan mijn jurk en loop terug zonder om te kijken.

Ik weet wat hier begraven ligt.
En wat niet meer hoeft te groeien.

Rust in vrede, "Schrijfproces".
Misschien ontmoeten we elkaar weer,
aan de andere kant.