#586 De geur van wijnruit

Ha Caitlin,
Je kiest voor mooie poetische beelden (dat van die schaduw op de vloer etc.) 
Tijdens het lezen van de opening van het verhaal kwam bij mij de vraag omhoog: Wie voelt de geitenwarmte en ziet de ezelsadem? Waar nog winst te behalen is bij dit verhaal is denk ik bij perspectiefkeuze. Het is niet altijd helemaal duidelijk wie wat doet in het verhaal. Wie schept water uit de trog bijvoorbeeld? Wie drukt haar neus in het buideltje? Het duurt voor mijn gevoel net iets te lang voordat de relatie die Catline tot het meisje in de schuur heeft duidelijk wordt.  
Ik zou hier en daar wat woorden omdraaien in je verhaal, om de lezer meer houvast te geven (in de eerste zin het meisje zat al op haar te wachten. En dan later weer naar haar terugverwijzen met ze 
Dit geeft mij als de lezer net even meer houvast. Ik zou zelf het woord plakt door zei vervangen. 
Je hebt een mooie sfeer neergezet. 
 

Dankjewel voor je reactie, dat waardeer ik enorm.
Ik heb je punt over perspectief ter harte genomen en geprobeerd dit duidelijker te laten doorklinken. Mijn zorg is nu wel een beetje dat ik Catlina’s naam te vaak gebruik, maar ik ben benieuwd of dit voor jou juist prettiger leest en meer houvast geeft.

Daarnaast heb ik geprobeerd haar rol ten opzichte van het meisje eerder voelbaar te maken door in de eerste alinea de zin toe te voegen: “Catlina liet de stilte werken, omdat die veiliger was dan vragen.” Ik hoor graag hoe dit nu op jou overkomt.
Ook heb ik hier en daar woorden omgedraaid en “plakt” vervangen door “zei”; dank voor die suggestie!

Ha Caitlin,

Graag gedaan!
Je zou wellicht kunnen proberen het hele verhaal vanuit het perspectief van Catlina te schrijven (en dan vanuit het ik perspectief) om het vele gebruik van Catlina’s naam te vermijden. (Het gaf wél meer houvast). Wat ook zou kunnen is dat je hier bijvoorbeeld zoiets doet: 

Door de flakkerende vlammen vormde Catlina’s schaduw een dansend spookbeeld op de houten planken. Ze bond haar haar vast en schepte water uit de trog van de ezel met haar pot.

(Dus die handeling nog bij die alinea te voegen.) 

De zin Catlina liet de stilte werken, omdat die veiliger was dan vragen.’  Maakt voor mij nog niet direct de rol tussen beiden duidelijker. Ik zou eerder kiezen voor iets als:  Catlina wist dat middels stilte hulp voor dit meisje het beste een ingang vond.   

Hallo Caitlin,

Sterke sfeer. Boeiend verhaal.

Deze zin bracht wat verwarring: 'Catlina ving nog net haar woede op.' Ik dacht dat ze de woede van het meisje opving, maar ze ving haar eigen woede op blijkt uit de volgende zin.

En ik kon niet helemaal volgen of 'hij' nu wel of niet slaapt. Maar dat kan aan mij liggen

“Als hij vanavond slaapt”  fluisterde ze. ... “Haal het eruit. Vóór hij wakker wordt,” 

Met plezier gelezen. 

Ik vond dit echt een benauwend, mooi stukje. Die stal leeft meteen: geitenwarmte, ezelsadem, dat meisje dat nog niks zegt maar al helemaal in elkaar zit. Je laat heel veel zien zonder het vies expliciet te maken, en dat werkt misschien nog harder. De stem van de grootmoeder vond ik ook sterk, die rem op Catlina’s woede.

Er zijn een paar zinnen waar ik je “schrijvershoofd” even hoor, bijvoorbeeld bij “het land op pauze” en “woorden die bedding zochten in haar lijf”. Die zijn mooi, maar net iets gladder dan de rest. Dat korte lijstje met ademhaling/spierspanning/geur voelt een tikje klinisch. Als je die drie plekken wat losser maakt, heb je een scène die bijna niet meer schuurt aan de tekst, alleen nog aan de lezer.

@emmyvanswaaij dankjewel voor je tips! Ik ga nog wat spelen met de perspectieven. Ik heb bewust geprobeerd de scène vooral via handelingen te laten spreken, en minder via expliciete gedachten of uitleg/weten. Ik ben natuurlijk nog een groentje dus je opmerkingen helpen me goed verder. 

@Ancenita dankjewel voor de suggestie! Ik heb het woord ‘eigen’ toegevoegd. Het idee was dat ze het propje inbracht wanneer hij in slaap viel, en het weer verwijderde vóór hij wakker werd. Ik ga kijken hoe ik dat duidelijker kan laten zien in de tekst. Heel fijn dat je zo meedenkt.

@Simcha dankjewel! Ik zie wat je bedoeld en ben het met je eens. Terug naar de schrijftafel dus. Dank voor je sturing!

Mooi verhaal waarin een al in de middeleeuwen gebruikt vrouwenkruid centraal staat. Graag gelezen.