#586 De chicaneur

Straks is het weer zover en moet ik de zoveelste strijd met mezelf aangaan. Elk jaar opnieuw vraag ik me af hoe ik het feestgedruis tegen het eind van het jaar ga te boven komen.

Hoe overleven want beleven zit er helaas niet meer in. Aan goede wil ontbreekt het mij niet. Op verschillende forums voor hobbyschrijvers krijg ik veel lof toegezwaaid voor mijn nostalgische schrijfsels over de decembermaanden van weleer. Ik hoor er geen kwaad woord over, iedereen vind ze goed.

Hoezeer ik ook mijn best doe, de manier waarop het merendeel van de mensen tegenwoordig Sinterklaas, Kerstmis of Nieuwjaar viert, gaat mijn petje te boven. Ik word kwaad als eind oktober de eerste speculazen of chocoladen sinten of pieten opduiken. Daarenboven maakt het de kerstman geen bal uit dat hij reeds in het straatbeeld opduikt nog voor de sint zijn intrede heeft gepland. November is amper begonnen of de eerste wansmakelijke kersttaferelen worden tentoongesteld in de grote voortuinen van de al even wansmakelijke kasten van villa’s. De dingen zijn zo ontzettend lelijk en kitscherig dat ze de naam versieringen voor mij niet verdienen.

Dan zijn er de media die me kwaad bloed zetten of beter de instanties die via die media berichten dat voortaan vuurwerk afsteken verboden wordt. Dat er niettegenstaande dit nauwelijks gerespecteerde en dus vergeefse embargo weer doden gaan vallen, maakt niemand wat uit. Tussen de dagelijkse berichtgeving van rampen en oorlogen valt dat nieuws amper op. Eigen schuld, dikke bult, het zoveelste verlies van een ledemaat tijdens de eindejaarsfeesten raakt enkel de spoedafdelingen in ziekenhuizen. De grootste ergernis bij dit alles is dat de ziekteverzekeringen voor de kosten moeten opdraaien.  

Tegenwoordig kiest de jeugd rond deze tijd een kinder- en tienerwoord van het jaar. Chicaneren zal daar niet bij zijn. Voordat ik als bejaarde kniesoor word afgeschilderd,  stel ik mij de vraag of er dan niets goeds te vertellen valt over deze periode? Zeker wel, want er zijn de goede voornemens voor het aanstormende jaar. Dáár kan men niet vroeg genoeg mee beginnen.

Toen ik in oktober de eerste marsepeinen sinterklaasfiguurtjes zag, moest ik aan de lege fles Amaretto denken en besliste ze niet te vervangen. Ik nam me toen ook voor om mijn alcoholverbruik drastisch terug te schroeven.

Alleen de bubbels, die mogen blijven vloeien op oudejaarsavond. Daar word ik altijd weer goedgezind van. Ik moet maar eens uitkijken wanneer mijn geliefkoosde champagnemerk weer in promotie zal staan. Voor mijn part, hoe vroeger hoe liever! Het gedacht alleen al om te verwijlen bij een heerlijke coupe millésimé en terug te denken aan de tijd dat het in de winter nog vroor dat het kraakte en wij dat goed vonden.