# 586 Handschoenen in december

'Het zijn opdrachten,' zei ik, haalde mijn schouders op met mijn armen over elkaar geslagen.
Het voelde wel prettig om tegen een psycholoog te vertellen hoe ik mijn geld verdiende.
'Dat zeggen oorlogsmisdadigers ook.' Zijn woorden klonken droog. In zijn ogen fonkelde iets. Zijn gezichtsuitdrukking bleef klinisch onderzoekend gemengd met een lichte uitnodigende glimlach. 
In de hoek van de kamer stond een kunststof kerstboom, slordig opgetuigd met een slinger van koude led-lampjes en met plastic ballen.
Ik richtte mijn wijs- en middelvinger op hem, in een korte beweging.
'Daar hebt u een punt. Maar oorlogsmisdadigers plegen misdaden tegen de menselijkheid of overtreden de regels van de Conventie van Genève.'
Zijn wenkbrauwen gingen even omhoog. Hij herstelde zich snel.
'U overtreedt de regels van het strafrecht die hun oorsprong vinden in maatschappelijke conventies.'
'Maatschappelijke conventies zijn fluïde, ingegeven door cultuur en tijdsgewricht.'
Hij verschoof even op zijn stoel. 'Ja, ja. Cultuur en tijdsgewricht.'  Weer die glimlach, nu met een vragende blik. 'Maar u leeft hier en nu.'
Ik keek naar de geboende eikenhouten parketvloer, zuchtte en hief mijn hoofd weer op.
'Bij de oude Grieken was het bijvoorbeeld geen punt om er wat schandknapen op na te houden.' Het was mijn beurt om te glimlachen.
De beweging van het koffiekopje naar zijn lippen stokte. Weer leek hij zich snel te herstellen. Hij verslikte zich.
'Maar...' hij hoestte kort na. 'Maar, u kwam hier vanwege een dreigende burn-out.' Hij richtte zijn ogen op het afsprakenformulier op zijn bureau. 'Laten we ons daar op richten.'
'Laten we ons richten op jouw burn-out.'
'Mijn...?' 
Hij viel terug in zijn stoel. Met wijd open ogen, gevangen door de rustige beweging waarmee ik de geluidsdemper op de loop draaide.
'Maar u...'
'Je mag wel je zeggen. Want we gaan een intiem moment tegemoet. Net zo intiem als jij ze had met die jongetjes.'
'Ik...' Zijn ogen werden nog groter. Zijn mond stond open.
'Nee, je snapt het niet. Frankie? Acht jaar? ADHD? Weet je nog? Zijn vader vond hypnose gevolgd door penetratie geen geslaagde behandeling.'
'Maar...' 
'Frankie nam altijd en overal op zijn mobiel geluidsopnames op. Bij de supermarkt, op school, overal. Ook bij jou. Zal ik het laten horen?'
Zijn ogen sloten zich. De lippen weken uiteen terwijl hij op zijn tanden beet.

Het roodgloeiende kringetje rond het gaatje in zijn zijden overhemd doofde, werd zwart. Een sliertje rook kringelde naar het plafond. Kaïn en Abel, dacht ik in een flits. 

'Wilt u een volgende afspraak maken met Jan-Jaap?'
Haar blik was verwachtingsvol. 
'Nee, dat lijkt me zinloos.'
'Maar dan misschien met mij?'
Ze stond op vanachter de balie, onderstreepte haar vraag met haar vormen.
'Loop even binnen bij hem.' Ik knikte richting de deur met het koperen naamplaatje.
'En vergeet dan dat ik hier ooit ben geweest. Als iemand je iets vraagt? Je nam pauze. En pauzes zijn echt van levensbelang.'
Ik plaatste de huls op de balie.
Ook zij keek niet naar mijn handschoenen.
Ze staarde naar de huls. Bevroor.
Het was december.