# 585 Donker

Het is donker in de kamer wanneer ik mijn ogen open. Door de kier in de gordijnen zie ik de duisternis buiten. Is het avond? Nacht? Maakt het wat uit? De laatste tijd zijn mijn gordijnen altijd gesloten, het daglicht blokkerend.

Mijn ademhaling is langzaam, mijn lichaam voelt zwaar. Alsof een onzichtbare kracht mijn lijf tegen het matras drukt, het me belemmert te bewegen. Hoe lang ik hier lig, in dit bed, durf ik niet te zeggen. Dagen? Een week? Ieder besef van tijd glijdt aan me voorbij. Soms ben ik wakker, soms in slaap. De momenten passeren in een sluimer waar ik aan toe geef.

Ik schuif een vettige lok haar uit mijn gezicht, door de beweging ruik ik mezelf. Een mengeling van de muffe geur van slaap, zweet en ongewassen beddengoed. Wanneer de lakens voor het laatst gewassen zijn, kan ik me niet herinneren. Wanneer ik mezelf voor het laatst gewassen heb, kan ik me niet eens herinneren. Hier over nadenken, vermoeit me. Alsof de onzichtbare kracht me niet alleen vast zuigt aan het bed, maar ook al mijn levenskracht ontneemt. Een omhulsel in de vorm van een menselijk lichaam. Leeg. Onverschillig. Emotieloos.

Het liefst wil ik toegeven aan het duistere in mij, mezelf laten gaan. Om die onverschilligheid nooit meer te voelen, hoef ik alleen maar in te stemmen. De donkerte in mezelf erkennen. Toestaan om hier te blijven vegeteren. Vergeten.

Soms droom ik over vroeger, hoe het was. Hoe ik was. Onbezorgd en vrij. Vrolijk en vol liefde. Het moment dat ik ontwaak, glipt die luchtigheid als zand door mijn vingers. Verwelkomt het donkere in mijn hart me, geeft me het geborgen gevoel waarna ik zo verlang. De liefde, de zelfliefde die ik nodig heb maar niet kan geven. Hier ligt mijn groei, ik weet het maar het lukt me niet. Eigenliefde.

Woorden: Donker, dag, kamer, droom