#585 Het strijkijzer

'Hoe gaan we dit recht praten?'
Hij me onderzoekend aan. Toen hij zag dat ik mijn twijfels had, hield hij zijn hoofd schuin, wreef met duim en wijsvinger over zijn linkeroorlel en glimlachte.
Voor hij antwoordde, liet hij zijn hand zakken en schoot met diezelfde duim en wijsvinger een minuscuul zwart pluisje van zijn smetteloze en kreukloze witte overhemd.
Ik dacht even een afkeurende blik te herkennen.

'Ik beschouw mezelf als een acteur. Ik lees me altijd in, in het script dat jullie willen presenteren aan de rechtbank. Ik ga op zoek naar elementen die dat script geloofwaardig maken. Ik zorg dat ik er zelf in geloof. Als ik dat kan, kan ik dat geloof op een rechter overbrengen.'
'Als u er zelf niet in kunt geloven?'
'Dan pas ik het script aan. In overleg natuurlijk.'
'Moet er iets worden aangepast?'
'Nogal, Angus. Je hebt geen script.'
Ik zweeg.

'Het is heel goed dat je tijdens de verhoren hebt gezegd dat je je niets kunt herinneren, door de shock. Maar mijn assistente en ik hebben wat research gedaan. Het was wisselend bewolkt die ochtend. Het regende ook af en toe. Het wegdek kan nat en spiegelend zijn geweest. Dat ontbreekt in het rapport van de Officier. Dus dat je je dát weer herinnert en ook dat de zon doorbrak en je opeens wel een schim zag, verblind, en een klap hoorde en voelde. Daar geloof ik in.' 
'Dan blijft het wel een raar toeval dat dat nu net op zijn vaste joggingroute gebeurde.'
'Nou, nee. Jij verzamelt toch oude Gibson gitaren?'
Ik knikte.
'Ook research. In Eindhoven was er een gitarenbeurs die dag. En raad eens? Je zou precies de kortste route vanaf je huis hebben gevolgd.'
Ik boog mijn hoofd. Ieder zijn vak. 
Hij streek alles glad. Altijd.

Ik kwam strijkijzer tegen in de generator. Toen ging mijn fantasie werken.