#585 De heuvels (herschrijf van het strijkijzer)

Ze oogde sterk, maar toch kwetsbaar.
Of was het net andersom?
Hij  schuilde. Achter een muur. Alweer.
Ze zei iets over de heuvels.
Hij probeerde haar woorden te vertalen, maar er waren die stenen. Gemetseld.
'Ik hou van je,' wilde hij zeggen. Maar als hij eerlijk was, zou het klinken als 'best wel van'.
Niet genoeg.
Nooit genoeg.
Zijn falen

'Weet je waar ze op lijken?'
Hij keek, probeerde te zien, te voelen. Het was vruchteloos.
'Je kunt niet dromen,' zei ze.
's Nachts wel.'
'Alleen als je niet alleen bent.'
'Is dat erg?'
'Het is niet genoeg.'

Hij keek naar de heuvels, zag alleen rondingen.
Hij bestelde nog een drankje voor hen beiden, wachtend op de trein. 
'Ben je bang?' vroeg hij.
Hij wilde iets zeggen over spijt, over zwakte, maar vond de kracht niet.
'Je kunt beter zwijgen,' zei ze. 

De koffers wogen zwaar. 
Hij liet ze staan op het perron en liep terug.
Er was nog geen trein in zicht.

'Nog een keer hetzelfde?' 
'Het zal geen kwaad meer kunnen na morgen.' Ze glimlachte.
Hij zocht, maar vervormde zijn woorden tot 'Nee' en wenkte naar het meisje achter de bar.

Zij keek weer naar de heuvels.
Hij wilde vloeken, of misschien meer nog dat zij zou vloeken. 
In de verte zwol het ritme aan. Stalen wielen op een stalen spoor.  
Zacht, maar toch alles overstemmend.
'Loop je mee?' vroeg ze.

Hij reikte haar de koffers aan en zocht naar woorden.
De deuren klapten dicht. 
Hij vloekte, zichzelf vervloekend.
Zij staarde naar de heuvels.
Daarna een laatste glimlach.
Hij lachte terug, zwaaide kort.
Het staal kwam alles vermalend in beweging.

Een herschrijf. Omdat ik begreep dat je een kort verhaal moet herschrijven. Dan moet mijn alter ego even wijken in een poging om het - naar mijn idee - beste korte verhaal ooit te herschrijven. Zonder pretentie. Ook zonder generator van woorden. 

-----------------------------------------------------------

'Hoe gaan we dit recht praten?'
Hij me onderzoekend aan. Toen hij zag dat ik mijn twijfels had, hield hij zijn hoofd schuin, wreef met duim en wijsvinger over zijn linkeroorlel en glimlachte.
Voor hij antwoordde, liet hij zijn hand zakken en schoot met diezelfde duim en wijsvinger een minuscuul zwart pluisje van zijn smetteloze en kreukloze witte overhemd.
Ik dacht even een afkeurende blik te herkennen.

'Ik beschouw mezelf als een acteur. Ik lees me altijd in, in het script dat jullie willen presenteren aan de rechtbank. Ik ga op zoek naar elementen die dat script geloofwaardig maken. Ik zorg dat ik er zelf in geloof. Als ik dat kan, kan ik dat geloof op een rechter overbrengen.'
'Als u er zelf niet in kunt geloven?'
'Dan pas ik het script aan. In overleg natuurlijk.'
'Moet er iets worden aangepast?'
'Nogal, Angus. Je hebt geen script.'
Ik zweeg.

'Het is heel goed dat je tijdens de verhoren hebt gezegd dat je je niets kunt herinneren, door de shock. Maar mijn assistente en ik hebben wat research gedaan. Het was wisselend bewolkt die ochtend. Het regende ook af en toe. Het wegdek kan nat en spiegelend zijn geweest. Dat ontbreekt in het rapport van de Officier. Dus dat je je dát weer herinnert en ook dat de zon doorbrak en je opeens wel een schim zag, verblind, en een klap hoorde en voelde. Daar geloof ik in.' 
'Dan blijft het wel een raar toeval dat dat nu net op zijn vaste joggingroute gebeurde.'
'Nou, nee. Jij verzamelt toch oude Gibson gitaren?'
Ik knikte.
'Ook research. In Eindhoven was er een gitarenbeurs die dag. En raad eens? Je zou precies de kortste route vanaf je huis hebben gevolgd.'
Ik boog mijn hoofd. Ieder zijn vak. 
Hij streek alles glad. Altijd.

Ik kwam strijkijzer tegen in de generator. Toen ging mijn fantasie werken.