585 - Uitgestorven

Twee weken nadat de roodogige witpluimvos was uitgestorven, stond Hendriks artikel in het tijdschrift van het Nationale Instituut ter Bevordering van Kennis over Uitgestorven Dieren. Vijftig jaar lang had Hendrik onderzoek gedaan naar de roodogige witpluimvos, toen hij de conclusie trok dat het enig overgebleven exemplaar het dier was dat hij al zeven jaar verzorgde onder zijn eigen dak. Daarna wist hij het dier nog zeven jaar in leven te houden. De vos was als een kind voor hem geweest. Toch voelde Hendrik, die los van de liefde voor zijn vos verder weinig voelde, dat het einde van zijn geliefde onderzoeksonderwerp naderde. Toen hij op een koude novemberochtend de trap afgedaald was, zag hij zijn roodogige witpluimvos middenin de kamer op de grond liggen. De vos was koud en stijf. Even knielde Hendrik bij het dier neer en streek het met een wijsvinger over zijn kop. Toen vermande hij zich en kwam hij overheid.

Hendrik zette zich aan tafel. De vos lag nog altijd in het midden van de kamer. Twee woorden maalden door Hendriks hoofd. Gestorven. Uitgestorven. Zijn vos was dood. De roodogige witpluimvos was uitgestorven. Dat betekende dat hij zijn wetenschappelijke onderzoek moest afronden. Hendrik ging in gedachten de laatste gang van de vos na en keek de kamer rond. Hij zag een omgevallen bloempot liggen. Hij stond op en liep naar de vensterbank. Vlakbij de omgevallen bloempot lagen zwarte keuteltjes. Muizenkeutels? Hendrik stootte met zijn voet ergens tegenaan. Onder de bank schoof een schoteltje vandaan. Blauwe korrels lichtten op in de ochtendschemer. Toen ging het licht aan in Hendriks hoofd.  

Twee weken later werd een artikel gepubliceerd over de laatste jacht van de laatste roodogige witpluimvos. De conclusie luidde dat deze roodogige witpluimvos niet bestand was tegen rattengif in muizen.